04 Dinsdag

maandag vervolg

Hoewel het nu dinsdag is, kom ik toch nog even met de rest van het verhaal van maandag. Ik plak het er later wel netjes achter.

Na de wandeling zijn we best moe, maar hebben we ook trek gekregen. Na onze kop koffie van halfnegen vanmorgen hebben we nog geen koffie gehad. Het is vier uur. De salade was lekker, maar inmiddels verteerd, het was voornamelijk rauwkost, geen stukje brood erbij. In mijn picknicktas zit nog van alles, dus nu we weer bij de auto zijn moeten we eerst een lekker picknickplaatsje hebben. We rijden en rijden door het prachtige, maar ‘onherbergzame’ gebied (gek woord als je tussen die grote bergen door rijdt).

De auto moet hard werken, maar doet het goed in al die steile haarspeldbochten. De weg wordt steeds smaller. Opeens zien we een echte picknickplaats. We draaien er op en zien dat er ook koeien staan. Nou ja, moet kunnen, ze zullen in ons broodje en fruithapje geen interesse hebben.

We stappen uit, er liggen heel wat koeienvlaaien op het veldje en ik moet goed uitkijken waar ik mijn voeten, die inmiddels weer in slippertjes zijn gestoken, neerzet. Ik leg een gezellig kleedje op de tafel en haal het stokbrood en de Seranoham tevoorschijn. De koeien lopen een stukje bij me vandaan en kijken nieuwsgierig naar de auto. Peter is intussen ook bij me komen zitten met de het fototoestel in de aanslag. Gezellig, een picknick onder toeziend oog van een paar mooie koeien. Eén koe gaat pal naast de auto staan als een verliefde tiener. Misschien is de auto lekker warm of zo? Een ander gaat naar de voorkant en likt met haar lange tong over de motorkap.
“Ja”, zegt Peter, “doe dat even aan de achterkant, die is vuiler”. Waarop de koe eens lekker zijn horens schraapt over de motorkap. Je begrijpt, niemand mag aan de heilige koe van een man komen, ook geen koeien. Peter staat op en loopt kwaad naar de koe toe.
“Wegwezen jij”. Normaal gesproken zijn koeien wél nieuwsgierig, maar ook voorzichtig. Als mensen in de buurt komen, gaan ze toch wel een stukje verder grazen. Deze niet. Hij keek Peter aan met een blik van: ‘Zeg, weet je wel dat je in Spanje bent? Het land van de stierenvechters en zo? Dacht je nou echt dat we voor jou opzij zullen gaan?’ Om zijn gedachten kracht bij te zetten, tilt hij zijn staart op en laat zijn stinkende darminhoud lopen. De andere koe, die nog steeds verliefd aan de zijkant alles staat aan te zien, ledigt haar blaas walmend en spetterend tegen de zijkant van de auto. Ik heb het natuurlijk gefilmd, maar we zijn nog nooit zó snel ingepakt en weggegaan. Zelfs toen Peter toeterde en voorzichtig wegreed, bleef de koe hem doordringend aankijken.

Omdat jullie natuurlijk gaan vragen of en wanneer we nou dat broodje hebben gegeten en die welverdiende kop koffie hebben gedronken: wel, we reden verder en verder, nog hoger, de weg werd slechter. Steeds vaker lagen er stukken steen op de weg die van de bergen gerold kwamen. We reden eigenlijk de verkeerde kant uit en zijn uiteindelijk omgekeerd. Toen we langs de ‘koeien’ picknickplaats kwamen, was die helemaal verlaten… Ja, we hebben er dus toch nog kunnen eten en drinken, er zaten alleen veel vliegen.

Op de weg terug naar huis rijden we nog even langs San Vicente voor een fotostop. De dag is op, we zijn pas over halfacht thuis. De Engelse buurman Andy komt nog even een praatje maken, drinkt een wijntje mee, krijgt een vriend op bezoek die ook even aanschuift. Ik heb nog wat schimmelkaas en chorizo om te presenteren. Denise, onze gastvrouw, drinkt ook een glaasje mee. Nou ja, om negen uur ga ik dus niet meer staan koken. Het is maar goed dat we zo laat die picknick hadden.

dinsdag

Vandaag gaan we naar ons volgende appartement. We staan vroeg op, want het is een 600 km rijden. Opruimen, inpakken, afscheid nemen. Het was een leuk appartement, met ontzettend hartelijke eigenaars, die er alles aan deden om het ons naar de zin te maken, maar het was wél klein. Ikea laat ook altijd in hun modelkamers zien hoe een student op minder dan dertig vierkante meter kan leven. Zoiets dus, maar dan wel met veel zwaar en donker hout. Massieve luiken voor de ramen en deur met mooi en degelijk hang en sluitwerk. Omdat het door een Engelse is ingericht ook veel overbodige prularia. Ik geef mezelf een denkbeeldig schouderklopje dat ik in die kleine ruimte alles in goede banen heb geleid. Nu maar hopen dat het volgende iets groter is.

Langs een mooie rustige weg langs de kust rijden we naar het plaatsje Bueu, dat iets ten noorden van Vigo ligt. Onderweg zien we veel wandelaars op weg naar Santiago de Compostella. Bueu blijkt vlak langs de kust van de Atlantische oceaan te liggen. Aan een ‘Ría’ zoals een baai hier heet. Als we in het plaatsje zijn moeten we Carlos, de huiseigenaar, opbellen.

Een Spanjaard die een beetje Engels spreekt. We spreken een plaatsje af waar we elkaar kunnen ontmoeten, zodat hij ons door de hellende straatjes naar onze verblijfplaats kan leiden. Als hij ons voorgaat op de sterk stijgende en mooi begroeide oprijlaan, kan ik mijn ogen niet geloven. Hij rijdt ons vóór door een mooi smeedwerkhek en we komen in een grote tuin met een prachtig huis met een paar verdiepingen. Stel je een soort landhuis voor, dat je altijd op plaatjes ziet. Het onderste deel blijkt ons huis te zijn. Wat verder in de tuin staat nog een huis dat verhuurd is en boven ons woont de eigenaar zelf. Binnen is het echt Spaans ingericht. Meubels van een glanzend houtsoort, op de vloer liggen terra cotta plavuizen zoals het hele huis in okergeel en terracotta is ingericht. Ook Een royale, zeer compleet ingerichte keuken, een badkamer, zitkamer en natuurlijk een slaapkamer met een bed dat er goed uitziet.

Ik maak een heerlijk maaltje klaar en aan een mozaïek tafel met stoelen die genoeglijk in een soort patio staan klinken we elkaar toe. Wat later wandelen we nog een uur door het best grote stadje, dat de gezellige uitstraling van een havenstadje heeft. Ons uitzicht? Wel, als ik mijn blik naar voren wend, zie ik eerst een stuk tuin met rozen en hortensia’s. Een natuurstenen pad, onderbroken door een perk bloemen. Witte ligstoelen staan uitnodigend langs het mooie smeedijzeren hek. Achter dat hek zie ik de baai en aan de overkant zijn zojuist de lampjes aangegaan. Mogelijk is dat Pontevedra, of één van de andere steden die ik nu nog niet ken. Wees gerust jaloers op ons, het is terecht…