zaterdag

Zaterdag

9:30u We stappen op de fiets. Ik rijd voorzichtig een rondje om te voelen of ik de fiets met volle bepakking in mijn macht heb. Ja, dat valt mee, ik ben het niet verleerd. Dág zwaaiende buren, we gaan het weer proberen.

De wind staat zuidwest, dus kunnen we ons oorspronkelijke plan volgen. De beginroute hebben we aan de hand van fietsknooppunten uitgestippeld, niet persé de kortste maar hopelijk een mooie weg. Ondanks dat we onze eigen omgeving goed kennen, fietsen we toch wat anders dan gebruikelijk. Een korte stop bij vliegveld Seppe. De eerste dagen op tijd een pauze nemen. Koffie hebben we thuis nog op, dus alleen een plakje koek is voldoende. We maken beiden een start in ons nieuwe boek en o ja, er stijgen ook wat vliegtuigjes op. De lucht is loodgrijs en laat af en toe een spat regen los. De temperatuur is prima om te fietsen.

Nu we wat verder komen is de route voor ons ook weer verrassend. We rijden aan de noordkant Etten-Leur voorbij, doorkruisen een puntje van Prinsenbeek en hebben daarna wel weer zin in een pauze. Het is nog geen halftwaalf, maar we beginnen al trek te krijgen. Eigenlijk is onze stilzwijgende afspraak, dat we nooit vóór twaalf uur aan de lunch beginnen, maar ach, moeten we nou altijd zo streng zijn?

11:30u een mooie picknicktafel, maar pal in de wind, nee toch nog even verder. Een bankje aan een haventje, nee, liever een tafel erbij om de broodjes gemakkelijker klaar te maken. Even later rijden we Teteringen binnen, misschien is daar nog wel een aardig park?
11:40u Als ik links een straat inkijk, zie ik iemand op het trottoir liggen, een vrouw knielt erbij, een donkerrode rollator staat er werkeloos naast. We draaien de straat in om een handje te helpen. Een oude vrouw. Ze is gevallen en kan niet meer overeind. Haar been doet pijn, maar ze denkt niet dat hij gebroken is, ze wil overeind, néé, geen dokter bellen. Een wandelend stel komt ook een handje helpen. Peter steunt haar in de rug en de dames pakken haar uitgestoken handen om haar in ieder geval in een zittende houding te krijgen. Een overbuurvrouw komt aangelopen en vraagt of ze Wim, haar zoon moet bellen. Nee, Wim is vanochtend niet thuis, vanmiddag pas. Er vallen wat druppels. Nadat ze een poosje op straat heeft gezeten, wil ze echt verder overeind. Ondanks de pijn in haar been is ze goed bij, ze kan haar been ook nog wel draaien, al vind ik dat haar voet wel raar scheef ligt. Ze schuift de pijp van haar broek wat omhoog, een kleine rode bult, met er omheen een blauwe plek, wordt zichtbaar. Van het stoten? Of toch een breuk? Misschien heeft ze al jaren een scheef been, tenslotte loopt ze niet voor niets met een rollator. Peter tilt haar met de andere man voorzichtig overeind, maar ze kan niet op haar pijnlijke been staan. Nu komt de rollator goed van pas, daar kan ze op zitten. Haar elleboog is ook lelijk geschaafd. Een bleek, bijna doorschijnend gezicht heeft ze. Ze is even naar het kerkhof geweest, ‘naar Janne’. Voorzichtig duwt Peter de rollator naar de voordeur en helpt haar met de anderen om haar op de stoel in de bijkeuken te zetten, de telefoon bij haar hand. Ik blijf buiten bij de fietsen staan, tenslotte zit heel ons hebben en houden er in. Het begint door te regenen en ik trek mijn regenjack aan en zoek ook alvast die van Peter op. O, daar komt hij al. Hij kan nu verder wel gemist worden, de anderen zullen wel verder voor haar zorgen.
“Ik was er bijna,” zei ze toen Peter haar gedag zei en het beste wenste.
Inmiddels is het twaalf uur geweest, de lunch mag. Als we verder fietsen regent het stevig door, Peter heeft behoorlijk last van zijn knie en een bebloed poloshirtje.

!2:45u We zien een parkje met een paar uit boomstammen gesneden banken en een mozaïektafel. Het ziet er een beetje vervallen uit, maar het belangrijkste is dat één van de banken droog gehouden wordt door de grote boom die erboven staat. Het lijkt ook wat minder hard te regenen. Ik maak twee broodjes klaar met de hardgekookte eieren die ik heb meegenomen en Peter zorgt voor een kop koffie. Een lekker rustplekje is het niet, maar de honger wordt gestild. We hebben 45 km gefietst. De boeken blijven in de tas en jammer genoeg is de pauze natuurlijk veel te kort voor de protesterende knie. Als we verder fietsen, plenst de regen die blijkbaar even een adempauze had, over ons heen. Jammer, het is zo’n prachtige route door boswachterij Dorst. Géén rust dus en dat terwijl de knie steeds harder protesteert. Langs het Wilhelminakanaal dat aan de zuidkant van Dongen ligt, lijkt het alsof we dóór het kanaal fietsen, maar dat bleek door mijn natte bril te komen. 15:00u Ineens wordt het droger, we zien een bankje bij een speeltuin, kinderboerderij, o nee, toch een camping. Er moet ook een terras zijn, laat het uithangbord weten. Nou, een uurtje op een gewone stoel zitten, zou misschien wel verstandig zijn, we hebben tegen de 70 km gefietst. De eigenaar komt op ons af om te wijzen waar we de fietsen kunnen zetten, hij dacht dat we kampeerders waren die een plaatsje zochten. Nee, we willen even zitten. We maken een praatje, hij prijst zijn camping aan. Boerderijcamping met héél veel leuks voor kinderen. “Heeft u een trekkershut?” Ja, die heeft hij. Nou, we hebben er geen spijt van dat we die genomen hebben, de rest van de middag zagen we de één na de andere bui voorbij trekken. Na wat rust, deed Peters knie nog veel meer pijn en we durven zelfs een ritje naar Dongen voor een lekker etentje niet aan. Er is een restaurant bij de grote binnenspeeltuin, waar we tot kwart voor zes wat kunnen bestellen. Na wat rust strompelt Peter in plaats van te lopen. Nee, het is niet zoals we ons hadden voorgesteld voor vandaag. Dagje lekker fietsen, tentje neerzetten en in het nabijgelegen dorp een culinaire verrassing krijgen… Misschien is dit toch ook niet verkeerd, we slapen vannacht in een gewoon opgemaakt bed, hoeven morgen geen tent op te ruimen en wie weet doet het de knie veel goed.

Ik moet steeds aan de gevallen mevrouw denken, hopelijk heeft Wim, haar zoon, uiteindelijk toch de dokter nog laten komen.