Woensdag 11 juni

Woensdag 11 juni

We hebben heerlijk geslapen in ons bed met vergulde achterkant. We hadden wel het idee dat het bed een beetje klam was, logisch, lekker luchten is er niet bij in een kasteel. Maakt niet uit, spierpijn heb ik toch wel en dat zal morgen nog wel erger zijn, vrees ik.

We kiezen vandaag voor een wandeling. Monteriggioni, waar we nu verblijven, is niet alleen een streek, maar is ook een stadje. Het is zeer schilderachtig en werd in de 13e eeuw gesticht door Sienna als voorpost tegen Florence. De al van verre zichtbare ommuring met 14 torens is nog aardig intact. Dante heeft er eens iets over geschreven en hij vergeleek het met reuzen. We wonen er nu maar een paar kilometer vandaan en ik heb een mooie wandeling die daarvandaan start. We bekijken eerst het lieflijke dorp en gaan dan snel op stap voordat het ál te warm wordt. Het is een wandeling van 8 kilometer, maar als we nog niet zo lang op stap zijn, merk ik dat zelfs dat te zwaar voor me is met deze hitte. Tenslotte is het ook nog eens behoorlijk heuvelachtig. Een groot deel van de route is onderdeel van een pelgrimstocht, die uit Frankrijk komt. Halverwege moeten we een lange open weg aflopen naar een 11e/12e-eeuwse abdij, waar binnen nog wat fresco's te zien zijn. Tussen de middag is hier alles gesloten en ik bereken dat we daar niet op tijd zullen aankomen. Oké, dan snoepen we gelijk vier kilometer van de wandeling af, maar dat trekt me wel.

Ergens moeten we iets fout gedaan hebben, want een weg die we na een kwartier zouden moeten inslaan, is er na drie kwartier nóg niet. Nu loop ik met die hitte (het is weer over de 30 graden) niet zo hard, maar dit klopt echt niet meer. Ja, de wandeling is wel heel mooi, maar ook erg warm en vermoeiend. Peter raadpleegt een GSM-app op zijn mobieltje en daaruit leren we dat we nog ruim 7 kilometer zullen moeten lopen...

Het water is bijna op en mijn persoonlijke accu ook. We hebben geen keus en wandelen door. Na een uur komen we alsnog bij het klooster, dat nog steeds gesloten is. Er zit in dezelfde straat een piepklein barretje, hoera, we zijn gered. We kopen water en we kunnen er zelfs een heerlijk broodje met gerookte ham en Italiaanse kaas kopen. Kopje cappuccino toe en we kunnen er weer tegen. Valt natuurlijk nog vies tegen, ondanks dat de weg nu daalt en de zon door de begroeiing wordt tegengehouden. De anderhalveliterfles is alweer leeg en het laatste stukje is nog vies klimmen in de zon. Ik ben gebroken als we uiteindelijk weer in de auto zitten. Dit is echt geen doen, volgend jaar gaan we naar Noorwegen!!!

Onderweg zien we een supermarkt waar ik wat inkopen kan doen. Ik voel dat ik vanavond niet meer weg wil, ik kook liever zelf. Het is halfvijf als we thuiskomen. Eerst een poosje rusten op onze comfortabele stoelen in de tuin, waar een lekker windje zijn best doet mij wat op te peppen. Daarna maken we een heerlijke salade met groene asperges, gekookte aardappelen, romasla en -tomaten, stukje van de ossenworst die gisteren bij de welkomstlekkernijen zat. Ik overgiet het met een zelfverzonnen yoghurtsausje en om zeven uur genieten we van het maaltje. Ja, Toscane is ook lekker eten.

Het leven van deze kasteelvrouwe is zwaar, maar fijn. Als ik naar binnen loop kan ik het niet laten steeds de kroonluchter even aan te doen, de muur- en plafondschilderingen blijven me boeien, zoals het hele gebouw me boeit. Ik heb gisteren op internet wat meer informatie gezocht, maar ik kan het niet vinden. Boven op het dak, bij de kantelen moeten nog schietgaten in de vloer zijn, onder het huis is een kelder, waar we niet mogen komen. In de plavuizen vloer is een rond gat, van zeker één meter doorsnede. Er ligt glas overheen en je kunt er op lopen, maar ik maak liever een bochtje. Het schijnt, dat er vroeger door één van de 'ramen' van het kasteel, hoog in onze muur van de kamer, zakken meel doorheen getrokken werden en via een katrol in het plafond in dat gat terecht kwamen. In de kelder werd dan brood gebakken.

Er valt veel te vertellen over een oud gebouw, maar ik ken de details niet, ik kan alleen maar fantaseren over de lange oude spijkers die hier en daar in de muur te zien zijn. De waterput aan de andere ingang van het huis, de bewoners. Op de ommuring van ons stukje tuin staan terra cotta baken met petunia's en en geraniums. Ik heb de verdorde bloemen eruit geknipt en de bakken water gegeven. Het wordt tijd voor wat verse aardbeien met de rest van de yoghurt en straks een wijntje. In de verte rommelt het wat en we voelen af en toe een spat.