Dinsdag 24 juni

Dinsdag 24 juni

In gedachten zwaaien we Stefan en Ilse uit, die op weg zijn om te gaan diepzeeduiken in Bonaire. Zelf willen we vandaag niet teveel kilometers maken, het zijn iedere dag flinke trips die we maken, we kunnen nooit eens zomaar 'van huis uit' iets doen. Ik doe eerst een wasje, want we raken een beetje door sommige kledingstukken heen, met het warme weer draag je het zéker geen twee dagen.

We beginnen met het enige uitstapje dat we hiervandaan lopend kunnen doen. We wandelen door Cornice, ons eigen dorpje waar we nu wonen. Wijzelf wonen op het uiterste randje, dus we hebben verder nog niets gezien. Het is eenzelfde soort bergdorpje als waar we vorige week woonden, maar in plaats van de tien huizen die er daar waren en waarvan de meeste leeg stonden en niet onderhouden, is dit een lust voor het oog. Groot is het niet, ik kan het niet zo goed schatten, misschien 50 huizen. Ze zijn allemaal mooi onderhouden en ieder hoekje en gaatje is benut voor potten bloeiende planten. Aan de rand van het dorpje staan drie banken, die uitkijken over het dal met de wijnranken. De straten zijn te smal voor auto's en om de hoogteverschillen te overbruggen, is er veelvuldig gebruik gemaakt van trappen. Alles is van een grauwgrijs beton, waarschijnlijk de kleur en het oorspronkelijke steen van de bergen hier. Ondanks dat is het dorp toch fleurig, door al die beplanting. De weinige mensen die we zien groeten ons vriendelijk en zijn over het algemeen iets aan het doen om de woonomgeving te verzorgen. Een groot huis wordt blijkbaar gerenoveerd, daar staat een steiger voor de deur. Aan het eind van het dorp is een vrouw de hortensia, die bij de kerk staat, te verzorgen. Een vrouw met een klein meisje kijkt met enige verbazing naar die vreemdelingen in het dorp. De enige hond die ik hier al die dagen heb gezien, is een broodmagere Basset (?), die ons altijd met droevige ogen aankijkt en verder niets van zich laat horen. Het dorp heeft zelfs zijn eigen begraafplaats, waar de overige vijftig bewoners rusten.

We stappen in de auto en rijden naar het volgende dorp. Borghetto di Vara. Ik heb mijn laptop meegenomen en ik ben verheugd als ik lees 'Bibliotheca', tja, dat is wat anders dan we gewend zijn. Een winkeltje met stapels boeken. Het is gesloten, maar het woord 'internet' is hier vast nog niet uitgevonden. Het is een lief dorpje met een mooie kerktoren. We gaan verder. Het zal jullie niet interesseren, maar als ik het niet opschrijf, weet ik morgen de volgorde van de plaatsjes niet meer en wat moet ik dan met al die foto's? Rocchetta di Vara. We zitten in het dal van de Vara, dat is een rivier die hier loopt, maar als we eroverheen gaan, zie ik meestal een drooggevallen rivier, met een dun straaltje water.

In Rochette di Vara is achter de oude kerk nog een historisch stukje stad. Net als ons eigen dorp, trapje op en trapje af en overal bloeiende planten. Bedenk daarbij dat we in de bergen zitten, dus overal mooie doorkijkjes en vergezichten. Koffie kunnen we er niet vinden, in het volgende dorp dan maar. De weg naar naar Zignano is prachtig. De natuur is hier heel erg mooi, alles is groen en het ziet er hier heel vruchtbaar uit. Door de bergen natuurlijk heel anders dan het lieflijkere Toscane, dat glooiender is. Nu moet Peter over smalle, slingerende wegen de auto door de bergen manoeuvreren. Ik mag bijrijder zijn en als ik niet op de route hoef te letten, of angstig in de leuningen hoef te knijpen, kijk ik mijn ogen uit naar al dat moois. We vinden dit beiden veel mooier dan al die steden, maar dat wisten we natuurlijk al jaren. Kleine stadjes vinden we leuk op vakantie, de grotere nemen we min of meer noodgedwongen, omdat we er nu toch zijn. Nu ik alweer een jaartje ouder ben, heb ik ook het gevoel dat het nu of nooit is.

Het éne leuk dorpje na het andere komen we door, of zien we tegen de bergwand geplakt zitten. Te klein voor enige winkel of barretje voor een kop koffie, maar zó mooi om te zien. Die koffie komt uiteindelijk nog hoor, een onooglijk barretje aan de rand van een dorp,maar die Italianen kunnen koffie zetten als geen ander en de cappuccino van €1,30 smaakt nog lekkerder dan die van gisteren in Portofino. We klimmen hoger en hoger tot boven de boomgrens. Dat verandert ook de begroeiing natuurlijk. In Zeri zien we zowaar een bank staan. Italië bevalt me erg goed, maar er is nergens een picknickplaatsje op een parkeerplaats op een mooi uitzichtpunt. Nu dus dat bankje en nog wel in de schaduw. We eten er onze meegenomen crackertjes (het brood was op) en lezen. Ja hoor, dat vinden we heerlijk, om regelmatig een leespauze in te lassen. Je vraagt je af waarom we eigenlijk een mooi uitzichtpunt willen hebben. Daarna gaan we wat meer terugrijden, want we willen niet teveel kilometers en we hebben ook een lekker terrasje waar we bijna nog geen gebruik van hebben gemaakt, behalve voor het ontbijt. We zien ineens een bord 'Ave Maria' bij een grot. Zowaar er is ook een kleine parkeerplaats. Er staat een Mariabeeld en wat verderop een Petrusbeeld. We hebben nog overwogen om Maria en Petrus bij elkaar te zetten, maar het is er niet van gekomen. Er loopt een rotsig pad, helemaal naar boven. Langs het pad zijn afbeeldingen van de kruisweg in kleurig mozaïek. Helemaal boven staat een prachtige metalen beeldengroep. Jezus aan het kruis en Maria en nog iemand er wenend naast. Men heeft er rozenkransen aan de handen gehangen. Er staan een paar bankjes bij dus, jawel, leespauze.

Zo brengen wij dus de dag door. We rijden langs ander plaatsjes weer lager en lager. Gelukkig is er op deze wegen niet veel verkeer, want passeren is moeilijk, we zien een kleine bus, die te ver is uitgeweken zielig tegen een hek geleund staan, twee banden net naast de berm, die kan er op eigen kracht niet meer uit. We gaan nog even langs de supermarkt en om vijf uur zijn we thuis. Vanavond kook ik weer zelf. Bij de supermarkt hebben we verse ravioli meegenomen en veel verse groenten en fruit. Als Peter bij de eigenaar, tevens buurman gaat vragen naar de post, vraagt hij gelijk ook waar we hier op internet kunnen. We moeten nog boeken voor onze terugreis, die we natuurlijk ook op een mooie, kalme manier aan willen maken. We zijn nu gepensioneerd en hebben geen haast, laten we het er van nemen. We mogen op zijn computer boeken, dat is met een kwartiertje gelukt, we zijn weer een paar dagen onder de pannen, al zijn we nog niet thuis.