03 Maandag

Vandaag gaan we naar de ‘Picos de Europa’. Eén van de redenen dat we juist in dit gedeelte van Spanje zijn. Het mooiste deel van het Cantabrisch gebergte. Ik citeer even een stukje uit mijn reisgids: Machtige kloven, die worden gevuld door woeste zalmrivieren, doorsnijden het gebergte. De lynx, de wilde kat en zelfs de bruine beer mogen tot de vaste bewoners worden gerekend.

Natuurlijk kunnen we in één dag slechts een klein stukje zien. We gaan vroeg op pad en zien binnen niet al te lange tijd de hoge pieken van de bergen voor ons opdoemen. De wegen worden smaller en stiller en de rotswanden hoger. Naast ons zien we steeds de wild kolkende Rio Cares. Nadat we een paar dorpjes gepasseerd zijn, komen we in Las Arenas. Daar wordt een heerlijke schimmelkaas gemaakt waarvoor Friese koeien de melk leveren. Hiervandaan kunnen, we nadat we nog een paar kilometer bergopwaarts zijn gereden, met een kabelbaan naar het hoger gelegen Bulnes.

We denken slim te zijn en Peters knie te ontzien door al het moois vanaf een cabine onder ons door te laten glijden met een camera in de hand. Nee dus, het is een kabelbaan die dóór een berg heengaat, een lange tunnel eigenlijk. We hebben een retour genomen. Boven gekomen bekijken we eerst het gehucht Bulnes. Een paar huizen en wat restaurantjes. De salade die we er nemen is kakelvers en erg lekker. We lopen nog wat rond en hebben eigenlijk veel meer zin om lopend terug te gaan dan met de kabelbaan. Durven we dat aan? Forceren we op die manier Peters knie niet? Het is een tocht van dik een uur en voornamelijk bergafwaarts. Juist dán moet Peter uitkijken met zijn knie. We lopen nog naar een mooi uitzichtpunt een tien minuten verder en hogerop en als we teruggekomen nog geen protesterende knie bespeuren, wagen we het er op en gaan op pad. Aan deze kant van de berg is het gebruikelijk dat een mist in de loop van de middag het zicht kan ontnemen. Dat is gelukkig niet het geval, maar het is zwaar bewolkt en behoorlijk winderig. Eigenlijk erg fijn om te wandelen. De weg is soms gemakkelijk, maar vaak ook heel smal en stijl. Naast me zie ik de diepe afgrond, soms maar op een dertig centimeter naast me. Diep onder ons perst de Cares zich door de onverbiddelijke spleten in de rotsen. We doen twee uur over de wandeling en genieten er ontzettend van. De knie gedraagt zich zoals het hoort en tevreden komen we bij de auto terug.

Het tweede deel van deze dag zet ik later wel on-line. Ik moet toch nog vertellen van de dieren die we tegenkwamen, néé geen beren, dat laten we aan onze zoon en schoondochter over, maar een leuk verhaaltje heb ik nog wel. We moeten morgen vroeg op, dus maken we het vanavond niet te laat. Heb geduld, het komt nog wel. Dank voor de reacties iedere keer. Groetjes, Peter en Ria