maandag 16 juni

Maandag 16 juni

Als we wegrijden regent het behoorlijk en het is maar 13 graden. Dat komt natuurlijk ook omdat we in de bergen zitten. Hier zijn de bergen veel hoger dan in de buurt van Siena. Waarschijnlijk zijn we nu in de Apennijnen. Lastig hoor, om niets te kunnen opzoeken.

We dalen onze berg af en rijden naar Lucca. We kunnen er gemakkelijk buiten de stadsmuren parkeren. Het is inmiddels vrijwel droog geworden en de temperatuur loopt op naar 20 graden. Prima weer voor de stadswandeling. De prachtige stadsmuren, die ruim vier kilometer zijn en nog helemaal intact, zijn al meer dan honderd jaar een romantische boulevard, waarop toeristen en inwoners flaneren. Binnen deze groen begroeide muren ligt de stad, beschermt tegen de vijand, maar ook tegen te sterke modernisering. Het is niet zo'n grootse stad als Florence of Siena. Geen burcht, grootse paleizen of een grandioze kathedraal, hoewel er wel enkele mooi kerken zijn. Lucca is sfeervol en wordt gekenmerkt door gezellige smalle staatjes en sfeervolle pleinen.

Al in het begin van de wandeling staan we oog in oog met een bronzen standbeeld van de grote operacomponist Giacomo Puccini. Hij staat op een gezellig plein, waar toeristen de terrasjes bevolken. Er vlakbij staat zijn geboortehuis, dat nu als museum is ingericht. We bewonderen de prachtige voorgevel van de San Michele en bekijken het mozaïek op de San Frediano. Dan komen we op een mooi rond plein, helemaal omringd door oude huizen. Het Piazza Anfiteatro. In de tijd van de Romeinen was dit dus echt een theater. In de middeleeuwen werden de tribunes van dit uit de tweede eeuw stammende theater benut voor het bouwen van huizen. Ook het plein zelf werd bebouwd, maar dat is later weer afgebroken om dienst te doen als marktplein. Nu staan in een kring de terrassen klaar om de inwendige mens te versterken. Ook wij zakken er dus neer.

Na de lunch wandelen we verder en komen langs de begroeide toren van het Palazzo Guinigi en uiteindelijk eindigen we bij het grote plein Piazza Napoleone. We wandelen nog wat over de stadsmuur en zitten om vier uur weer in de auto. Lekker vroeg nog, we kunnen nog wel wat ondernemen.

Een uurtje slingerend door de bergen komen we bij Collodi, het geboortedorp van Pinocchio. In mijn reisgids staat niet de juiste uitleg en ik kan nu even niet op internet om het op te zoeken. Heeft hier de schrijver gewoond? Of speelt het verhaal zich hier af? Ik zal het later opzoeken, ik vind het zelf een leuk sprookje. Buiten de toeristische attractie van een heus Pinokkiopark en de nodige souvenirwinkeltjes eromheen, is er hier ook nog wat anders te zien. Als ik niet bij de bibliotheek een wandelboekje van deze streek had meegenomen, zou ik nooit dat smalle weggetje zijn ingegaan. Het loopt behoorlijk stijl omhoog en we voelen dat het toch weer warm is. Het smalle pad loopt langs de muren van villa Garzoni, met zijn barokke Italiaanse tuin die ook te bezoeken is. Hoger en hoger moeten we en dan komen we bij een middeleeuws bergdorp. De straten zijn steil en smal en onberijdbaar voor auto's. De tijd heeft hier stilgestaan. Op het kleine dorpsplein staan grote waskuipen die nog regelmatig gebruikt worden. Voorzichtig lopend over de gladde keitjes, dalen we weer af tot de parkeerplaats.

Peter rijdt graag slingerende, smalle wegen met een flink aantal haarspeldbochten. In ben er wat minder blij mee, maar we zullen toch de bergen door moeten om bij ons eenvoudig verblijf in ons dorp te komen. De avond ligt voor ons. Aan het eten hoeven we niet veel tijd te besteden. We hebben alleen een paar harde rechte stoelen tot onze beschikking en als keukentafel een leuk in elkaar geknutseld kunstwerkje van de knappe Italianen. De wasbak in de keuken is heel oud. Je zag ze vroeger wel, van die oude, ondiepe, stenen bakken. Door het vele gebruik en ouderdom flink beschadigd. Ik dacht dat ze allen in oude stallen nog wel eens gebruikt werden, maar nee, de woning heeft nog authentieke elementen. Er is wel een televisie, maar natuurlijk alleen met Italiaanse zenders. Onze DVD-speler kan er niet op aangesloten worden. We oefenen onze zangstukken, lezen en ik schrijf mijn dagboek. Vandaag is het niet gelukt om het online te zetten, morgen misschien?