woensdag

Het weer ziet er opnieuw veelbelovend uit. Vandaag gaan we toch maar niet wandelen om Peters knie wat te sparen. Het gaat nog goed, maar hij wordt wel gevoelig, uitkijken dus. We rijden richting Haguenau, maar we hebben besloten dat we deze stad niet de moeite van het bezoeken waard vinden. Een ‘gewone’ aardige stad, is niet goed genoeg. Indrukwekkender is het grote staatsbos ten noorden van de stad. Omdat we vandaag niet teveel willen wandelen, lopen we slechts een dik halfuur naar de Gros Chêne. Een eiken pilaar met een dakje als monument voor de heilige Arbogast, die in 570 als kluizenaar daar in dat bos verbleef. Lekker even de benen strekken met een zonnetje op mijn bol, onze wandeling voor vandaag is weer gemaakt.

Dan rijden we naar Soufflenheim, waar we zondag ook al waren. Dit stadje staat bekend om zijn aardewerk en nu zijn er wat winkels geopend. Altijd leuk om even binnen te lopen. We treffen een winkel met een vrij groot soort erf, waar allerlei moois staat uitgestald. Onze aandacht wordt niet zozeer getrokken naar het aardewerk, maar er staan allerlei andere mooie dingen. Zowel voor in de tuin als voor binnen zien we verschillende aantrekkelijke dingen die redelijk geprijsd zijn. Als we naar de auto terug lopen, hebben we een groot pak bij ons. Ja hoor, als je nou in een kunstvilla logeert, wordt je aangestoken natuurlijk en zoals jullie weten houden we er wel van. Ditmaal kopen we een grote reiger van een dun metalig materiaal dat in prachtige kleuren is geschilderd of gespoten, misschien wel ingebrand, geen idee, maar we vallen er beiden gelijk op. Het beest ook op ons blijkbaar. Hij krijgt gelijk een naam van ons, dat voelt vertrouwd voor beide partijen. ‘Roger de Souffleur’ aangenaam.

Dan is het hoog tijd om wat te eten. Heel de vakantie nog geen cent uitgegeven aan de horeca, op één kop koffie na. Vandaag een lunch gepland. Er is in Betschdorf gelukkig wat open. Het is hier Duitser dan Frans, dus ook de lunch doet Duits aan, maar smaakt ons prima. Ook Betschdorf, dat eigenlijk bestaat uit vijf dorpjes en daarom nogal langgerekt is, staat bekend om het aardewerk. Hier onderscheiden ze zich door een zandstenen aardewerk, met kobaltblauwe afwerking. Het doet denken aan Keulse potten. Daarna rijden we verder door prachtige dorpen. We kunnen bijna geen vakwerkhuizen meer zien, maar met een zonnetje erop is het toch weer mooi. Trouwens; in Kuhlendorf staat het enige vakwerkkerkje in de regio, dan moet je toch wel even stoppen?

Op weg naar huis komen we nog langs een ruïne, Château de Fleckenstein. Op deze strategische punten, we zitten tenslotte vlak bij de Frans-Duitse grens, is altijd al veel gevochten. Veel klippen en overhangende rotsen zijn benut door de middeleeuwse kasteelheren. Vanaf deze burcht werd het dal van de Sauer bewaakt. Later, in de eerste en tweede wereldoorlog, is er in dit gebied een verdedigingslinie van 700 kilometer gebouwd. Logisch dat we dus steeds op militaire complexen stuiten. We mogen opnieuw een halfuurtje lopen om boven te komen. Deze ruïne kan normaal gesproken bezocht worden, maar is nu gesloten. Er wordt ook druk gerenoveerd, zien we. Ja, ook ruïnes moeten opgeknapt worden, of dacht je dat het anders zomaar eeuwenlang kon blijven staan?