10 mei donderdag

We hebben wat uurtjes geslapen, maar veel te kort. De jetlag natuurlijk, maar we doen maar net alsof die er niet is. We zijn daardoor al vroeg op en gaan om negen uur de stad bekijken. Wij zijn voornamelijk voor de mooie natuur in Canada (ja Stefan, wij zijn ook liever op de kleine wegen), maar als je nou toch in Toronto bent, moet je in die éne dag zoveel mogelijk proberen te zien. Het weer is een beetje zoals in Nederland. Je kunt er niet van op aan. De dag begint dan ook grauw en dat zal vandaag zo blijven. Temperatuur tussen de 12 en 15 graden. Zal het droog blijven? Alles is mogelijk. In Canada begint de lente wat later dan bij ons. De tulpen in de perken bloeien hier nog en de bomen beginnen net hun voorjaarskleding uit de kast te trekken. Ondanks dat Toronto een ontzettend grote, dynamische stad is, is alles omlijst door dit prille voorjaarsgeluk.

Toronto heeft bijna 5 miljoen inwoners en deze zijn afkomstig uit meer dan 100 etnische groepen. Het is de rijkste stad van het land en is het financiële en commerciële centrum van Canada. Van oorsprong is het een inheemse nederzetting uit de 17e eeuw, maar daar is niet veel meer van te zien. Het meest in het oog springen de geweldige wolkenkrabbers. Spiegelende gevels, mooie kleuren en materialen, echt een prachtige architectuur, waarbij we onze ogen uitkijken. Met een plattegrond in mijn hand lopen we een groot deel van de stad door. We hebben een keus moeten maken, want er is teveel, wat de moeite waard is om te bekijken. Eerst lopen via het Eaton Centre, een groot winkelcentrum voor de echte liefhebbers, naar de Art Gallery of Ontario. Een prachtig modern gebouw dat Canada’s grootste collectie schone kunsten en beeldhouwwerken bevat. Het wat frisse en bewolkte weer wordt net wat aangenamer en eigenlijk willen we liever buiten zijn. Dit was de keuze als het zou regenen, maar nu lopen wij toch maar verder.

We bereiken Chinatown, 10 procent van de inwoners van Toronto is van Chinese afkomst en zal zich hier zeker goed thuisvoelen, wij voelden ons ook weer even in China. Hiervandaan, lopen we zó het universiteitsgedeelte in. We zien al heel de ochtend, net als in Amerikaanse films, iedereen met een beker koffie op straat lopen en krijgen er ook trek in. We passen ons aan en kiezen een café mocca, die werkelijk heerlijk smaakt. Verkwikt wandelen we langs de universiteit, die Engels aandoet. De zon laat zich steeds meer zien, de wind trekt wat aan, wat hebben we het naar ons zin. Aansluitend komen we bij het parlementsgebouw, een enorm zandstenen gebouw uit 1893.

Het Queen’s Park, dat bij het parlementsgebouw ligt, is een vredige plek tussen alle drukke wegen. Er staan allemaal prachtige beelden van bestuurders. Het geheel ziet er mooi verzorgd uit, maar dat is ons allang opgevallen. Heel de stad ziet er schoon en verzorgd uit. Mensen gooien hun afval gescheiden in de bakken en ik zie zelfs regelmatig iemand iets van straat oprapen om het weg te gooien! We lopen in het voorjaarszonnetje de lange avenue af, tot Peter’s knie om een rustpauze vraagt. We zijn net bij Osgoode Hall, een modern opera- of concertgebouw, waar we gratis een lunchconcert mogen bijwonen.

We lopen verder over de mooie, maar drukke avenue naar de CN Tower. Het op één na hoogste vrijstaande gebouw van de wereld. Het ziet er een beetje uit als de Euromast in Rotterdam, maar dan hoger en moderner. Het is erg duur om naar boven te gaan en dat hebben we er eigenlijk niet voor over. We waren het vanwege de zware bewolking al niet van plan, maar die is helemaal weggewaaid en het is heerlijk in het zonnetje. Daarom lopen we ook naar de haven, waar we lunchen en, na de drukte van de stad, genieten van het vrije uitzicht, de betrekkelijke rust en de zon. Kijk, nu mis ik mijn e-reader weer even. Heerlijk is het op dat bankje in de zon, Peter met zijn boek en ik… Nee, ik had echt de batterij opgeladen, maar hij reageert helemaal niet meer. Hij staat aan en gaat niet meer uit.

We lopen langs het water tot we bij de weg komen die ons naar het hotel zal leiden. Wát een drukte, de spits is hier niet misselijk. Om vijf uur zijn we met vermoeide benen in ons hotel terug. Ons lichaam roept dat het bedtijd is, maar wij hebben verteld dat het even mag rusten, maar straks willen we echt nog op stap, we moeten Toronto toch ook bij avond bekijken? Of dat nog gelukt is, horen jullie morgen wel.

O, voor de duidelijkheid: Mijn mobieltje doet het hier niet, maar Peters Blackberry wel.