concertreis

Nog geen twee uur in de bus, kregen we een droevig telefoontje. Familieomstandigheden, waar ik verder in dit reisverslag geen melding van zal maken.

Vrijdag 29 april

De eerste dag is meestal een dag van reizen, het is vandaag niet anders. Het voelt vertrouwd om met deze groep al vroeg in een bus te zitten. Oktober 2008 maakten we met elkaar een muzikaal uitstapje naar Wenen, nu naar Engeland, waar Peter en ik twee jaar geleden ook zijn geweest. Na de saaie rit naar Calais is het altijd weer prettig om vanaf de boot de krijtrotsen bij Dover te zien opdoemen. In de bus naar Oxford, wat ook nog eens een drie uur rijden is, heb ik tijd genoeg om aan mijn dagboek te beginnen. Omdat ik nog niet veel anders te vertellen heb, zal ik voor de geïnteresseerden melden, dat het weer typical English is. Bewolkt, beetje mistig, maar droog en een aangename temperatuur. De klok hebben we een uur teruggezet en we hebben dus een lange dag. We zaten tenslotte al om zes uur in de bus.

Onze sopraan Christel kon deze maal helaas niet mee. Ze heeft, zeer attent, een grote mand met versnaperingen en een leuke kaart afgegeven om te laten weten, dat ze in gedachten met ons meereist. We vergeten jou ook niet hoor, Christel!
Lekker op tijd arriveren we in Oxford, waar we de rest van de middag tijd hebben voor de gezellige studentenstad. Als eerste gaan we samen naar de Faculty of Music, waar een bijzondere verzameling muziekinstrumenten te zien is. Op sommige daarvan wordt nog regelmatig gespeeld, ondanks het feit dat ze vaak al eeuwenoud zijn. Met gebruikmaking van een audiogids konden we de instrumenten beluisteren. Geen gelikt museum, maar erg interessant om doorheen te lopen. Voor de geïnteresseerden: het is The Bate Collection, een onderafdeling van het Ashmolean Museum.

Daarna wandelen we terug naar het historisch centrum voor een hernieuwde kennismaking met de imponerende gebouwen. Morgen zullen we een stadswandeling krijgen, dus mogen we nu gewoon ongecontroleerd zomaar wat rondlopen. We nemen alvast een kijkje in de St. Mary the Virgin Church, waar we zondag zullen zingen en drinken daar gelijk een potje Engelse thee. We lopen wat door de Covered Market, een overdekte markt, waar vroeger vooral vlees en vis verkocht werd, maar nu veel leuke speciaalzaakjes zijn. De meeste winkels zijn aan het sluiten. Het wordt tijd voor ons diner, dat we in een hotel aan de High Street hebben.

Dan rijdt de bus ons even buiten Oxford voor de overnachting. Hier is verder niets te beleven, maar de kamers zien er goed uit. Het internetten is erg duur, dus mogelijk zal ik niet dagelijks mijn dagboek online zetten.


Zaterdag

Na het ontbijt rijden we met de bus naar het centrum (ons hotel staat wat buiten het centrum, te ver om te lopen). De groep splitst zich om een rondwandeling te maken onder leiding van één van de twee gidsen, die ons al staan op te wachten. Terwijl de gids ons van alles vertelt, genieten we van de wandeling in een heerlijk ochtendzonnetje. Oxford is zeer de moeite waard. De vele colleges geven de stad een bijzondere uitstraling. Prachtige gebouwen in zandsteen (?) met een groot aantal bijhorende kapellen en zelfs een kathedraal. Vaak ook met mooie tuinen, die soms te bezichtigen zijn. Er woont een buitensporig aantal jongeren, een echte universiteitsstad.
Na de rondwandeling is er tijd voor koffie op een terrasje in de zon. Daarna hebben we alle tijd om terug te slenteren naar de bus, die op een parkeerplaats net buiten het centrum staat. Het wordt tijd om onze casualkleding te verwisselen voor de concertkleding.

In de Wesley Memorial Church geven we ons eerste concert. Een ‘Open Door Concert’. Tijdens het inzingen, waar we gelukkig alle tijd voor hebben, lopen al wat toeristen binnen. Onze eigen fanclub, die meegereisd is uit Nederland (partners van de koorleden), zit natuurlijk al in de kerk. Groot is de verrassing als ook Joke Stoop, de vrouw van onze vorig jaar overleden tenor, binnenkomt met haar zoon Wim, die in Engeland woont. Jammer genoeg blijft het aantal toeschouwers beperkt tot af en toe binnenlopende toeristen, die soms wel en soms niet even blijven luisteren om vervolgens de zon weer in te gaan. Ach, hoe zijn we zelf als toerist? Wijzelf zingen heerlijk, het is tenslotte een geweldige belevenis om in zo’n mooie gotische kerk in een ander land te mogen zingen.

Na afloop trekken we onze gemakkelijke kleren weer aan, gooien alles wat overbodig is in de bus en hebben nog een paar uurtjes vrij. Wij gaan naar de botanische tuinen, die de oudste van het land zijn. Heerlijk om daar rond te lopen en zomaar wat te zitten. Het is een heerlijk sfeertje, de lentezon, de wandelende mensen en de prachtig onderhouden tuinen en kassen vol mooie planten en bloemen. Niet te vergeten de punters. Vanaf de Magdalenbridge wordt dat volop gedaan. Als een soort gondelier staat de bootsman op de punter en duwt deze met een lange stok voort. Leuk om te zien en het hoort er zo helemaal bij, net als de cricketspelers die we zien. Leuke bijkomstigheid: wij horen hier bij de senioren en mogen wat minder betalen om binnen te komen.

Daarna wordt het automatisch tijd voor ons diner, we moeten daarvoor weer een flink stuk lopen, maar met zulk heerlijk weer is dat alleen maar fijn. Het is druk in de stad met opgedirkte jongelui. Misschien gebruikelijk voor de zaterdagavond, maar mogelijk ook oor de viering van May Morning, een feest ter verwelkoming van de zomer. Centraal staat de mis van zes uur ’s ochtends in de Magdalenkapel, waar het koor een Latijnse mis zingt. De gids vertelde, dat er ook bovenop de toren gezongen zal worden en dat er wel tienduizend toeschouwers/toehoorders bij aanwezig zijn. Het feest begint al de nacht tevoren en ook na de mis gaat men door met dansen en drinken. Er worden binnen onze groep koppen geteld, wie er morgenochtend gaat kijken. Ben benieuwd, maar wij zullen er niet bij zijn.

Foto’s van het concert volgen hopelijk nog, die konden we natuurlijk niet zelf nemen.

Voetnoot: een deel van de toerisinformation, heb ik uit mijn ANWB boekje geplukt.

Zondag

Direct na het ontbijt rijden we naar Oxford. We zullen de mis opluisteren in de Universiteitskerk ‘St. Mary the Virgin’. Deze kerk heeft een toren, die buiten de diensten beklommen kan worden om van het mooie uitzicht te genieten. Het basisdeel van de toren is 13e eeuws, de versierde spits werd er in 1315-1325 opgezet. Binnen zijn vooral de gewelven en booggalerijen opmerkelijk, evenals het 16e eeuwse altaarstuk.

Zes leden van onze groep hebben om 6:00u eerst de zang voor May Day beluisterd, die vanaf de toren van het Magdalen College gezongen werden. Ze hadden er zeker geen spijt van, misschien hebben we toch de verkeerde keus gemaakt? Nee hoor, het is goed zo.

Door een misverstand is ook het eigen kerkkoor aanwezig. Een kleine groep jonge zangers, met mooie, krachtige stemmen. Eén van de liederen in ons repertoire, een Frans nummer notabene, is ook bij dit koor bekend en na één keer repeteren in de oude bibliotheek, ergens boven in het kerkgebouw, blijkt dat onze stemmen mooi met elkaar matchten. Besloten wordt dat het eigen kerkkoor één stuk zal zingen in het begin van de dienst en wij ‘onze’ Leopold Mozartmis. Als tussenzang zingen we de Franse hymne gezamenlijk met het kerkkoor. Het is bijzonder om de mis in het Engels bij te wonen. Alle gebeden komen bekend voor, maar dan in het Engels. De communie is voor ons een ouderwetse herinnering. Knielen aan de in dit geval ronde communie bank, de beker wijn die van mond tot mond wordt doorgegeven. De kerk zit redelijk vol en dat is altijd prettig voor ons.

Wat bijzonder om in deze kerk te mógen zingen. Tussen onze liederen door zitten wij op rechte houten stoelen en heb ik tijd om de prachtige glas-in-loodramen boven in de kerk, recht tegenover me te bekijken. Het publiek luistert aandachtig naar ons en na de dienst, bij een kop koffie krijgen we complimenten van de locals, die ook een kop koffie of iets anders gebruiken. Direct na deze korte pauze mogen we nog een concert van een halfuur geven. De toren mag weer beklommen worden en de queue van wachtenden heeft zicht, en vooral gehoor, op onze liederen. Mensen lopen de kerk in en uit en nemen de tijd om te blijven luisteren. Japanners maken foto’s, veel van de kerkkoorleden zijn gebleven om naar ons concert te luisteren. Zowel Peter als ik vinden het heerlijk zingen en hebben het gevoel dat het allemaal prima verloopt. Later wordt dat door Ted van der Heijdt bevestigd. Tannie van Loon, onze organiste, haalt het beste uit het orgel naar boven, het geheel is zeer de moeite waard, wat jammer dat we moeten stoppen, ik had nog uren willen doorgaan.

We kunnen ons in de bibliotheek weer verkleden. Iedere morgen moeten we goed nadenken over wat we aantrekken en wat we zullen meenemen om de dag zo praktisch en verzorgd mogelijk gekleed te gaan. Tot nu toe gaat dat prima bij iedereen.

Bijverdiensten haalt de kerk, niet alleen uit het beklimmen van de toren, maar ook uit de coffeeshop naast de kerk, waar we na afloop een lunch gebruiken, voordat we weer de bus in moeten. Er zijn veel mensen op de been, verkleed in groene gewaden met bloemenkransen op hun hoofd vanwege de meiviering. Het is veel frisser dan gisteren, vooral door de harde wind die de slablaadjes zowat van ons bord doet waaien.

We rijden als eerste naar Avebury, waar 2600 voor Christus al een nederzetting geweest moet zijn. Daarvan zijn nu nog resten te zien in de vorm van steencirkels, waar je tussen de schapen kunt doorwandelen. Ook het kleine dorp, de oude kerk en de begraafplaats zijn de moeite van een bezoekje waard. Mensen die mijn zonnebloemverhaal kennen of aan het lezen zijn: ik heb gezocht op de plaats waar ik twee jaar geleden een stekje geplaatst heb, helaas, niets te zien.
Daarna rijden we naar het meer toeristische Stonehenge. Leuk om eens gezien te hebben, maar niemand vind het de moeite waard om een kaartje te kopen om een rondje om de stenen te lopen, vanaf de weg zien we ook genoeg. Wat later rijden we naar ons restaurant voor die avond, waar we de dag lekker afsluiten.

Maandag

We verlaten Oxford en rijden naar Canterbury voor onze laatste overnachting en ons laatste optreden. Om halftwee zijn we in deze stad, die vrijwel helemaal in het teken van de prachtige kathedraal staat. Nadat we onze koffers in het hotel hebben achtergelaten, lopen we door de robuuste stadspoort naar het centrum om te lunchen. Daarna hebben we tijd om de stad te bekijken. We bezoeken het Eastbridge Hospital, slenteren door de gezellig drukke straten, zien schilderachtige restanten van een klooster, waarvan twee spitsboogjes het water overspannen en beklimmen de resten van het Norman Castle. Allemaal niet zo spectaculair, maar gezellig genoeg om wat uurtjes mee bezig te zijn. Jammer, dat vandaag de wind zo hard en koud is, de zon doet zijn uiterste best.

Om vijf uur verzamelen we ons bij de kathedraal voor de ‘evensong’. We mogen naar binnen en luisteren ademloos naar een eredienst met loepzuiver gezongen psalmen en gebeden. Jonge koorknapen die bij de eerste blik misschien engelachtig lijken in hun witte met paars gedecoreerde albes en geplooide witte kragen, bij nader inzien blijken het toch gewone jongens te zijn, met hun streken, of koppies die zó uit een Dickens verhaal weggelopen kunnen zijn. Het is indrukwekkend om dat te mogen meemaken, vooral omdat we weten dat we hier de volgende dag zelf ook zullen zingen.

Buiten zien we tussen alle andere aankondigingen onze naam ook vermeld staan, daar voel ik me best een beetje trots op, hoor.
12:00u Midday Recital by the Roosendaals Kamerkoor – Quire
Na afloop wandelen we gezamenlijk terug naar ons hotel voor het diner. Leuk hotel, 15e eeuws, maar wel met eigentijdse luxe. Er is nog een ingerichte kamer met een hemelbed. De John Falstaff Suite. Deze Sir John was een creatie van de 16de eeuwse Engelse dichter en toneelschrijver William Shakespeare. Zijn personage was geïnspireerd op een aan lager wal geraakte edelman. Wat er allemaal van waar is en in hoeverre dit hotel daar iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar er valt genoeg te fantaseren in deze locatie.


Dinsdag

Wat moeilijk kan het toch zijn om dingen zó te beschrijven dat een ander kan begrijpen wat jij voelt. Eerst al het hotel waarin ik me erg prettig voel door de sfeer die het uitademt. We hoeven niet al te vroeg op en nemen de tijd voor het English breakfast. Onze concertkleding hebben we al grotendeels aan (niet mijn hooggehakte lakschoenen), want er zal geen tijd meer zijn om ons te verkleden. We kunnen onze bagage in een kamer wegzetten, want we zullen pas ’s middags vertrekken, maar eerst ons ochtendprogramma afwerken. We hebben om halfelf een afspraak in de kathedraal met David Flood voor het volgen van een workshop. Gezamenlijk lopen we dus door de zonnige historische straten. Ruim op tijd zijn we op de juiste plaats en gespannen wachten we op de dingen die gaan komen. We zitten in één van de ruimten van de kathedraal onder een hooggewelfd dak, waar de resonantie van onze stemmen als vanzelf de hele ruimte kan vullen.

David Flood is ook royaal op tijd. Een innemende persoonlijkheid die een positieve energie naar ons uitstraalt. Hij is de 'Meester van de Kathedraal Koorzangers' en de kathedraal organist. Het is zijn taak te leiden en toezicht te houden op het complete muziekprogramma.

Het blijkt dezelfde persoon te zijn die gisteren het mooie koor tijdens de evensong heeft gedirigeerd. Hij begint vol enthousiasme aan de workshop, gebruikmakend van een duidelijke uitleg, gelardeerd met een heerlijke mimiek en lichaamstaal. Hij heeft van tevoren wat van ons repertoire toegestuurd gekregen en laat ons een stuk zingen, breekt het af, legt uit, voegt toe en laat het ons opnieuw zingen. Hij neemt de verschillende stemsoorten apart onder handen. Zijn uitleg, zijn vergelijkingen en zijn enthousiasme en humor zijn heerlijk om mee te werken. Natuurlijk is het koor zelf ook supergeconcentreerd.. Tenslotte is dit wat we allemaal graag willen. Nou ja, ik zal er niet teveel over uitweiden, het zal een ander niet veel zeggen, maar ik geniet van de eerste tot de laatste minuut. Jammer genoeg is het uur natuurlijk veel te snel voorbij, maar we hebben nog iets in het vooruitzicht. Nu moeten we zelf zingen in de kathedraal.
Terwijl we aan de zijkant keurig gekleed en het gelid staan te wachten, hoor ik dat we worden aangekondigd. Daarna moeten we ons opstellen. De gebruikelijke toeristen lopen af en aan en een deel heeft plaatsgenomen om naar ons concert te luisteren. Spannend hoor! Een half uur is natuurlijk veel te kort, maar wat sta ik te genieten van alles. Om hier te mogen staan zingen is iets, dat je meegemaakt moet hebben om te kunnen begrijpen. Natuurlijk zijn er ook missertjes, maar het is al met al heerlijk om te doen.

Voorbij, het is alweer voorbij, maar wat blijft is een onuitwisbare herinnering aan een bijzondere reis, in steden die al erg mooi van zichzelf zijn, maar die nu door mij nooit meer vergeten zullen worden.. Ik zal me in het vervolg, wanneer ik als toerist in een mooie kerk loop, altijd afvragen hoe het klinkt om daar te zingen.