Vrijdag 27 juni

Vrijdag 27 juni

We pakken onze tassen in, ruimen onze rommel op en nemen afscheid van de vriendelijke eigenaren van dit laatste appartement. Gelukkig is het nog niet het einde van onze heerlijke reis en niet het einde van ons verblijf in Italië, waar ik me zo heerlijk thuis voel. We rijden een kleine 500 kilometer en passeren daarbij de Po. Valt een beetje tegen hoor, het is een breed water dat er melkachtig en ondoorzichtig uitziet. De bergen hebben we achter ons gelaten en het is hier saai en vlak. In Italië hebben ze bar weinig picknickplaatsen, zelfs langs de snelweg (tolweg) zijn amper parkeerplaatsen met een bankje. Vandaar ook dat we al een uur te vroeg (13:00u) bij ons hotel aankomen. Gelukkig is de kamer al klaar.

Verona, daar zijn we nu. Ooit geweest, maar dat is dik 20 jaar geleden en toen hebben we er maar kort tijd voor gekregen om het te bekijken. We zijn toen wel naar de opera Aïda geweest in de Arena, dat is natuurlijk wel héél bijzonder. Dat is nu niet de bedoeling, want de kaartjes zijn duur en meestal uitverkocht.

Ons hotel ligt buiten het centrum, maar met de bus zijn we er in een half uur. De stad oogt oud en slecht onderhouden. Juist omdat we er met de bus naartoe gaan en we ook door veel 'gewone' wijken rijden. Niet zo aantrekkelijk. We stappen in het centrum uit en we zien gelijk de arena. Ook die valt me een beetje tegen, het Collosseum in Rome vind ik mooier. Het grote plein ervoor is druk met groepen toeristen en aan de rand van het plein zitten de restaurantjes schouder aan schouder. De kaarten met hun menu's proberen ons binnen te lokken. We moeten inderdaad nog lunchen, het is inmiddels al bijna halfdrie. In een zijstraatje vinden we een terrasje dat er voor ons gezelliger uit ziet. Het is drukkend warm en de wolken pakken samen tot een loodgrijze massa, de wind brengt verkoeling, maar belooft niet veel goeds. We gaan toch maar buiten zitten, als het gaat regenen zien we wel weer. De lunch smaakt ons goed en de wolken verdwijnen. Nu moeten we toch echt eens wat van de stad gaan bekijken. Ik heb geen informatie in mijn reisgidsen, we wisten tenslotte niet dat we hier terecht zouden komen. Alleen een plattegrondje, dat we bij het hotel meekregen. Eerst maar eens een rondje rond de Arena. De decorstukken staan buiten te wachten op gebruik, leuk om te zien, maar dat maakt het geheel nogal rommelig. Iedere avond is er een andere opera, dus er moet iedere dag veel gesjouwd en aangepast worden.

Als we langs de ticketoffice lopen, zijn we toch nieuwsgierig naar de prijzen. Vanavond is het geen Aïda, maar 'Un ballo in maschera', bal masqué dus, ook van Verdi. Wij kennen het niet. We zien dat er ook regelmatig de 'Carmina Burana' wordt uitgevoerd, als het díe nou was, zouden we er toch wel wat geld voor over hebben. De prijzen vallen mee en er zijn nog kaartjes...
Néé, niet die van over de 200 euro per persoon natuurlijk, maar op de buitenringen, op de stenen trappen, waar we vorige keer ook gezeten hebben, zijn de prijzen goed te doen. We controleren eerst nog even of er ook nog wel en bus terug gaat, want het is pas na middernacht afgelopen. Je begrijpt het natuurlijk al, wij hebben kaartjes gekocht. Het is inmiddels al over vijven en om halfacht gaat de Arena open. We weten nog dat je er goed op tijd moet zijn, want het zijn geen gereserveerde plaatsen.

We bekijken niets meer, maar gaan terug naar het hotel, trekken onze meest geschikte kleren aan en kopen bij de supermarkt aan de overkant nog een broodje en een flesje drinken. Om 7 uur zijn we weer op het grote plein bij de Arena terug. We kopen een zitkussentje om onze billen wat te ontzien op de harde stenen straks en wachten tot het tijd is om naar binnen te gaan. Binnen vind ik het mooier dan aan de buitenkant. De decorstukken die ik vanmiddag nog buiten zag, staan nu op het grote toneel. De stenen randen om op te zitten zijn nog net zo hard als in mijn herinnering. Tot de aanvang van 9 uur hebben we tijd om alles in ons op te nemen. Niet te geloven dat we hier nu zitten, zomaar onverwacht. Een paar dagen geleden wisten we niet eens dat we naar Verona zouden gaan en nu zit ik hier te wachten op de opera. Het is lang niet uitverkocht. De gasten van de dure plaatsen op de begane grond komen binnen gedruppeld. Soms binnengeschreden. Wij kennen natuurlijk niemand, maar soms gaat er een applausje op als er een bekend persoon binnenkomt. Binnenkomen is niet het goede woord, want alles is natuurlijk buiten. Ik vraag me af wat er gedaan wordt bij slecht weer, afgelasten?

De opera is vrij sober, maar de muziek en zang is prachtig. De koorstukken zijn overweldigend. Soms is de kleding een lust voor het oog, maar veel is in zwart en witte kleding. Ik kan me bij de Aïda herinneren dat er veel meer spektakel was. Dans, geluid en lichteffecten, zelfs paarden op het toneel. Dat alles is er nu niet, maar het is natuurlijk wel door Verdi geschreven en die muziek vinden we heel mooi. Langzaam maar zeker valt de nacht en dat maakt het bijzondere effect van een opera in de buitenlucht nog groter. Er is twee maal een pauze, waarbij we even rechtop kunnen staan. Het is een lange zit, maar we genieten ervan. Jammer genoeg moeten we een behoorlijke tijd op de bus wachten, maar om halftwee liggen we toch op bed. Heerlijk bed, frisse witte lakens. Ons hoofd vol indrukken en muziek. Morgen zullen we Verona wel eens gaan bekijken.