Donderdag 27 juni

Vandaag hebben we alleen maar mooie dingen gezien. Peter heeft ’s nachts behoorlijk last van zijn knie, dus durven we een lange wandeling niet aan, morgen misschien.

We rijden richting Sarlat naar ‘Les Jardins d’Eyrignac’. Volgens mijn reisboekje misschien wel het mooiste park van Frankrijk. Ik lees zelfs kreten als ‘lyrisch mooi’. Nou, ze hebben gelijk, het is een privétuin met een fraai stukje vormsnoeikunst. Cilindervormig geknipte taxushagen worden afgewisseld door spiraalvormige beukenrijen. Elke ruimte verrast met een nieuwe onvergelijkbare compositie in groen. Wanneer je gewoon in wandeltempo loopt, ben je er in een half uur doorheen, maar als je overal blijft staan en geniet van al het moois, ben je er net zoals wij meer dan een ochtend mee zoet. Toen we vertrokken was het nog bewolkt en een graad of 13, maar al gaande de tuinwandeling komt de zon door en wordt het aangenamer. We lunchen op het tuinterras en wanneer we echt alles gezien hebben, kunnen we kiezen uit een wandeling over botanische paden, vijf kilometer, of gewoon wat anders doen. Peters knie heeft alweer genoeg van het geslenter en mijn reisboekje weet nog wel een ander hoogtepunt.

We rijden over de glooiende binnenwegen van het mooie Franse platteland naar Collonges-la-Rouge. Een bouwkundig juweeltje van rood kalksteen. Uiterst fotogeniek ligt het kleine, maar sprookjesachtige dorpje in de middagzon. Prachtige rode huizen met erkers, puntdaken en omkranst met wijnranken en klimrozen. In het dorp zelf is vrijwel geen verkeer mogelijk, maar op de parkeerplaatsen worden bussen met mensen uitgeladen. Natuurlijk is in bijna ieder huis een winkeltje of eethuisje gevestigd; toeristen, dus daar willen ze gebruik van maken, geef ze eens ongelijk. Toch lijkt het rustig en we wandelen heerlijk door het dorp en schieten onze camera’s vol met de mooiste plaatjes.

Voldaan rijden we naar ons watermolenhuis, waar we nog even op ons terrasje kunnen zitten. Ik probeer nog een aquarel en Peter leest. Heerlijk leventje hebben we toch.