Donderdag 26 juni

Donderdag 26 juni

Onze laatste dag in Ligurië, de kleine kuststrook die als een broodkorstje aan het randje van Italië hangt. Vandaag willen we nog een keer de bergen in om daar wat dorpjes te bekijken. In het dal van de Vara liggen verschillende 'ronde' dorpen. Over het ontstaan er van weet ik niets te vertellen. Meestal staat er een slot of een kerk in het midden en zijn de huizen eromheen gebouwd. Als je er door loopt, valt het niet eens zo op, maar als je een luchtfoto bekijkt is het goed te zien. Brugnato, waar wij ons zo lekker in thuis voelen, is ook een rond dorp. Vandaag gaan we naar het ronde dorp: Varese Ligure. We verwachten dat we, net als dinsdag, lang over slingerende, smalle wegen moeten rijden, maar dat valt mee, we zijn er sneller dan gedacht.

Over broodkorstjes gesproken, we hebben we een erg karig ontbijt gehad. Alles is zo'n beetje op en we moesten het doen met een paar crackertjes met jam. Ons eerste doel is dus koffie met een lekker broodje erbij, heerlijk op een terrasje tussen de dorpelingen. Het dorp is eigenlijk snel bekeken, een mooie oude brug, een grauw, grijs restant van een slot, dat een beetje afbreuk doet aan de fleurige huizen van de rest van het dorp. Een supermarkt, waar we wat voor de lunch kunnen kopen (en brood voor morgenochtend). We gaan verder en nu wordt de weg wel weer smaller en stijler. Maissana, Ziona, dorpjes van niets, maar ze schitteren in de zon als edelsteentjes die tegen de berg zijn geplakt. Zon? Nee toch? Daar komen een paar dikke wolken aan die de auto een lekkere opfrisbeurt geven. Gelukkig hebben we nét onze lunch op een bankje bij een gemeentehuis zitten eten. Het is maar een bui, een bangmakertje. Carro, Carrodano. De dorpjes gaan een beetje op elkaar lijken en we nemen niet meer de moeite om steeds uit te stappen en de zoveelste mooie kerk te bekijken. Opvallend hoor, dorpjes van niets, nog geen tien huizen en dan een prachtige kerk, die er fier bovenuit steekt.

Het is pas drie uur en we besluiten nog even naar de kust te rijden. Ik heb over deze streek niet zoveel informatie, dus op goed geluk gaan we naar Deiva Marina. We zien overal aanduidingen voor hotels, campings en dat soort dingen, maar toch is het er helemaal niet druk. De parkeerplaats heeft nog genoeg ruimte. Deiva Marina heeft een historisch deel en ook een strand. Niet zo groot, als ik aan al die hotels denk, maar de meeste strandstoelen staan leeg. Wij hebben deze vakantie ons zwemgoed nog niet eens uit de tassen gehaald, dus ook vandaag zien ze me daar niet liggen. We nemen op een wat hoger gelegen terrasje een glaasje witte wijn, waar wat lekkere nootjes en olijven bij geserveerd worden. Peter pakt zijn boek en ik mijn schildersspullen. Heerlijk, we doen niets, we bekijken niets, we zitten gewoon wat voor onszelf te doen. Nog wat later lopen we een stukje verder en gaan op een paar grote stenen nog een keer lekker zitten lezen. Heerlijk die e-readers, we zijn beiden gek op lezen en we hebben met al die pauzes al heel wat boeken verslonden.

Om halfzeven zijn we thuis, aan de deur van ons appartement hangt een envelop: 'voor oma Ria' plus natuurlijk het hele adres. Een mooi kunstwerk van Nienke, dat ze voor mijn verjaardag gemaakt heeft. Dankjewel meisje, ik vind die prachtige diamanten hartjes heel erg mooi en ook de mooie kleurplaten natuurlijk. Ik maak mijn laatste levensmiddelen op, de komende dagen zijn we in hotels, dus kan ik niet meer koken. We waren bang dat zeven dagen in deze streek misschien teveel zouden zijn. Dat is niet waar, we hebben ze met plezier volgemaakt, maar nu is het tijd om eens wat anders te zien, morgen verhuizen we weer.