Vrijdag 13 juni

Vandaag hebben we een autoroute op het programma staan, veel zien, weinig last van de warmte. Het is al 27 graden als we wegrijden, dat is iedere morgen zo. De autoroute is 95 kilometer, maar om er te komen moeten we ook al bijna 40 kilometer rijden. Als we in de richting van Siena rijden, valt het ons op dat het onwerkelijk rustig is. Als wij er de afgelopen dagen in de buurt kwamen was het altijd erg druk, het verkeer chaotisch en geen parkeerplaats te krijgen. Al snel rijden we op prachtige binnenwegen. De weg van Siena naar Asciano, waarnaar we op weg zijn, loopt door een bizar landschap 'Le Crete' genaamd. Het word gekenmerkt door lage leemheuvels waarvan de heuvels zijn kaalgevreten door erosie (deze informatie pik ik letterlijk uit mijn ANWB reisgids). We stappen verschillende malen uit voor een fotostop.

Onze eerste plaats die we bezoeken, is Asciano, dat deels zijn middeleeuwse muren nog bezit. We lopen door de schaduwstraten van de kleine, rustige, vrijwel autoloze oude binnenstad. Er moet hier een museum zijn met mooie schilderkunst, maar daar hebben/nemen we geen tijd voor. We rijden weer verder door het prachtige Toscaanse landschap. Glooiende heuvels, gele korenakkers, lange oprijlanen met donkergroene cipressen die naar grote terra cotta gebouwen leiden. Dat is het Toscane van de plaatjes. Onderweg stoppen we bij een park voor onze meegenomen lunch. Het is nog maar net twaalf uur geweest, maar we hebben trek. We staan hier ook iedere morgen gewoon om 7 uur op, dus ontbijten ook vroeg.

De volgende plaats is Montepulciano. Hoog en langgerekt strekt deze ommuurde stad zich uit over een heuvelrug, die heerlijke uitzichten biedt op het landschap. Het heeft een heuse dom en een middeleeuws 'palazzo'. Het is rustig in de steile straten, die ook hier weer autoluw zijn. Er zijn hier, buiten de gebruikelijke souvenierwinkels (mwah, wat hebben ze in Italië toch veel mooie tassen), ook wijnlokalen en kaaswinkels waar de scherpe lucht van de smaakvolle schapenkaas je buiten al tegemoet komt. We eten een echt Italiaans ijsje, daar heb ik me al weken op verheugd. Boven ons hoofd trekken de wolken zich samen en het begint te donderen. Daar blijft het bij, de zon is weg, maar het is tegen de dertig graden, dus die zon kan ik wel missen. Mooie stad om te bekijken, veel rustiger dan Siena. Eigenlijk té rustig voor een toeristische stad. We hoorden het eerder deze week ook al, het toerisme neemt af, de crisis laat zich gelden. We dalen de straten weer af en gaan met de autoroute verder.

We gaan naar Pienza, dat tot de 15e eeuw een onbeduidend dorp was en de naam Corsignano had. Toen besloot paus Pius II, dat zijn geboorteplaats moest worden uitgebreid tot 'ideale stad'. De naam Pienza is afgeleid van Pius. Na zijn dood liet men de plannen vallen. Toch werd het hart van het stadje voltooid en er verrees een aantal bouwkundig op elkaar afgestemde gebouwen, die tot op de dag van vandaag te bewonderen zijn. Met een cappuccino op een terras genieten we nog wat na, voordat we verder gaan. We 'moeten' nog even naar Sant'Anna in Camprena. Dit 14e eeuwse klooster ligt afgezonderd in een mooi heuvellandschap en diende als decor voor de film 'The English patient'. Buiten dat bezit de refter als belangrijke kunstschat enige fresco's van de omstreden schilder Giovanni Antonio Bazzi, bijgenaamd 'Il Sodoma'. We waren er nog net voor sluitingstijd.

De dag is op, we maken nog een ommetje naar een prachtig kloostercomplex Monte Oliveto Maggiore. Daar moeten ook nog wat kunstwerken van diezelfde Giovanni te zien zijn, maar nu is alles echt gesloten, dus buiten het complex kunnen we niets meer zien.

Tijd om terug te gaan naar ons eigen kasteel, maar niet voordat we onderweg nog van een heerlijke verse pizza hebben genoten. Het is al negen uur als we thuiskomen en het schemert al. Nee, verder geen onweer gehad, een paar spetters onderweg en gelukkig vandaag iets koeler.