14 mei maandag

Vandaag moeten we van Kingston naar Québec City. We rijden dus om 8 uur weg. Saai, maar wat wil je, als je een groot land bezoekt, moet je veel reizen. We moeten door het drukke Montreal en gaan alsmaar verder naar het noordoosten. We zijn erg blij met onze navigatie die Peter liefkozend ‘Julie’ noemt. De borden die we onderweg tegenkomen met waarschuwingen voor overstekend groot wild, zoals elanden, zijn zoals gewoonlijk loze beloften. Het enige wild dat we zien zijn platgereden bevers. Toch rijden we de 550 kilometer lekker weg. Ik geniet opnieuw van de prachtige vrachtauto’s en Peter kan er als hij de bijrijder is, heel wat voor me fotograferen. Ik roep iedere keer als ik een mooie zie. Nu heb ik een hele verzameling in alle kleuren. We zijn halve Amerikanen geworden. Lange afstanden, een beker koffie onderweg en doorgaan. Je kent die bekers misschien wel van Amerikaanse films? Grote kartonnen bekers met een dekseltje erop. Je kunt kiezen uit verschillende smaken, maar we zijn nu al verslaafd aan de mokka.

Om halfvier zijn we bij het hotel en om vier uur zitten we in de stadsbus die ons ‘downtown’ brengt. Dat is gemakkelijk. Québec City is de Franstalige hoofdstad van de provincie Québec. Het is de enige stad in Noord-Amerika waar de oude stadsmuren nog duidelijk in het stadsbeeld aanwezig zijn. Het staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Nou, meer ga ik er niet van vertellen. Wij wandelen heerlijk in de zon door de stad. De sfeer is een beetje Parijs en een beetje Engeland. In een paar uur tijd zien we best veel en hebben toch de rust om bij een prachtige muurschildering te blijven zitten en later op een terrasje wat te eten. Meer tijd kunnen we er niet aan besteden, maar we hebben het gevoel genoeg gezien te hebben.

Vannacht slapen we in het luxe hotel ‘Classique’. Ik heb er nu al zin in, nog steeds last van de jetlag. Ik krijg iedere dag rond 18:00u verschrikkelijk veel slaap. Logisch, dan is het in Nederland 24:00u. We geven er natuurlijk niet aan toe, maar het is wel lekker om op tijd naar bed te gaan, dan valt er voor ons toch niets meer te beleven.