Dinsdag 17 juni

Dinsdag 17 juni

Gelukkig het is droog en niet zo warm, tijd voor een lekkere wandeling. We starten in Castelnuovo di Garfagnana. Hier verbleef Ludovico Ariosto bijna 500 jaar geleden, hij was niet alleen diplomaat, maar ook dichter en hier werkte hij aan zijn beroemdste werk de 'Razende Roeland'. Vanuit het stadje klimmen we hoger en hoger. We zien onderweg een vos, die net zo verbaasd naar ons kijkt, als wij naar hem. Uiteindelijk komen we warm en bijna zonder adem (ik tenminste) op de top van een vestingberg. De muur eromheen is ruim een kilometer lang en die moeten we helemaal omlopen voordat we bij de ingang komen. Een prachtig uitzicht is onze beloning. Gelukkig zien we ook wat stenen in de schaduw waarop het goed rusten is, voordat we aan de afdaling mogen beginnen. Beneden bekijken we nog even het stadje, maar het is siësta en alles is uitgestorven, zelfs een kop koffie kunnen we er niet kopen.

We rijden een stuk terug naar huis en nemen een pauze bij een bijzondere brug. We zagen hem gisteren op weg naar Lucca ook al en maakten toen alleen een fotostop. Nu hebben we tijd om hem goed te bekijken. De officiële naam van de brug is' Pont della Maddalena', naar het beeld van Maria Magdelena dat er vroeger stond. In de volksmond wordt de brug aangeduid als 'Ponte del Diavolo', Duivelsbrug. Een legende vertelt dat de duivel de vreemde brug in één nacht heeft gebouwd. Het is een prachtige asymetrische brug, waarvan de boog zich hoog boven de rivier de Serchio verheft. Hij is enkel te voet te betreden en wij doen dat dus. We wandelen naar de andere kant en ik maak een kleine aquarel. Eindelijk weer eens, dan heb ik pas echt dat vakantiegevoel. Gisteren was het water vlakker en spiegelden de bogen van de brug als volmaakte cirkels, vandaag staat er wat meer wind en is het effect anders.

Terug in de auto koersen we naar Bagni di Lucca. Dit is een kuuroord dat zijn bekendheid aan de geneeskrachtige warmwaterbronnen dankt. Vroeger bijzonder chic, maar nu een beetje vergane glorie. Wij vinden er niet veel aan, of misschien hebben we de verkeerde wijk bekeken. We rijden er nog wat doorheen, maar er is zelfs geen supermarkt te vinden, terwijl we die hard nodig hebben. Uiteindelijk natuurlijk toch gelukt en thuisgekomen. Die vijf kilometer berg blijft toch eng hoor, ik ben altijd blij als we weer veilig boven zijn. Ik kook een Hollands potje. Ook erg lekker, witlof, aardappels en een stukje vlees. Later bij de koffie gedragen we ons weer Italiaans. Italianen nemen vaak een zoet nagerecht en daarbij worden ook wel keiharde amandelkoekjes gepresenteerd. Die worden in 'vin santo' gedoopt, een desertwijn. Wij hebben bij de boodschappen ook een flesje meegenomen. Bij ons welkomst pakket zaten die koekjes en bij de koffie hebben we ervan gesmuld.

Gisteravond heb ik via Peters smartphone mijn dagboeken kunnen verzenden, maar dat gaat ten koste van het beltegoed, dat nu dus op is. We hopen steeds maar op een bibliotheek, of een restaurant of andere gelegenheid om even online te kunnen, maar in de bergen of in oude stadjes is dat niet vaak. Dan moet ik toevallig ook nog mijn netbook in mijn rugzakje hebben zitten. Gisteren heel de dag voor niets met dat ding gesjouwd. Vreemd hoor, om geen mail te kunnen ontvangen of versturen. We kunnen nog wel gebeld worden. Ik zie wel wanneer dit verzonden kan worden. Foto's nog lastiger, want dan worden de bestanden te groot en dat is nog duurder.