Fietsen in Nederland

Fietsvakantie 2010

Dinsdag 10 augustus

De laatste stapeltjes verdwijnen in de fietstassen. Gaat het passen, heb ik niet teveel meegenomen? Vergeet ik niets?

Jawel, het moet er weer eens van komen, want het is alweer drie jaar geleden dat we onze laatste fietsvakantie vierden. Morgen gaan we op stap om opnieuw te mogen genieten van zo’n tocht.

Ging het de laatste jaren al wat moeizamer, het zal dit keer niet gemakkelijker worden. Tenslotte zijn we ook drie jaar ouder en strammer geworden. We willen tijdens deze reis serieus bekijken of we het nog kunnen en willen op deze zeer primitieve manier. Wie ons wil volgen kan dat via deze site doen. Als het even kan zal ik dagelijks onze belevenissen hier opschrijven.

Woensdag 11 augustus

Als de eerste dag van de vakantie tekenend is voor de rest, dan is het dik in orde. We zetten de auto in de kop van Noord Holland en klikken onze tassen op de fietsen. Ondanks dat we al jaren geen fietsvakantie hebben gehouden, zijn we de routine nog niet kwijt. We merkten het al met inpakken, we hebben een door de jaren opgebouwd systeem, dat nog altijd goed werkt. Ondanks de zeer beperkte bagageruimte hebben we niet het gevoel (te) weinig bij ons te hebben.

Het weer houdt zich aan de voorspelling: opklaringen vanuit het noorden en een zuidwestenwind. We hebben het plan om een route rond het IJsselmeer te maken. Er is een gemarkeerde route van het Landelijk Fietsplatform die ongeveer 400 km lang is. Wij hebben tien dagen de tijd, dus moet het gemakkelijk lukken, zelfs als we tijd uittrekken voor alle leuke en interessante dingen onderweg.

De Afsluitdijk is nog steeds saai, maar met de wind in de rug zijn we er in een dik uur overheen. Onze kinderen gniffelen nu waarschijnlijk (nee, kinderen, het was niet zo’n harde wind als toen, is dat echt al bijna twintig jaar geleden?).

De broodjes die we in Den Oever gekocht hebben, smaken in Friesland heerlijk, maar we hebben geen rust om lang te zitten op deze eerste dag. Pal langs het IJsselmeer, maar helaas langs een dijk die het uitzicht ontneemt, fietsen we zuidwaarts. In Makkum is het gezellig. Heel anders dan de laatste keer dat we het zagen, maar toen was het januari en verschrikkelijk koud. We stappen af om de mooie geveltjes te bekijken en bij een haventje draaien we ons thermosflesje open om een kop koffie te maken.

Dan fietsen we verder, Gaast (foto), Ferwoude, allemaal kleine, maar mooie dorpen. De daken met de geglazuurde dakpannen glanzen zo echt schoon en Nederlands in de zon. De hortensia’s staan op z’n mooist te schreeuwen om aandacht. Dan komen we in Workum waaraan we verschillende mooie herinneringen hebben. Ook hier een gezellige, toeristische zomerdrukte. We kunnen het niet laten om nogmaals het Jopie Huisman museum te bekijken en opnieuw vinden we het zeer de moeite waard. Er is op dit moment ook een tentoonstelling van de schoenen van Jan Jansen. Daarna rijden we naar de Sint Werenfriduskerk, waar een museum voor kerkelijke kunst is. Zonder in details te treden, kan ik zeggen dat het heel erg mooi is.

Dan is het toch inmiddels tijd geworden om een overnachtingsplaats te zoeken. We hebben nog niet veel kilometers gemaakt (55), maar voor een eerste, niet volledige, dag moet het toch genoeg zijn. Verdorie, ik zit mezelf nu al te verontschuldigen, we zouden het gaan afbouwen, niet zeuren over die kilometers!

We krijgen een kleine, plaats op de camping toegewezen, maar gelukkig wat uit de steeds harder aantrekkende wind. Niet erg geschikt om te koken en geen bank of picknicktafel in de buurt te bekennen. Er zit een aantrekkelijk restaurant op het naastgelegen complex en Peter heeft dit seizoen nog geen mosselen gegeten…

Na het eten wandelen we wat langs het IJsselmeer. De wind is nu koud, mar we willen volhouden om de zonsondergang te zien, die viel tegen…

Donderdag

Als we om halfnegen willen wegrijden, blijkt Peters voorband plat te staan. We laden zijn fiets weer af en gaan op zoek naar het gat. Niets te vinden, valse melding. Misschien iets heel kleins dat nog moet groeien? We wagen het er maar op. Het is zwaarbewolkt en heeft al wat geregend, maar nu is het droog.

Als eerste rijden we naar Hindeloopen (foto). Het is er nog rustig en we rijden op ons gemak door de leuke straatjes en langs de haven. Daarna gaan we naar Stavoren. Het vrouwtje is klein, maar staat nog over het water uit te kijken. Als we niet geweten hadden dat er een treinongeluk gebeurd is, hadden we het niet meer gezien. Het stootblok is vervangen door een nieuw, helderrood geschilderd exemplaar.

We gaan weer verder, ditmaal staat de wind minder gunstig en we schieten niet zo hard op. Gelukkig gaat de tocht niet alleen maar langs een dijk, waardoor we niets van het uitzicht op het IJsselmeer kunnen zien. Flinke stukken gaan ook óp de dijk met mooie vergezichten. Een paar kinderen staan te roepen dat ze koffie verkopen, met cake, voor het goede doel. Nou best lekker en we willen die kinderen niet teleurstellen. Er vallen een paar miezerige drupjes.

Als we om twee uur bij een ‘klif’ onze broodjes willen eten, heerlijk vers nèt bij de bakker gehaald, begint het te regenen. Nu het echte werk. We slokken de laatste hap weg met een klots melk en stappen snel weer op. Een vol uur lang, gutst de regen over ons heen. Gelukkig hebben we de wind nu wat meer in de rug, tel je zegeningen. Wat is er ook alweer zo leuk aan een fietsvakantie?

Als we Lemmer bereiken is het droog en wordt het wat warmer. Op een bankje pellen we onze natte kleren weer uit en drinken een kop lauwe koffie, want we hebben nog water in de fles. Lemmer is druk en niet zo leuk. Het lijkt wel alsof het doorkruist wordt door een drukke autoweg en een drukbevaren water. De brug is net zo lang open als dicht en daardoor staat er steeds een file auto’s in het kleine centrum.

Als ik wat foto’s maak, terwijl Peter de tassen dichtgespt, voel ik iets warms op mijn hoofd flotsen, het stinkt nog ook. Bah, een grote kledder vogelpoep. Peter is een tijdlang zoet om het er met verfrissingsdoekjes uit te vissen. Nee, Lemmer heeft niet bepaald mijn hart veroverd.

We gaan verder en fietsen nog een tijd door het weidse polderlandschap. We zijn nu op weg naar de Weerribben. Eerlijk is eerlijk, we fietsen heerlijk en hebben het best naar onze zin. Prachtige route in een erg mooie omgeving. We ontmoeten ook alleen maar vriendelijke mensen. Als we om vijf uur een camping zien, zijn we niet eigenwijs, maar stoppen ermee. Ossenzijl, nooit van gehoord. Het is droog, ondanks de nog steeds zware bewolking en dat is fijn om een tent neer te zetten. We hebben tegen de tachtig kilometer gefietst en dat is voldoende als je het wat kalm aan wilt doen. Het veldje is nat, maar het uitzicht leuk. Een watertje met wat boten en leuke huizen aan de overkant. Gemene prikbeestjes prikken ons en we weten gelijk: vanavond maar weer niet zelf koken op dat natte veldje met prikbeestjes. Het blijkt een goede keus te zijn. De keuken is erg goed en tijdens het eten valt er een stevige bui.

Internetverbinding maken in het regenwoud van Suriname is gemakkelijker dan in Nederland lijkt het wel. Als het goed is lukt het deze keer, maar de foto's nog even niet. Wie weet komt dat later nog.

Vrijdag

Als ik mijn tent uitkruip om het toiletgebouw te bezoeken, is het prachtig buiten. (foto)Een dikke nevel stijgt op boven het water en de zon werpt zijn gouden banen over het natte gras. Ik ben blij mijn nieuwe plastic teenslippers die ik in Stavoren gekocht heb. Het vorige paar heb ik na Suriname moeten afdanken. Het gras maakt een soppend geluid als ik eroverheen loop, er is nog niemand te zien. Ik bedenk dat het niet eerlijk is dat er bij de aanlegplaatsen voor de boten, vaak redelijk grote jachten, wèl picknicktafels en bankjes staan, maar op het trekkersveldje niet. Nog geen kraan met stromend water. De toiletten zijn behoorlijk ver weg en ik ben blij dat ik eraan gedacht heb de thermosflessen en bidons mee te nemen om te vullen.

Ik zet een pannetje thee en kook het water voor de thermosflessen. We hebben nog een halve liter aardbeienyoghurt en mueslirepen, dat moet voor nu voldoende zijn. Het eerste waar we ieder ochtend op letten zodra we op de fiets zitten, is een bakker om verse broodjes te kopen. Daarna zoeken we een plekje om die broodjes op te eten, met een beker koffie erbij. Soms hebben we dan al tien of vijftien kilometer gereden. Voordat we wegrijden was ik onze handdoeken. Die kunnen mooi achterop de tassen in de zon en wind drogen, terwijl we aan het rijden zijn. In Ossenzijl rijden we over de brug en slaan direct linksaf, een smal pad langs het water. Wat is dàt mooi. Kleine huizen met prachtige tuinen vol zomerbloeiers, een kleine supermarkt voor de broodjes, veel kleine ateliers en veel, héél veel bruggetjes. Grote en kleine boten varen voorbij, we steken onze hand op en voelen ons de koning te rijk. Ineens weten we het: hier waren we al eerder. We hebben nog geen twee kilometer gereden als we een bankje in de zon zien staan. Een heerlijk plekje voor ons ontbijt, de dag kan beginnen.

Als we verder rijden over dit heerlijke, smalle pad lezen we ergens de naam van dit dorp: Kalenberg. Echt, dit zou ik iedereen willen aanraden. Het is een lintdorp langs het water. Het deel tussen Kalenberg en Ossenzijl is volgens mij alleen met de fiets of de boot te bereiken. Eind augustus (het laatste weekend?) is er iets speciaals. Lichtjes, muziek en veel kunstenaars. Kunst is er sowieso te zien langs de route. Er zijn veel ateliers en in verschillende tuinen is kunst te zien. Zelfs de wind, die ons vandaag nog genoeg zal plagen, is nog niet wakker.

We komen door de gehuchten Nederland en Baarlo en bereiken daarna Blokzijl, dat uitnodigend bankjes aan de haven in de zon heeft. Tijd om even te pauzeren. Ik koop een pak sinaasappelsap en alvast wat melk en broodjes. Het gaat niet zo snel vandaag. De zuidenwind neemt behoorlijk in kracht toe. Onze spieren zijn de derde dag meestal behoorlijk aan het protesteren en dat is dus vandaag. Een beetje kalm aan doen maar. Na Blokzijl, met de wind op kop, via Sint-Jansklooster naar Zwartsluis. Daar varen we met een veer naar Genemuiden. Aan de overkant staat een moderne groene picknicktafel. We zitten zeker een uur te eten en te lezen. We hebben pas een dertig kilometer gefietst. Met stramme benen en vooral ook armen en schouders, hijsen we ons op de fietsen. Ondanks de stevige wind, voel ik dat ik de laatste weken niet voor niets getraind heb. Ik voel mijn beenspieren al snel weer soepel aanspannen en ontspannen, terwijl ik probeer een redelijke en constante snelheid aan te houden. Peter volgt en samen genieten we van het heerlijke weer en de tocht. Via Kamperzeedijk komen we in Kampen aan. Dat is één van de Hanzesteden, die we op eerdere tochten al hebben bezocht. Ook nu is het weer druk met auto’s en winkelende mensen. We zijn er al snel klaar mee. We fietsen langs de IJssel verder. Prachtige monumentale herenhuizen staan er, maar langs het water staan bumper aan bumper de auto’s geparkeerd terwijl op de weg een file staat die over de brug moet. Zonde hoor, maar het zal niet anders kunnen. We gaan nog even de stadspoort onderdoor om te kijken, maar fietsen dan verder.

Het weer betrekt, de wind draait, of wordt minder en dikke donkere wolken trekken over ons heen. We denken een enkele spat te voelen, maar het is maar een dreigement. We zijn even de routebordjes kwijt, maar vinden al snel de juiste weg terug. Via Noordeinde gaan we richting Elburg. Daar gaat het toch echt regenen en we schuilen even onder het grote scherm van de warme bakker. Een buitje van niks, het is alweer voorbij, we gaan verder, maar willen bij de eerstvolgende camping stoppen. Al snel zitten we weer in de polder. Geen camping te zien, geen dorpen, alleen maar een dreigende grijze lucht, waar nu steeds vaker grote spetters uitvallen. We stoppen om de rollen van de slaapzakken met vuilniszakken te beschermen. We weten dat de hoesjes niet waterdicht zijn zoals onze fietstassen dat meestal wèl zijn. Ineens laat de wolk los wat hij verzameld had en de regen gutst over ons heen. Het is een ware wolkbreuk, zo-een waarbij ik me dan afvraag waarom ik me eigenlijk heb opgemaakt, want nu loopt de mascara over mijn wangen. In de verte rommelt het.

Gelaten fietsen we verder. Peter zegt optimistisch: “We hadden het zo ook heel de dag kunnen hebben.”
Uiteindelijk wordt het minder heftig als we een bordje ‘camping’ zien. Stoppen, we hebben inmiddels tachtig kilometer gereden en het is tegen zessen. Het is een kleine camping, waarschijnlijk vroeger een boerderij geweest. De receptie is gesloten en iemand weet te vertellen dat er zó wel iemand zal komen, omdat de familie zit te eten. Nou, dan willen we natuurlijk niet storen en we gaan onder het grote afdak zitten, waar wat stoeltjes staan. Het is weer droog, maar er hangen nog dreigende wolken, het gerommel komt dichterbij.

Als de eigenaar komt steekt hij een enorme hand uit om zich voor te stellen. Inmiddels regent het weer. Hij gaat ons voor om ons een plaatsje te wijzen, maar ook nu breekt de bui in volle hevigheid los. We blijven voorlopig nog maar onder het dak schuilen. Dat wordt weer niet zelf koken vanavond…

Na een kwartiertje komt zijn vrouw nog even naar ons toe. Als we willen heeft ze nog wel een trekkershut voor ons. Nou, we waren snel overtuigd hoor. Koken doe ik zelf wel, wij slapen droog vannacht.

Ik durf niet aan Peter te vragen hoe het met zijn knieën gaat, maar ik hoor niets. Geen bericht goed bericht?

Vandaag tachtig kilometer gefietst.

Zaterdag

Na een heerlijke nacht in een echt bed, kunnen we er weer tegen. Ik had niets moeten zeggen over Peters knieën, want hij heeft vannacht last gehad en begint de dag met pijn. Al snel zit hij echter te fluiten op de fiets en geniet zichtbaar, evenals ikzelf. Zaterdagmorgen vroeg op de Veluwe, wat wil een mens nog meer? De zon laat zich alweer zien. Vandaag willen we een uitstapje maken naar Lelystad, omdat vrienden van ons daar wonen. Dertig km heen en dertig km terug. We rijden eerst nog een stuk van de route tot Harderwijk. Bij het Dolfinarium in de buurt kunnen we de brug over naar Flevoland. Dan is het al bijna elf uur en hebben we er twintig kilometer opzitten.

Harderwijk is druk, tè druk om de behoefte te voelen er wat rond te kijken. Bij het Dolfinarium stromen honderden mensen naar de ingang, maar we lezen ook aankondigingen van ‘Harderwijk Live’ en ‘Lowlands’. Allemaal festiviteiten die extra drukte met zich meebrengen. Wij gaan dus richting Lelystad. De polder is natuurlijk een beetje saai, met al die lange rechte wegen, maar we rijden toch een leuke route. Bij Kees en Leny worden we verwend met heerlijke pannenkoeken. Na een uurtje of twee gaan we weer terug. Kees weet nog wel een andere route voor ons, die inderdaad erg mooi is. De ‘Knardijk’ is grotendeels fietspad, langs twee sluizen en hoog boven de polders uit. We maken nog een omweggetje door een schaduwrijk stukje bos, want de zon doet flink zijn best vandaag. Terug op de dijk lopen de schapen voor ons uit. (foto)Tientallen vogels vliegen verbaasd op als ze ons aan zien komen. De wind hebben we weer tegen, maar volgens Leny heb je in de polder altijd de wind tegen.

Uiteindelijk zijn we dan terug bij de brug die ons naar Harderwijk brengt. We pikken de route weer op, maar moeten nog een flink stuk rijden voordat we een camping tegenkomen. Het is al tegen zeven uur als het eindelijk lukt. Strand Nulde, ik moet steeds maar aan ‘meisje Nulde’ denken, maar na 95 kilometer wil ik geen meter verder fietsen.

Gelukkig heb ik in Lelystad bij een supermarkt het noodrantsoen aangevuld, dus kan ik zelf koken. Ook dat lukt me nog op mijn éénpits gasflesje. Voor de meelezers die het niet weten, moet ik misschien ten overvloede melden, dat we geen tafeltje of stoeltjes bij ons hebben. In de Scandinavische landen hebben de meeste campings een keukendeel met kooktoestellen voor de kampeerders. Vaak staan er picknick- of andere tafels en wat banken of stoelen, al dan niet buiten. In Nederland valt de kampeerder een beetje buiten de boot en moet zich maar zien te behelpen. Het echte kamperen dus. Ik wil me niet laten kennen en als de (weers)omstandigheden goed zijn, kook ik zelf. Als dat niet zo is, laat ik me erg gemakkelijk overhalen om een restaurantje te bezoeken.

In het Havencafé is het nog heerlijk op het terras en kan ik mijn dagboek bijwerken.

Zondag

Er wordt slecht weer verwacht, dus hebben we afgesproken om vandaag kalm aan te doen en op tijd te stoppen. Waarschijnlijk is het de eerste uren nog droog, daar moeten we gebruik van maken. Een dagje wat rustiger aan doen kan geen kwaad. Misschien is er wel ergens in een stadje iets leuks te doen. Een museum, een concert, maakt niet uit, maar even wat minder fietsen om de spieren rust te gunnen.

Ik verslaap me om te beginnen en wordt pas om acht uur wakker. Ik was gisteren ook erg moe. Er staat een harde wind, dus de tent is lekker droog. We vertrekken wat later, maar dat mag op onze ‘rustdag’. Als we wegrijden, voel ik dat ik nu zelfs spierpijn heb in mijn handen en mijn voetzolen. De benen zijn stijf, maar niet erg pijnlijk. Peter heeft gisteren zijn hand gekneusd en heeft ook wel wat stugge spieren. Het valt op dat hij steeds moeilijker zijn been over de fiets gooit. Hoe zit dat ook alweer met die rauwe biefstuk in een fietsersbroekje? Moet je die erin leggen, of krijg je die vanzelf van het fietsen. Enfin, je begrijpt me wel…

We rijden noordelijk langs Nijkerk en komen in Bunschoten-Spakenburg. Alles is daar op zondag gesloten natuurlijk. We drinken maar een kopje van onze eigen koffie op een bankje bij een spetterende fontein. Het is vandaag een stuk frisser en we stappen snel weer op. Spakenburg is wel erg leuk hoor en als we verder fietsen komen we door Eemnes, dat ook mooi is. De wind krijgen we steeds meer tegen en is kracht 5 tot 6. Het veer dat we bij Eemnes over moeten, is op zondag buiten werking en we moeten wat extra kilometers maken.

Dan gaan we door de polders van Eemnes, wind pal op kop. We ontmoeten bij een handveer iemand die vertelt dat Hans Dorrestein een lied over de polder van Eemnes heeft geschreven. Nou, we vinden het een saaie weg en ontzettend lang door de sterke wind, maar we worden er niet depressief van. Wel moe, ik kom bijna niet meer vooruit. Gelukkig neemt Peter een poos de kop, zodat hij wat van de wind voor me opvangt.

Diezelfde meneer vertelt ook over een theetuin die een stuk verder zou moeten zijn. Het houdt me op de been en inderdaad, we zien de theetuin. Wàt geweldig is dit. Ik kan het niet goed uitleggen, maar zet de link er gewoon bij. Zeker een aanrader voor iedereen die ooit eens in de buurt is. http://www.theetuineemnes.nl/
Overal gezellige zitjes en knusse hoekjes. Smaakvol, bijzonder, kunstzinnig, romantisch, noem maar op. We laten ons in de stoeltjes zakken en leggen ons boek alvast naast ons neer. Dit is een fijne en noodzakelijke onderbreking. We kiezen beiden een heerlijke salade, bekijken de tuin, drinken nog eens wat en verblijven er bijna twee uur.

We moeten natuurlijk toch verder, maar nu kunnen we het wel weer even aan. Eerst voert de tocht ons door Blaricum en Huizen, langs het Gooimeer. We pakken de uiterste noordelijke punt van de Heuvelrug mee. We komen langs Naarden-Vesting en vinden het eigenlijk wel mooi voor vandaag. Helaas, zo gemakkelijk gaat het niet. Er moet dan wel een camping zijn.

Geen camping te zien en bij Muiderberg gaan we toch maar even van de Zuiderzee-route af om op Flevoland de camping te zoeken die op mijn kaartje aangeven staat. Het blijkt inmiddels alleen een jachthaven te zijn, maar voor dappere peddelaars zoals wij zijn, hebben ze nog wel een trekkersveldje. We hebben op deze ‘rustdag’ toch nog 60 km gefietst en ze waren niet misselijk met die stevige wind. Het is droog gebleven, maar de buienradar laat zien dat dat niet lang meer kan duren. Geeft niet, ons tentje staat op en morgen is nog ver weg.

Nou, we liggen nu letterlijk en figuurlijk ‘Voor Pampus’.
(Een kunstmatig eiland en fort voor de monding van het IJ.)

Maandag

Heel de nacht wordt ons tentje gegeseld door forse buien. Hebben we het zondag droog gehouden, vandaag zullen we dat geluk niet nog een keer hebben. Als we opstaan is het gelukkig droog. Er staat weinig wind en zowaar zien we de zon komen. We pakken in en het is nog steeds droog. Het is ook veel minder koud, nu die wind verdwenen is. We zijn al snel weer terug op onze route en fietsen heerlijk. In Muiderberg kopen we verse broodjes voor ons ontbijt en bij Muiden, na het maken van een foto van het Muiderslot, vinden we een droge picknicktafel waar we op ons gemakje ontbijten. Néé, we gaan nooit met een nuchtere maag op stap. Bij onze thee eten we een mueslireep en we hadden ook nog een ‘Snelle Jelle’ die we konden delen. Het is gewoon veel leuker om onderweg te eten dan op een camping, terwijl je eigenlijk aan het inpakken bent. Trouwens, een bank in de natuur is fijner dan plat op je billen in of bij de tent.

Dan gaan we richting Amsterdam, nu is het waarschijnlijk even gedaan met de mooie buitengebieden en de polders. Dáchten we, het valt alles mee. We worden met onze route door de ‘Diemer Vijfhoek’ geleid, over een paar bruggen, langs het IJmeer en voor we het weten rijden we in Durgerdam. Wat een bijzonder dorpje is dat, zo vlak onder de rook van Amsterdam. Dat zou je nou toch nooit verwachten. Huizen die ons te klein lijken om gewoon in te wonen, op een dijk die langs het IJmeer loopt. Natuurlijk liggen er allemaal boten in het water.

Nog wat verder zien we op de dijk een bankje in de zon staan. Vóór en achter ons een donkere wolk, die niet veel goeds voorspelt. We nemen nog maar even een leespauze nu het nog droog is. Als de zon weg is, fietsen we verder. Ransdorp, Zuiderwoude. Het gaat van de éne polder over in de andere, maar waar het gisteren saai was door de lange rechte stukken, met de wind volop tegen, is het nu erg mooi, door de slingerende paden zonder veel wind. Ook de buien blijven gelukkig nog steeds weg.

We rijden Monnickendam door en kopen er onze lunchbroodjes en een pak melk. Ja, iedere keer even wat kopen, want we hebben natuurlijk niet voldoende ruimte in onze tassen om voor een week, of zelfs voor een dag, de nodige dingen te in te slaan. Monnickendam is erg leuk om doorheen te rijden. Als we weer uit de drukte zijn, zien we een geschikt plekje voor de lunch.

Dan komen we in Volendam. Natuurlijk ook leuk, maar hier is het echt verschrikkelijk druk. We laveren er met onze zware fietsen voorzichtig doorheen en zijn eigenlijk blij als het achter ons ligt. Edam, waar we vervolgens doorheen fietsen, vinden we zeker zo mooi. Leuke pandjes en mooie straten langs het water. Het is eigenlijk nog wat te vroeg om al een camping te nemen, anders zouden we hier vanavond best willen blijven. Het weer is inmiddels helemaal opgeknapt, er zijn vrijwel geen wolken meer te zien en de zon maakt het gewoon warm.

We rijden nog wat verder over de dijk. Warder, Schardam. Het is mooi hier, Aan de éne kant het IJsselmeer en aan de andere kant de polders. We kennen de namen niet van al die vogels die we zien. Fuut, Kluut, wulp, hulk. Ook al veel ganzen. Dat is toch een teken van de naderende herfst? We zien een camping en besluiten te stoppen. Heel de dag heerlijk weer gehad, hoe zit dat nou met die weersverwachtingen? Kloppen die nou nooit? In dit geval zijn we er erg blij mee. De camping biedt ons buiten een plaatsje niet veel. De dorpen in de buurt ook niet. We wilden eigenlijk lekker uit eten, maar het wordt toch zelf koken. Op de dijk koop ik een zakje peultjes voor 50 cent, de rest heb ik nog wel in mijn tas.(foto's)

80 heerlijke kilometers gefietst en dáár doen we het toch voor?

Dinsdag

Als we wakker worden, regent het. Nou ja, het is pas zes uur, dus we draaien ons nog maar eens om. Dat klinkt gemakkelijk, maar is het niet. Vergeet niet dat we slechts een tentje hebben met een vloerruimte van twee meter lang en één meter tachtig breed. Dat is zoiets als een niet al te groot tweepersoonsbed. Peter ligt tegen de rand en aan mijn kant liggen de fietstassen. Ook aan mijn voeten fietstassen. Aan Peters kant proberen we zijn voetruimte vrij te houden want twee meter is natuurlijk niet zoveel als je lang bent. Vergeet ook niet dat het tentje gelijk schuin loopt, dus de volledige vloerruimte kan niet benut worden. Hoog is het ook al niet. Misschien maar 1.20m. Oké we draaien ons om en worden tegen acht uur weer wakker. Het is droog. We gaan opschieten, uitslapen is er eigenlijk niet onze gewoonte.

Als we bijna klaar zijn begint het weer te regenen. Snel de tent oprollen en wegwezen. Wat is de route toch mooi, zien we zodra we op de fiets zitten. Ik schuif de kap van mijn regenjack wat opzij om beter te kunnen kijken. Van voorzichtige druppels gaat het al snel over in dikkere druppels en als ik naar boven kijk, begrijp ik dat we geen hoop hoeven hebben voor de komende uren. We fietsen naar Hoorn. Daar is het behalve nat ook rommelig vanwege een soort kermis die hier tot gisteren heeft plaatsgevonden. (Lappendagen?). We zien een ‘Bed en Breakfest’ waar we ons laten verwennen met een ontbijt. Buiten eten is er vandaag niet bij. Daarna fietsen we door Hoorn, maar door het slechte weer zien we er eigenlijk niet zoveel van. Gelukkig zijn we hier twee jaar geleden ook geweest en hebben toen beter kunnen kijken.

Tussen Hoorn en Enkhuizen is de dijk afgesloten voor werkzaamheden om de dijk te versterken. Jammer voor ons, maar wel noodzakelijk natuurlijk. Regen, regen, regen. Het enige lichtpuntje is dat we de wind min of meer mee hebben. Als we eenmaal in Enkhuizen zijn aangekomen, weten we niet goed meer wat we moeten. 35 km gefietst in de z…regen en geen zicht op beter weer. We nemen een lunch en bekijken de mogelijkheden. Er is hier een ‘scheepjes in flessen’ museum. Leuk, dat gaan we dus bekijken. Inderdaad, best leuk. Daarna gaan we naar het Zuiderzeemuseum. Heel erg mooi. Zowel oude dingen als moderne kunst zijn hier te bezichtigen. We bekijken alleen het binnengedeelte, maar de buitendingen schijnen ook zeer de moeite waard te zijn. Als om vijf uur het museum sluit, zijn we eigenlijk maar nèt uitgekeken.

Dan pakken we onze kletsnatte fietsen weer op en gaan verder. Het regent bijna niet meer en de route blijft erg mooi. We komen langs Oosterdijk en Andijk. Dat is het plaatsje waar we zo’n anderhalf jaar geleden waren en toen bedachten dat we best wel eens in deze streek wilden fietsen. Nou, hier zijn we dan. Sterker nog: vlak naast het park waar we toen verbleven, is een ander park en die hadden nog wel een plaatsje voor verregende fietsers zoals wij. 55 km gefietst, kletsnat geworden, maar de moed nog niet opgegeven. Morgen wordt het vast beter.

Woensdag

We worden wakker van de regen. De verwachting is beter dan gisteren, maar dit klinkt niet goed. Als ik naar buiten kijk, zie ik alle varianten grijs in de lucht en slechts een héél klein scheurtje waardoor wat optimistisch blauw piept. We blijven nog maar even liggen, gelukkig wordt het snel droog en kunnen we inpakken. Er staat een flinke wind, dat is goed voor onze nog steeds klamme tassen. Steeds als we weer op onze route zijn, genieten we van de prachtige natuur. We rijden door Wevershoof, Onderdijk en dan door naar Medemblik. De wind is behoorlijk krachtig en het schiet niet erg op. Bij binnenkomst van Medemblik zien we een leuk kasteeltje, “Radboud’, we twijfelen of we naar binnen willen. Toch maar niet gedaan dus, het is nog zo vroeg om de dag al te doorbreken en wat nog meer telt: de zon breekt lekker door en we vinden het heerlijk buiten te zijn. We zullen het kasteeltje onthouden voor een ander keer.

Na Medemblik is er een lang stuk ontzettend saaie weg. De wind trekt steeds verder aan en de tocht valt ons zwaar. Uiteindelijk rijden we nog door een bebost gedeelte, waar we van genieten en die de wind een beetje tegenhoudt. Natuurlijk nemen we wel onze pauzes onderweg, mijn boek is bijna uit!

Dan komen we in Den Oever, het begin van onze tocht, en het zou dus ook het einde kunnen zijn. We hebben er nu 540 km opzitten. Peter rijdt even langs een fietsenmaker om naar een rare tik in zijn voorwiel te laten kijken en ik ga de supermarkt in. Als we alles weer op de rails hebben gaan we verder. Tenslotte hebben we nog een paar dagen te gaan en we willen eigenlijk ook naar Den Helder.

Via Stroe, Hippolytishoef, Noorderburen, rond het Amstelmeer en een paar sluizen over. Wat is het zwaar vandaag, een zware wind (windkracht 6 á 7) die we volop tegen hebben. Het wordt tijd voor een camping, want dit is haast niet te doen, Den Helder halen we vandaag niet meer. We moeten nog heel wat kilometers zwaar trappen voordat we in Julianadorp aan Zee (aan de Noordzeekust) een camping hebben. Het veldje en de stevige wind nodigt niet uit tot koken. Maar de strandtent ‘Paal Zes’ blijkt een mooie oplossing.

Toch weer 75 kilometer.

Sorry hoor, foto's wil niet lukken, maar dat willen jullie toch niet zien...

Donderdag

De zon is eerder wakker dan wij, de tent kan vandaag lekker droog opgerold worden. Het opladen van onze fietsen gaat steeds sneller.

We gaan gelijk de steile duinweg op, om door de duinen naar Den Helder te rijden. Dat is genieten. Met de wind schuin van achteren nemen we met gemak alle duintoppen. Het is nog rustig en we karren heerlijk noordwaarts. De laatste kilometers voeren ons zelfs pal langs de zee. Geweldig, links de Noordzee en rechts een vuurtoren. Zo fietsen we veel te snel naar onze zin het laatste stuk. Vanaf de haven, waar de file staat van auto’s naar Texel, buigen wij af naar het centrum.

We vinden Den Helder erg tegenvallen. Niets leuks of moois te zien, of wij moeten het gemist hebben. Nee, hier zullen wij geen leuke stadswandeling maken of een bezienswaardigheid bekijken. We fietsen terug naar de kust om het mooie duinpad zuidelijk af te rijden. De wind hebben we nu natuurlijk schuin tegen en is weer behoorlijk krachtig, net als gisteren.

Na Callantsoog hebben we er genoeg van, we willen niet zuidelijker met die wind. Je zult trouwens zien dat hij morgen weer gedraaid is en dan moeten we toch echt bij de auto in Den Oever terug zijn. We rijden naar Schagen, waar in het centrum toevallig de één of andere festiviteit plaatsvindt. Veel kinderen, maar ook volwassenen, in klederdracht, tekenwedstrijden en een heuse poppenkastspeler. Kortom, het is een gezellige drukte en het lijkt ons ook in het dagelijkse leven een gezellig stadje.

We fietsen verder oostwaarts door leuke dorpjes als Barsingerhorn en Kolhorn. Daarna krijgen we weer lange saaie wegen, net als gisteren. Nee, die Wieringermeer vinden wij niet zo leuk. De wind in de rug is heerlijk en vinden wij welverdiend na al die dagen.

Middenmeer, Wieringerwerf, daar zien we een camping. Goed zo, we zijn een kilometer of tien van onze auto vandaan. We weten ook gelijk een leuke afsluiter voor morgen.

Dit is een camping met sanitair om te huilen zo oud, maar er wordt wel een tafel en twee stoeltjes bij onze tent gezet en kijk, dàt vinden we nou eens een heerlijke service. Ik kan dus gemakkelijk zelf koken en daarna zitten we nog te lezen tot door de schemer de letters in het niets oplossen.

75 km gefietst

Vrijdag

Onze laatste dag begint een beetje miezerig, maar gelukkig zet het niet door. We zetten de tafel en stoelen weer terug en fietsen weg. Eerst naar de auto, van die tien km die we er vandaan staan, weten wij er nog 20 te maken, maar dan is het echt gedaan. We berekenen dat we in negen fietsdagen een 700 km gefietst hebben, dat is netjes toch?

Natuurlijk hebben we het er deze dagen over gehad of we deze manier van reizen nog leuk vinden en of we het nog aankunnen. Het antwoord is niet verrassend: ja, we genieten er nog steeds volop van, maar willen dit niet meer drie weken achter elkaar doen. We moeten niet langer willen doorstampen als de (weers)omstandigheden niet goed zijn, we willen niet meer in de heuvels of bergen fietsen (dat laatste is vooral van mij (Ria) afkomstig). Al met al heeft ons lichaam ons niet in de steek gelaten en daar zijn we heel erg blij mee. Wat kleine ongemakken horen er nou eenmaal bij. Ik wil echt niet zeuren over die dieppaarse plek op mijn buik, omdat ik met een noodstop keihard op mijn bidon terechtkwam, tot twee keer toe zelfs. Mijn benen zitten sowieso onder de onverklaarbare blauwe plekken.

Peters knie heeft zich prima gehouden en buiten ‘gewone’ spierpijn, muggenbulten, een vervellende neus en dat soort dingen voelen we ons nog als jonge honden. Onze fietsen hebben zich prima gedragen, zelfs die voorband van Peter is nooit echt lek geworden, maar loopt alleen langzaam leeg.

Bij de auto teruggekomen gooien we alles er in en rijden naar Medemblik. Daar staat dat aantrekkelijke kasteeltje tenslotte op ons te wachten. Het is inmiddels heerlijk weer geworden, een echte mooie zomerdag, waarbij wij nu geen rekening hoeven te houden met de wind. We parkeren aan de haven en lopen naar het kasteel. Helaas, op vrijdag gesloten… Dat is een tegenvaller. Natuurlijk is Medemblik toch wel gezellig om rond te kuieren en een heerlijke lunch te gebruiken op een zonnig terras. Dat doen we dus ook en rijden daarna naar Roosendaal terug.

We kunnen terugkijken op een heerlijke sportieve en ontspannen vakantie.

Thuisgekomen blijk ik gelukkig toch foto’s te kunnen plaatsen, dat zal ik dus nog even doen.

Hartelijk dank voor het meelezen en meeleven en de leuke reacties die jullie hebben achtergelaten.