woensdag 18 juni

Woensdag 18 juni

De zon schijnt fel in ons gezicht als ik de luiken van het slaapkamerraam opendoe. Het mag een matig huisje zijn, we slapen hier erg goed. Op het kleine gascomfort weet ik een lekker eitje te bakken. Vergeleken met het primitieve kamperen van vroeger is het toch nog luxe. Het brood is hier nogal droog en even een vers broodje halen is er hier niet bij. Onze keukentafel is slechts een dikke plank van een meter lang en hooguit 65 centimeter breed. Aan één kant staat hij tegen een gepleisterde muur (met behoud van authentieke elementen), aan de andere kant staat een soort boomstam van vloer tot plafond. Er steekt een ijzeren haak uit, waaraan een ouderwetse sleutelbos hangt met zware sleutels, die bij ons kasteel van vorige week niet hadden misstaan. Aan die stam zit nog een plankje, wat gemakkelijk is om wat op kwijt te kunnen. Boven de tafel een balkje met een hanglampje en een streng gedroogde pepertjes. In de balk zijn wat inkepingen gemaakt, waarin de wijnglazen hangen. Allemaal heel idyllisch natuurlijk, maar ook nogal klein en somber. We hebben ook maar één, vrij klein, keukenraam, dus ondanks de zon eten we met de lamp aan.

Over slingerende wegen, die je af en toe de adem benemen, rijden we naar Montecatini. Het is in kilometers allemaal niet zo ver weg, maar hier spreek je niet over kilometers, maar over reistijd. Montecatini is ook een kuuroord, maar in tegenstelling tot Bagni di Lucca ziet dit er erg mooi uit. Beroemdheden als Verdi en Puccini hebben hier gelogeerd, maar ook vorsten, filmsterren en andere 'celebraties' kwamen er kuren. Vandaag zijn wij er en we gaan niet kuren. We hebben nog een leuke wandeling gevonden. Hier in Noord-Toscane is het veel zwaarder om in de hoge bergen te wandelen. Ook al is het maar een 25 graden, klimmen is me toch al gauw te zwaar. Ik loop liever 20 kilometer met een vriendin in Nederland dan één kilometer klimmen in de zon.

Deze wandeling lijkt voor mij verzonnen. Met een kabelbaan laten we ons naar boven brengen. Boven is Montecatini Alto. Een klein, oud dorp, maar erg toeristisch. Het plein de 'Piazza Giuseppe Giusti', is het belangrijkste deel van Alto. Het staat helemaal vol met tafeltjes van de restaurants die hier zitten. Er is hier ook een wifi-punt. Zittend op een mooie stenen bank probeert Peter zijn mobieltje op te waarderen. Dat soort dingen zit altijd tegen en het is al halfeen als we aan de wandel kunnen. Inmiddels heb ik trek gekregen bij de aanblik van al die terrasjes en Peter is al snel overgehaald om eerst te eten en daarna te wandelen. We eten een verrukkelijke pizza en daarna gaan we toch echt wandelen. We hoeven alleen maar naar beneden te lopen langs de Via d'Amore door weiden en olijfboomgaarden. Na een uur staan we bij de auto.

Het is te vroeg om naar huis te gaan en ik zie nog wel iet in mijn reisgids. We slingeren de slechte bergweg verder tot we bij Segromino zijn. Daar staat een mooie villa die te bezichtigen is. Er hoort ook een tuin bij die deels Italiaans en deels Engels is aangelegd. De villa is op het moment niet te bezoeken, dat vinden we niet zo erg, we komen eigenlijk voor de tuin. Het is tegen halfvier en om vier uur sluit het. Om dáár nou vijf euro per persoon voor te betalen. “Nou ja,” zegt de tuinman die ook de kaartjes verkoopt, “het is niet zo'n grote tuin, ik sluit om kwart over vier af, want morgen moet ik om zeven uur weer beginnen.” Ja dááág, wij willen liever wat langer. Terwijl we teruglopen nemen we niet de kortste weg en kunnen nog heel wat van de tuin en het huis zien. We hadden er graag een poosje zitten lezen, maar dat zat er niet in.

Dat hebben we thuis maar gedaan. Naast de voordeur is een stenen muurtje en aan de andere kant een soort bankje. Het zit niet echt lekker, maar binnen zitten met mooi weer is ook niets. We maken ook nog een korte wandeling op onze eigen berg. Vanaf ons 'dorp' (tien inwoners), loopt een graspad, dat zou naar een burcht of een toren moeten leiden. Wij komen bij het volgende bergdorp, ook die grauwe stenen huizen, ook blaffende honden. Niemand te zien, maar dit dorp is wel wat groter dan het onze. Misschien wel 50 huizen? Ik durf niet verder te lopen, al dat geblaf, zonder dat je ziet waar het vandaan komt. Geen echte straat, alleen dat graspad dat naar het erf van een tuin lijkt te voeren.
De pizza heeft ons voldoende gevuld om niet meer te hoeven koken. Lekker veel fruit klaargemaakt en bij de koffie nog wat van die heerlijke koekjes in de Vin Santo gedoopt.