Woensdag 25 juni

Woensdag 25 juni

Vandaag moeten we binnen ontbijten. De lucht ziet er prachtig uit in vijftig tinten grijs en er valt af en toe wat regen uit. In de verte rommelt het. We besluiten naar La Spezia te gaan. Ik heb iets gelezen over een mooi museum en hopelijk knapt het weer later nog wat op. Als we over de tolweg rijden (tja, het is wel de snelste manier) valt de regen met kracht uit de hemel, even later is het dan weer droog. Korte hevige buien dus, omlijst door bliksemflitsen. La Spezia is een grotere stad, die buiten wat mooie gebouwen vooral een paradijs voor winkelaars schijnt te zijn. Als we uitstappen is het droog, voor de zekerheid nemen we een parapluutje mee. De temperatuur is met zijn 20 graden prima. We mogen maar twee uur op deze parkeerplaats staan, maar het museum is gelukkig vlakbij en, na wat rondvragen, snel gevonden.

In een gerenoveerd klooster, een prachtig gebouw aan de binnenkant, is het Museo Amedeo Lia. Deze Amedeo, een immigrant uit Puglia, was ingenieur, kunstminnaar en waarschijnlijk rijk. Hij had 1100 waardevolle stuks beeldhouwwerk, zilverwerk, glas en verluchte boeken. Juwelen, religieuze kunst, schilderijen, ook van Nederlands kunstenaars. Kortom, een prachtcollectie. Toen hij 93 was schonk hij de gehele collectie aan de stad, die er een museum voor inrichtte. Sinds 1996 wordt het tentoongesteld. Veertien zalen vol, thema per thema. Het is prachtig en eigenlijk komen we dus tijd te kort, maar we hebben wel gezien dat het buiten opgeklaard is, dus als het tijd is, vertrekken we zonder pijn in het hart.

We rijden langs de kust verder naar Portovenere, de éne keer wordt het los van elkaar geschreven, de andere keer aan elkaar vast. Het stadje, genoemd naar Venus, ligt op een schiereiland. We kunnen ook hier onze auto parkeren en lopen tientallen trappen af om vervolgens bij een prachtige boulevard te komen. Het water is diep turquoise-blauw en er liggen helderwitte rotsblokken langs. De strandjes voor de badgasten zijn vrijwel verlaten. Komen hier geen toeristen, of zijn ze geschrokken van de buien van vanmorgen? Wij vinden het heerlijk zo en kuieren op ons gemak in het zonnetje langs het water. We kopen onderweg een broodje en zitten het op een bankje op te eten. Heerlijk of niet, we moeten nog een stukje verder lopen, want daar ligt het mooiste stukje van het stadje. Pastelkleurige, hoge huizen staan in een vriendelijke bocht, uitkijkend over het water. In het hoogste deel van het dorp staat de 12e-eeuwse San Lorenzo en op een klif die de zee in steekt, de kleine zwart-witte kerk San Pietro. Vanaf dat punt hebben we een schitterend uitzicht over de zee. Hiervandaan kun je Cinque Terre zelfs zien. Er is ook nog een burcht, die boven ons uittorent, maar die laten we voor wat het is, het uitzicht schijnt hetzelfde te zijn.

Het is vandaag niet te warm en de wind maakt het nog wat aangenamer. We hebben het ontzettend naar ons zin en bekijken, op ons gemak slenterend, alles. We lopen door de smalle straatjes weer naar beneden voor een cappuccino. Wat zal ik dat nog gaan missen, die Italianen kunnen zó lekker koffie zetten.

Thuisgekomen zitten we met een wijntje nog wat op het terras en later maak ik een pan chili-con-carne klaar, of iets wat er op lijkt, het is in ieder geval gemakkelijk en lekker. We moeten binnen eten, want ineens begint het weer te regenen. Wat hebben we het getroffen vandaag. Zo eindigt de dag weer zoals hij begon; vijftig tinten grijs in ons spectaculaire uitzicht.