14 zaterdag

We staan vroeg op en zijn snel vertrokken. Het is nog donker als we wegrijden en donker ís hier dan ook echt goed donker. Natuurlijk zien we al snel de dag wakker worden en als de zon goed en wel doorkomt, begrijpen we dat het opnieuw een warme dag zal worden waar zelfs de airco niet helemaal tegenop kan. Vaarwel Portugal, opnieuw was je een heerlijk vakantieland voor ons. Om de beurt rijden we met slechts zéér korte pauzes ieder onze 200 km weg alvorens te wisselen. We luisteren nu Onderhuids, van Nicci French af, doen als bijrijder een dutje, zingen de koorstukken nog eens door en komen op die manier de 1200km op de bloedhete dag (36 graden) op een nuttige manier door. Het is zaterdag en het is niet druk op de weg, die ook gedeeltelijk tolweg is. Kaal droog en uitgestrekt is het landschap om ons heen. De aarde is rood de begroeiïng schaars. Rondom de dorpen en steden zijn wat bewerkte stukken land die wat vruchtbaarder tonen, maar verder is het kaal, warm, droog. Vreemd genoeg vind ik het toch prachtig. Juist dat kale droge, soms met bergen, soms vlak. De middenberm is soms begoeid. Het lijkt Brem, met donkergele bloemen, maar mogelijk is het Gaspeldoorn, dat veel sterker is. Later zien we Oleanders in alle kleuren, Niet zomaar even, maar tientallen kilometers lang, misschien wel over een stuk van honderd kilometer.

Naarmate we ons laatste appartement naderen worden we nieuwsgieriger naar de omgeving en naar ons onderkomen. We blijken wat verder van de pyreneën af te zitten dan we dachten. Ach op een kaart lijken afstanden weinig voor te stellen, maar in een groot land als Spanje, is een centimeter erg veel. We zijn in de buurt van Barcelona, maar te ver ervandaan om er ‘even’ naartoe te gaan. Dat zou een dag worden net als naar Lissabon. Nee, in Barcelona hebben we al eens een heerlijk weekend doorgebracht, dat willen we niet meer herhalen. Onze nieuwe plaats is waarschijnlijk nergens op internet te vinden, het staat niet eens op de kaart. De gemeente heet San Pere, dat heeft 144 inwoners. Het blijkt uit verschillende kleine dorpjes te bestaan en ons dorpje heet La Llavinera en telt 14 inwoners…

Op de foto te zien die we hadden gevonden bij het boeken via internet, ziet het er uit als een soort schuur, opgetrokken in ruwe rotsblokken en met een groen staldeur. De schaarse huizen die we hier zien staan, lijken er allemaal op, zouden we in een opgelapte schuur moeten slapen? Mijn reisgids geeft over deze streek weinig informatie, er is hier niet veel te zien of te doen De omgeving wordt, na een tijdlang kaal en droog te zijn, wel wat aantrekkelijker.

Dan zijn we er. De navigatie kent de straat niet en we moeten nog eens vragen. We rijden het dorp binnen. Eigenlijk is het een soort boerenhoeve, maar dan zonder vee. Een groot huis met een aantal bijgebouwen. Alles in de grauwe steenkleur van deze streek. Ons appartement blijkt inderdaad een bijgebouw te zijn, maar het ziet er spiksplinternieuw uit. Mogelijk heeft de eigenaar (waarvan ik nu de naam even niet weet), de hoeve gekocht en gerenoveerd. Bijgebouwen laten maken welke verhuurd kunnen worden. Binnengekomen, kijken we onze ogen uit. Alles is strak witgepleisterd en de hoge houten plafonds zijn witgeschilderd. Op de vloeren natuurlijk de onvermijdelijke, maar warme terra plavuizen. De keuken heeft een keramische kookplaat en een granieten aanrecht die weer mooi kleurt bij het terra van de vloer. Ook de eettafel is van graniet en alles oogt schoon en fris. Verder is allles vrij strak en praktisch ingericht. We hebben keus uit twee slaapkamers. In de één staat een klein tweepersoons bed in de ander twee éénpersoonsbedden. Wij kiezen voor de eerste. Het linnengoed is stralend wit, dikke handdoeken in de badkamer die met glanzende, lavendelkleurige tegels en modern wit glanzend sanitair een plaatje voor het oog is.

We hebben een vrijliggend terras en onder een overkapping staan twee bistrotafeltjes met regisseursstoeltjes. Twee gemakkelijke luie stoelen staan uitnodigend klaar. De ecru bekleding ziet er vlekkeloos uit. Aan de andere kant van de overkapping (een soort brede gang) is nog een ‘speelkamer’ waarin een groot tafelvoetbalspel staat en een pingpongtafel. Een andere ruimte is bestemd voor een wasmachine en een grote vriezer. Het zijn kamers zo groot dat er gerust nog een gezin zou kunnen wonen en alles is vlekkeloos schoon.

Jullie begrijpen wel, dat we met plezier naar onze laatste dagen uitkijken. In de kast liggen folders van de omgeving keurig gerangschikt, op de salontafel liggen mooie fotoboeken van de omgeving en ook een flesje wijn en wat choconootjes. Gelukkig heb ik een noodrantsoentje, want gezellig uit eten gaan zit er vanavond niet meer in. Ik trek een pot bruine bonen open (ja uit Portugal) en met de laatste restjes verse groenten die ik nog heb, maak ik er een heerlijke, voedzame soep van. Eerst eens uitrusten, morgen verder. Ik hoef zeker niet uit te leggen dat hier geen internet is? Ik zie wel hoe ik kan plaatsen.