20 mei zondag

We hebben heerlijk geslapen en rijden om halfnegen uitgerust weg. Het gebied waar we nu zijn, grenst aan het bekendste nationaal park van de Rockies. Het is een gebied van 6641 km2 en omvat enkele van de mooiste delen van het hele land. Het park omvat indrukwekkende pieken, bossen, gletsjermeren en machtige rivieren. Wij rijden naar Banff, dat niet ver bij ons vandaag ligt. We kijken het plaatsje even rond (leuk, maar toeristisch), nemen een Starbucks koffie en vragen bij de toeristinfo naar een geschikte wandeling voor vandaag. Een kordate dame achter de balie, nog kleiner dan ikzelf ben en van mijn leeftijd, die eruit ziet of ze alle wandelingen zelf tientallen malen heeft gelopen, vertelt ons dat er in een bepaald gebied een grizzly met een paar jongen is gezien. Ze raadt ons af om daarheen te gaan. Ze heeft een andere wandeling, niet ‘too heavy’ en niet te lang. Ze vertelt natuurlijk ook, dat die beer overal heen kan gaan en dat er tijdens onze wandeling altijd beren kunnen zijn. ‘Houd je ogen goed open en blijf praten’. Dat blijven praten is een voorzorgsmaatregel. En beer wil geen mensen tegenkomen en als hij iemand hoort, maakt hij dat hij wegkomt, vandaar dat je moet praten, een belletje aan je wandelstok of rugzak moet hangen, dat soort dingen. Laat je duidelijk horen en zien, als een beer van je schrikt, zal hij aanvallen, zeker als hij jongen heeft, wat in het voorjaar dus vaak voorkomt. Op die beer zit ik inderdaad niet te wachten. Er wordt hier overal heel erg gewaarschuwd en er is zelfs berenspray te koop ‘voor het geval dát’.

Nou wordt er in Canada overal erg voor gewaarschuwd hoor. Canadezen willen geen Amerikanen genoemd worden, maar ik vind ze toch wel heel erg op Amerikanen lijken. Alles is groot en overdadig. Vaak overdreven en je kunt hier niets doen, of er wordt voor gewaarschuwd wat er allemaal fout zou kúnnen gaan. Alsof ik zelf niet begrijp dat ik geen stekkers in het bad moet gooien. Extra knoppen op de föhn om hem aan te zetten. Je zoekt je een ongeluk. Bij uitgezette wandelroutes: blijf op de paden, want je kunt je lelijk bezeren als je valt! Vinden wij in Nederland wel eens dat we betutteld worden, ik vind dat hier nog erger.

Aan de andere kant zijn de Canadezen een heerlijk relaxt volk. Ze zijn volgens mij altijd goedgehumeurd. Ze zijn het meest tolerante volk van de wereld. Voetgangers lijken altijd voorrang te hebben, al steek je nog zo vreemd over. In het verkeer zijn ze zeer voorkomend en lijken nooit gehaast. Bij alles wat ze doen, verontschuldigen ze zich voor de eventuele overlast. Er liep een vrouw met een klein jongetje voor ons uit. Hij kon vast nog niet zo lang lopen, dus wij stappen even van de stoep af om ze te passeren. Verontschuldigen. Als ik mijn vest over de stoel in het restaurant hang, schuift een ander, die er echt nog een flink stuk vandaan zit, zijn stoel achteruit, om mij ruimte te geven. Iedereen laat je voorgaan en dan verontschuldigen ze zich nog voor het feit dat ze daar toevallig stonden. Kinderen worden doorlopend gecorrigeerd en opgevoed, soms tot vervelens toe.

Terug naar vandaag. We gaan dus wandelen. Ik neem me voor niet bang te zijn, maar voel toch een zekere spanning. Een picknick meenemen voor onderweg is er vandaag niet bij. Beren hebben een zeer goede neus en zijn gek op jouw lekkere broodje. Het is pas halfelf, maar we eten op de parkeerplaats ons broodje alvast maar op en hebben alleen flesjes water bij ons. Het is een mooie wandeling. Al snel merken we dat er meer mensen zijn die deze route volgen en dat vind ik wel een veilig gevoel. Die beren vinden het vandaag vast veel te druk. We zien geen beer, maar ook geen andere dieren die hier toch volop moeten zitten. Herten, vossen, berggeiten, grote vogelsoorten. We zien wel een prachtig, maar ruig natuurgebied, waar we al klimmend en dalend doorheen trekken. Steeds mooie vergezichten. Het weer is goed en de wandeling lekker. Om halfdrie zijn we weer bij de auto terug. We wisselen schoenen en rijden naar Lake Minnewanka, het grootste meer in Banff. Eer is een leuke autoroute, die langs allerlei mooie punten en picknickplaatsen voert. Op de picknickplaatsen is het een drukte van belang. Hele gezinnen met grote barbecues bevolken de plaatsen rond het water. Wij vinden een plaatsje op een grote platte steen en eten er ons fruit.

Wat later rijden we nog wat verder en nemen een kijkje bij een ander meer. Als we wegrijden, zien we ineens een groep herten op een grasveld langs de weg. Peter kan gelijk de auto in een parkeerplaatsje steken. Er komt nog een achtergebleven hert de weg oversteken, automobilisten remmen gelukkig op tijd af. De herten zijn schichtig, maar blijven doorgrazen. Gelukkig, toch nog wat wild gezien. Verder rijdend komen we bij een oud mijnstadje. In een wandeling van een halfuur, kunnen we het hele gebied doorlopen. Er staan overal borden met informatie en foto’s, best leuk om te zien.

Een piepend geluid, waarvan wij eerst denken dat het een vogel is, doet ons oplettend rondkijken. Ineens zien we het: grondeekhoorns. Wát een grappige diertjes zijn dat. Nèt als een stokstaartje zitten ze op hun achterste recht overeind om zich heen te kijken. Als ze onraad bevroeden, duiken ze razendsnel in een gat in de grond. Eigenlijk zijn ze toch ook nieuwsgierig en komen steeds weer een kijkje nemen. Ze draaien hun mooiste kant voor en wachten netjes tot we ze op de foto hebben, hup, weg zijn ze weer. Nóg meer wild gezien dus. Uiteindelijk zien we langs de weg nog een hertachtige. Nu zitten we op de snelweg en kunnen niet zomaar even stoppen. Nou, drie stuks, voor ons onbekend wild, dat is toch een mooie score? Laat die beer maar zitten, mijn dag is toch wel goed.