maandag

Vandaag gaan we wandelen. Geen geteut, geen sauna, beetje opschieten, want vandaag gaan we echt wandelen.

Zolang de houten rolluiken nog naar beneden zijn, hebben we geen idee van de buitenwereld, maar als we ze omhoog trekken, zien we regen en grijze luchten. Niet zeuren, inpakken, paraplu mee, vooruit, ook nog ‘emergency’ jasje mee, maar dan niet meer zeuren, we hebben een boekje vol met mooie wandelingen. Als we dan echt weggaan, regent het héél hard, dit is niet leuk. Oké, plannen genoeg, al zijn ze niet spectaculair. Eerst wil ik zien waar het fort precies is. Volgens Stefan kun je daar omheen wandelen en aan de achterkant door een kleine poort naar binnen en dan een deel van de het vestingwerk zien. We vinden de hoofdingang, maar alles is nu natuurlijk gesloten. Het regent hard, dus heeft het niet zoveel zin om te zien of we via een wandelroute wat meer kunnen vinden. Later dan maar, ik weet nog wel wat andere bezienswaardigheden.

In deze omgeving staan veel wegkruisen, soms in frisse kleren beschilderd. Bij Schorbach-lès-Bitche schijnen de mooiste te staan. We rijden erheen, ik heb inmiddels ook gelezen dat er een 15e/16e eeuws knekelhuis te vinden is in een romaans aandoende stijl. Ja, hoor, even lekker griezelen. We hebben mooiere gezien, hier liggen de knekels gewoon op een hoop gegooid. Ik vraag me af waar ze vandaan komen. Peter denkt van het ruimen van oude graven. Hmmm… je moet er toch niet aan denken dat de schedel van je oma daar zomaar tussenligt. Na ook nog even in de kerk gekeken te hebben, rijden we verder. Eerst naar Eschviller, waar nog een werkende watermolen is, maar helaas heeft daar iemand bedacht dat toeristen wel overal naar toe willen komen en de watermolen ligt nu verstopt in een soort grote schuur. ’s Zomers te bezichtigen tegen betaling, nu niets van te zien. Ach, ik las het eigenlijk al in mijn gids, maar we waren toch in de buurt…

Nu naar Breidenbach, waar een mooi barok kapelletje zou moeten zijn uit 1770. De St-Antoine-de-Padua. We kunnen het niet vinden, of het zou dat wat kitscherige grotje moeten zijn dat bij de kerk staat. Nou, dan is de Mariagrot van Willebrord nog mooier. We zullen wel verkeerd gekeken hebben, maar in een dorp van 300 inwoners ben je snel uitgekeken. Inmiddels is het droger geworden en we gaan toch op pad naar de beoogde wandelroute. Daar aangekomen eten we eerst in de auto ons meegenomen boterhammetje en laten de laatste (?) druppels naar beneden vallen. We trekken onze bergschoenen aan en gaan op pad.

Een prachtige, heuvelachtige wandeling, door een nat, herfstig bos. O, wat zou dát mooi zijn met een laagje sneeuw. We klimmen naar de ruïne van Chateau Falkenstein en dalen weer af naar een groot meer, dat zomers bijzondere planten schijnt te hebben. Van de uilen, de valken, de boskatten, zwijnen en marters die hier hun habitat hebben, zien we niets, we zijn al blij met een dode kikker en een witte reiger die over het meer zweeft. Natuurlijk blijft het niet droog, maar een paraplu vangt veel op. Natuurlijk verdwalen we een beetje en we realiseren ons hoe vroeg het iedere dag donker is en hoe donker dat in een bos is waar je de weg niet kent…

Tja, als ik nog eens een spannend verhaal wil schrijven, kan ik de rest er wel bij verzinnen, maar wij waren om halfvijf terug bij de auto. Schemerig, maar niet donker, nat, maar niet verdronken. Des te fijner is het weer om in onze villa te komen en lekker te koken.

Nog even vertellen hoe wij onze villa binnentreden? Nou, niks gewoon voor de deur parkeren. De villa staat een flink eind van de weg af en heeft een mooi smeedijzeren hek. We hebben bij de sleutel van het huis een afstandsbediening gekregen om het hek te openen. Tergend langzaam gaan de hekken voor ons open. Als we de toegangsweg naar de villa afrijden, springt de verlichting aan, die laag langs het pad een romantisch en praktisch licht geeft. We rijden de auto in de royale, open garage en gaan naar de achterkant van het huis waar de deur zich bevindt. Onderweg springen lampen aan die met sensoren op ons reageren. Na de buitendeur nog een deur en ja hoor, dan zijn staan we aan de voet van de trap, die ons naar boven brengt. Links staat een groot beeld en nog een wat kleiner, die ikzelf erg mooi vind. Rechts staat een enorm grote porseleinen schaal in bijzondere kleuren op een porseleinen voetstuk. We komen dan al gelijk onze ‘kunst’woning binnen.