27 mei zondag

Onze laatste volle dag. Het begint zwaar bewolkt en fris, dat hadden we niet verwacht. We rijden naar Noord Vancouver. Daar is een bijzonder lange hangbrug te zien. Zoals zo vaak, moeten we wel een forse prijs betalen om het omliggende park binnen te mogen. Na alle mooie natuurspektakels in de Rocky Mountains, waar we alleen een parkkaart voor de hele week nodig hadden, valt ons dat elders vaak nogal tegen. We betalen soms forse prijzen voor iets dat we niet eens leuk blijken te vinden. We gaan toch maar naar binnen.

De Schotse pionier George Grant Mackay, die zich thuis voelde in de wilde schoonheid van dit gebied, had een huisje gebouwd dat uitkeek op Capilano Canyon. Vanaf die plek was de rivier moeilijk te bereiken. Men zegt dat Mackay de brug in 1889 heeft gebouwd zodat zijn zoon, een fervent visser, de Capilano Rivier goed kon bereiken. De huidige brug is de vierde die op deze plek is gebouwd. Hij hangt 70 meter boven de canyon en is met een overspanning van 137 meter een van de langste bruggen van zijn soort ter wereld (uit mijn Capitol reisgids).

Het is nu een drukbezocht park, een toeristische attractie. Het is gelukkig geen Disney-achtig evenement geworden. Er staan veel oude, nooit gerooide bomen en je kunt een wandeling maken op 30 meter hoogte over zeven hangbruggen tussen de bomen. Verder ook nog een wandeling (ook over bruggen) die wat meer laat zien van de rotsen van de canyon. Er zijn vogels met kenners die uitleg geven. Overal staan informatieborden bij. Ondanks de drukte slaan we hier een paar aangename uurtjes stuk.

Daarna willen we het Stanley park bezoeken. Een stuk natuurgebied dat omgetoverd is tot een stadspark. Er zijn stranden, wandelroutes, mooie uitzichtpunten en een aquarium. Het is er echter verschrikkelijk druk. In dit weekend vinden verschillende evenementen plaats, waarschijnlijk ook in het park en wij gaan dus maar iets anders doen. We zetten de auto terug in de parkeergarage en wandelen verder. Het weer is uiteindelijk toch opgeknapt. We bekijken eerst wat van de moderne architectuur en lopen vervolgens de Chinese wijk door. Deze wijk is ouder dan de stad zelf. In 1858 kwam de eerste stroom Chinese immigranten naar Canada, op zoek naar goud. De aanleg van de spoorlijn rond 1880 had de instroom van een tweede groep Chinese arbeiders tot gevolg. In 1970 werd Chinatown uitgeroepen tot historisch erfgoed, waardoor het mogelijk was veel huizen te restaureren. Zoals gebruikelijk in de Chinese wijken is het rommelig, veel eethuisjes, maar wel gezellig.

Aansluitend is er ook nog een Chinese tuin, maar die bewaren we voor morgenochtend. We wandelen weer naar de gezellige straten van Gastown, waar we wat drinken, rusten, slenteren en uiteindelijk eten. Vancouver, een gezellige stad vol tegenstellingen. Gezellige terrasjes vol etende en drinkende mensen, de straten vol zwervers en bedelaars. Dit hebben we in andere steden niet zo gezien. Wij zaten gelukkig aan de goede kant: op een terrasje. Een mooie afsluiting van een vakantie die er bijna opzit.