Dinsdag 7 juli

Al om kwart over acht vertrekken we vandaag. Het voelt aan alsof het heeft gevroren. Geeft niet, het is nog steeds droog, dus wij zijn blij. We zijn zo vroeg, omdat we vandaag naar Mývatn willen. Mývatn betekent 'muggenmeer', maar het is waarschijnlijk in ons voordeel dat het een nogal koude dag is. Mij hoor je niet klagen hoor, maar het werd vandaag niet warmer dan 9 graden en boven op de heuvels, waar het lekker waait, is dat gewoon koud.

We moeten 150 kilometer rijden, dus natuurlijk onderbreken we dat met een interessant uitstapje. De wegen zijn hier best goed, maar je mag niet harder dan 90, dus het schiet niet zo hard op als thuis. Ik mag hier niet rijden, want dan hadden we een dubbele verzekering moeten afsluiten. Langs het mooie Eyafjord rijden we via Akureyri landinwaarts. We steken een bergrug over en genieten van het ongelooflijk mooie landschap. Het is hier niet allemaal kaal, integendeel. Het is zomer in IJsland en hoewel het ijzig is in de zomer, staat IJsland toch prachtig in bloei. Er zijn hier bijna geen bomen, maar een deel van de heuvels is bedekt met (korst)mos, grassen en veel bloemen. Miljoenen lupinen,soms papavers in geel en oranje, ik zag vandaag fluitekruid en verder heel veel lage, bloeiende plantjes. Soms herken ik ze, maar ze zijn anders dan thuis. Vrouwenmantel, zó piepklein en laag bij de grond dat het haast niet te herkennen is, plukjes tijm en stengelloze silene.

Dan komen we bij een mooie waterval, tijd voor een foto- en koffiestop. Godafoss is een waterval in de rivier de Skjálfandafljót. Hij is in heel IJsland bekend vanwege het feit dat hier in het jaar 1000 de held Thotgeir Thorkelsson zijn afgodsbeelden in het woeste water gooide en zich bekeerde tot het christelijke geloof. Hoog is de waterval niet, slechts 12 meter, maar door zijn hoefijzervorm en de mooie ligging in een kloof, is hij zeer de moeite waard. Dat blijkt ook aan het aantal bussen dat hier geparkeerd staat. Wij nemen er ook even de tijd voor, het levert vast mooie plaatjes op en anders zit hij toch in ons geheugen (al vertrouw ik daar steeds minder op).

We komen bij het meer, maar rijden het volgens het reisadvies voorbij, tot we bij Krafla komen. Dat is de naam van een berg. De beek, die langs de weg stroomt, is heet. Van 1975 tot 1984 was het Kraflagebied vulkanisch actief, er zijn daar toen negen vulkaanuitbarstingen en tal van aardbevingen geregistreerd. De vrijgekomen lava (36 km²) bedekt grote delen van de hoogvlakte ten noorden van Krafla. We zetten de auto op de parkeerplaats neer, het is er rustig, geen bussen met toeristen. Hiervandaan kunnen we een rondwandeling maken langs het solfatarenveld bij de berg Leirhnjúkur. We lopen langs borrelende modderpoelen, fluitende flumarolen en kokendhete bronnen naar het Hrógir kratertje. Het ruikt hier overal naar zwavel, het dampt en stoomt, maar het kan de kou niet verdrijven. Het begint een beetje te miezeren, maar jongens wat is het prachtig om hier te lopen. Wát een vreemd landschap, de wetenschap van al die kolkende, gloeiende lava, die hier stroomde. Het solfatarenveldje is mooi, maar de wandeling over de lava is onvergetelijk. Over de broze korst van de hier en daar verwarmde lava. De warme luchtstromen, die uit diepe putten komt en een rookpluim achterlaten. Het gaat te ver om in dit dagboek uitleg over al die, voor ons onbekende, verschijnselen uitleg te geven, die ik zelf ook uit een boek moet halen. Zittend op een stuk lava eten we een boterham, want ook dat moet gewoon doorgaan. Al snel gaan we verder en steken een veld sneeuw over. Zomer in IJsland is maar kort. Koud, maar met een hoofd vol lava-indrukken komen we bij de auto terug. We rijden nog even naar de krachtcentrale, waar bezoekers niet alleen een videofilm kunnen bekijken, maar ook een kop warme koffie mogen pakken.

Ook nu is het feest niet voorbij, langs de weg zagen we ook nog rookpluimen bij Hverir, een paar kilometer terug. Het is een van de gemakkelijkst bereikbare solfatarenvelden op IJsland. Het lijkt op een zandvlakte, met hoge duinen op de achtergrond, maar pas op: de randen van de kokende, sputterende of puffende modderpoelen zijn soms zacht en bros, zodat je het echt wel uit je hoofd moet laten een stap achter de summier aangebrachte afscheiding te zetten. Ook zijn hier enkele plaatsen waar gierend en fluitend stoom uit de grond komt. Dit zijn oude boorgaten, die met een hoopje stenen zijn afgedekt. Overal rook, zwavel, borrelende poelen, kleurrijke bodems door de miniralen die omhoog zijn gekomen. Je kunt hier uren doorbrengen, dat doen we ook, maar aan alles komt een eind en de kou helpt een handje mee. Zou zwavel gezond zijn of juist niet? Ik heb het gevoel dat mijn hele lichaam en kleding er vol mee zit.

Op de terugweg (ook natuurlijk 150 km), stoppen we nog bij het Mývatnmeer, op een plaats waar veel bijzondere eenden te spotten zijn. Er is een leuk restaurantje bij, er staan verrekijkers en er is een mooi, klein museum waar volop opgezette vogels staan. Onze dag is vol en goedbesteed. Het is tegen halfacht als we thuiskomen. Gelukkig hebben we nog een half pannetje soep over, die warmt ons weer op.

Ik heb geprobeerd een filmpje erbij te plaatsen, ik hoop dat het lukt.