Vrijdag 20 juni

Vrijdag 20 juni

We zijn klaar om te vertrekken uit ons kleine berghuis. Het was wel bijzonder om mee te maken, maar ik ben toch aan wat meer luxe gewend. Ik mis vooral het buiten kunnen zijn en het daglicht. We zijn natuurlijk wat te vroeg klaar en op het smalle bankje voor de deur zitten we nog wat te lezen, totdat Giulio komt om de zaken af te handelen. Zijn vader Daniele is er niet bij. We slingeren voor het laatst de vijf kilometer over de slingerende weg naar beneden. Stom, we hadden natuurlijk het aantal (haarspeld)bochten moeten tellen. Altijd leuk voor de sterke verhalen later.

We hoeven niet ver te rijden vandaag, dus kunnen we het op ons gemak doen. Om te beginnen geen tolwegen natuurlijk. Al vrij snel zijn we bij de kust. Eigenlijk zouden we wel een lekker plekje willen hebben om te picknicken, maar helaas, de Italiaanse Rivièra is volgebouwd, het ene barretje naast het andere, de eethuisjes verdringen elkaar en we krijgen niets van de zee te zien. Op een ongezellig plaatsje eten we ons broodje en rijden verder. Bij Carrara maken we een uitstapje. Hier zijn de marmergroeven. Eerst kijken we bij Marina di Carrara, dat een haventje heeft waar brokken marmer op schepen worden geladen. Het is goed beveiligd met grote hekken, maar we hebben nu wel een idee hoe dat gaat. Daarna rijden we hoger en hoger tot de marmergroeven. Hoe hoger we komen, hoe witter en stoffiger alles om ons heen er uit ziet. Marmer is vies spul hoor, als het bewerkt wordt. Overal om ons heen rijden grote vrachtauto's af en aan met brokken marmer er in. De uitgehouwen rotsen hebben prachtige kleuren. Er moet meer zijn, maar we vinden het zo ook al mooi. We kopen nog een leuk beeldje voor in onze marmeren badkamer.

Dan rijden we naar onze volgende appartement, als altijd nieuwsgierig naar hoe het zal zijn. Als we van de weg afgaan voor de laatste kilometers, voelt het als thuiskomen. Een smalle slingerende weg voert ons naar boven en we zien boven ons uit eenzelfde soort bergdorp, met grauwe, ruwe huizen als waaruit we vanmorgen zijn vertrokken. Nee hé? Eén keer was leuk om mee te maken, maar nu is het genoeg. Ik houd me maar vast aan de belofte van het terras waarover in de beschrijving lovend wordt gedaan. Gelukkig, er staan ook wat andere huizen en daarin mogen wij een week logeren. We worden weer hartelijk ontvangen door een niet meer zo piepjong echtpaar. Ons nieuwe huis ziet er ruim en aantrekkelijk uit. Hier wil ik wel een week zijn. We hebben inderdaad een lekker terras, met een paar fijne stoelen en een ronde tafel om aan te eten of wat te schrijven. Aan de achterkant is nog een klein balkon, minder gezellig, maar je kunt er wel een stoel kwijt. Het uitzicht is geweldig. We zitten nu aan de voet van de Apenijnen en dus weer in de bergen die prachtig groen zijn. De eigenaren wonen in het huis naast ons en de tuin die terrasvormig drie verdiepingen beslaat, ruikt naar de bloeiende jasmijn.

Op deze eerste avond gaan we in het naastliggende dorp eten. Jammer genoeg heeft ons eigen dorp niets te bieden. Cornice heet het dorp waarin we nu zitten, dat is waarschijnlijk een onderdeel van Sesta-Godano. We zitten nu in dezelfde streek als Cinque Terre, de beroemde schilderachtige vijf dorpen waar je echt geweest moet zijn, aldus de boeken en de mensen die het weten kunnen. Brugnato, het dorp ernaast en het historische centrum is klein, maar gezellig. Op een plein stond een grote televisie waarop het voetballen (Italië) werd uitgezonden. Inwoners en toeristen zaten met een drankje in hun hand te kijken. Kinderen speelden op het plein en de moeders waren druk met elkaar aan het praten. Leuk sfeertje dus. Jammer dat ze niet wonnen, want ik zou het wel willen meemaken. Wij gaan lekker eten en daarna weer naar ons nieuwe onderkomen, waar ik nog buiten dit verslag kan schrijven. Geen internet helaas, maar verder alles goed.