24 mei donderdag

Vandaag willen we met een kabelbaan naar boven, de Jasper Tramway, daarvandaan kun je de laatste kilometers naar de top wandelen en een geweldig uitzicht hebben. Het is vandaag alweer bewolkt en er valt af en toe wat lichte winterse neerslag. We doen dus niet alleen ons fleecejack aan, maar ook een regenjackje eroverheen, het zal boven wel koud zijn. Om even over halftien, zien we de besneeuwde bergen onder ons voorbijtrekken. Besneeuwd, ja, dát hadden we natuurlijk kunnen weten, er valt nog niets te wandelen op die bergen… Toch is het erg mooi om zo hoog te zijn, gelukkig zijn er niet alleen maar wolken, ze laten nog wat ruimte om ons van het uitzicht te laten genieten.

Als we beneden zijn, rijden we eerst langs de bakker voor een vers stokbrood voor de lunch en gaan vervolgens aan de andere kant het dorp weer uit. O nee, we lopen even een sportzaak in waar ze berenbelletjes verkopen. We willen vandaag nog wandelen en nu ik gezien heb hoeveel gevaarlijk wild er in de bossen zit, durf ik het niet meer zonder enige voorzorg. Vijf kilometer verder volgen we de Maligne Lake drive. Langs deze prachtige route volgt het ene mooie uitzichtpunt na het andere. Onderweg zien we de afslag naar de Maligne Canyon, daar willen we wandelen, maar er valt steeds wat sneeuw of regen en eigenlijk willen we liever eerst dat stokbroodje opeten, voordat het oudbakken wordt. De weg eindigt na 40 km bij het Maligne meer, dat 22 km lang is en wordt omringd door de besneeuwde bergen. Op het meer kun je varen. Het lijkt ons te koud om te varen, maar picknicken is misschien wel gezellig. Hahaha, varen? Het meer is nog bevroren en besneeuwd. Het sneeuwt nog steeds een beetje en noodgedwongen eten we in de auto ons heerlijke broodje.

We rijden de mooie weg weer terug. Het wordt wel eens tijd om wat wild te zien, vandaag hebben we alleen een grondeekhoorntje gezien, hoog boven op de berg waar we met de kabelbaan geweest zijn. We worden op onze wenken bediend, ik zie een zwarte vlek op een helling, ja hoor, een beer. Hij loopt net weg, het struikgewas in, maar we krijgen hem toch weer in beeld en zien dat het er zelfs twee zijn. Veel meer dan hun kontjes krijgen we niet te zien. Even later nog een hertachtige die hier Mule Deer genoemd wordt. Een muildierhert, hij wordt zo genoemd omdat zijn oren op die van een muilezel lijken. We hebben ze gisteren ook al gezien, maar wisten toen nog niet wat het waren. De wolven van gisteren zijn mogelijk coyotes geweest, ook een wolfachtige, maar net iets anders. We leren iedere dag een beetje bij.

Er moeten hier veel elanden zijn, maar die krijgen we niet te zien. Al snel zijn we weer bij de parkeerplaats vanwaar we naar de canyon (kloof) kunnen. Langs een 4 km lang pad wordt uitleg gegeven over het ontstaan van de canyon. We vinden hem prachtig. Hij heeft kalksteenwanden van wel 50 meter hoog, die begroeit zijn met mossen. In de spleten zien we vogelnesten. Diep onderin de kloof stroomt het water en valt als waterval de diepte in. Vele loopbruggen geven een mooi uitzicht op de kloof en de watervallen. Wij verlengen de wandeling nog wat en gaan door het hoger gelegen bos terug. Ik hang natuurlijk mijn belletje aan de tas en ben toch nog wel een beetje bang.

Als ik een beer zou zijn, zou ik zeker in dit bos naar mijn eten willen zoeken. Er staan veel lage struiken met blauwe bessen eraan. De twijgen beginnen overal te ontluiken met heerlijk fris groen, het moet hier een luilekkerland zijn. We moeten flink klimmen en regelmatig stilstaan om op adem te komen. Zoekend kijk ik om me heen. Niet zozeer om de mooie natuur te bewonderen, dat begrijp je.

Iets verder zien we wat muildierherten, dat is minder eng dan beren. Echt, ik heb zelf voor deze wandeling gekozen en als we weer bij de kloof uitkomen, heb ik er ook helemaal geen spijt van.