21 mei maandag

Om halfnegen rijden we weer weg. Gelukkig gaan we dit mooie gebied nog niet uit. We hoeven vandaag maar 80 kilometer te rijden, dus tijd genoeg om onderweg uit te stappen. We rijden hier en daar een parkeerplaats op omdat daar vaak interessante inlichtingen over de omgeving staan. Zo lees ik dat het hertachtige dier dat we gisteren op het eind van de dag nog zagen, een ‘elk’ oftewel ‘wapiti’ was. Dat is een Noord-Amerikaanse hertensoort.

Het is veel rustiger op de weg dan gisteren, toen alle parkeerplaatsen waar iets te zien was steeds vol stonden met andere dagjesmensen. We willen eerst naar de Johnston Canyon, met een waterval die de moeite waard moet zijn. Lekker langzaam rijden we door het prachtige gebied. O, er rijden toch nog wel meer mensen. Er wordt zelfs zeer langzaam gereden. Komaan, maandagochtend en dan file in de bergen? Vijf, zes auto’s voor ons.
“Waarom is het hier zo druk?”
“Geen idee. Zijn ze met de weg bezig? Kijk uit Peter, ze stoppen, is er iets gebeurd?”
“Ik kan het niet zien.”
“Misschien een dier langs de weg? Herten?”
Ik heb mijn camera op mijn schoot liggen, zoals zo vaak. Ineens zie ik het!
“Peter, een beer! Kijk!”
Peter sluit aan bij zijn voorgangers, die gelukkig ook één voor één weer wegrijden. Ik houd mijn camera gericht op een zwarte beer, die langs de kant van de weg wat snuffelt. Als we pal naast het beest staan, kan Peter de auto ook even helemaal stilzetten. Ik laat het raampje naar beneden zoeven en we maken wat foto’s en films. Het is een mooie, vrij jonge beer aan de maat en zijn prachtige, ongeschonden zwarte vacht te zien. Hij kijkt amper op of om naar de fotograferende automobilisten en snuffelt rustig verder. We moeten de anderen ook een blik gunnen, dus rijden we weer verder, onze dag kan niet meer stuk. Een beer kunnen zien op drie meter afstand, niet te geloven toch?

Een paar kilometer verder is de parkeerplaats voor de waterval. Het is er druk, niks maandagmorgenrust. Waarschijnlijk hebben hier ook veel mensen de dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren benut om vrij te nemen. Het staat in mijn reisgids ook als een van de drukste wandelpaden benoemd. Om naar de waterval te klimmen, moet je wel een uurtje uittrekken en wij doen er meestal wat langer over. Het is zwaar bewolkt weer, maar niet koud, prima weer om een wandeling te maken dus. Om kwart voor elf beginnen we. Het eerste stuk is het druk, maar hoe hoger we komen, des te stiller wordt het. We maken veel foto’s en film natuurlijk. Zoals gebruikelijk staan er borden met uitleg langs het pad. Het is een heerlijke wandeling en een mooie waterval. Om kwart voor één zijn we weer bij de auto terug.

Dan op zoek naar een picknickplaats. We hebben een lekker stokbrood in de auto liggen en we hebben er trek in. Gelukkig vinden we snel een plaatsje. Dan is het toch tijd om naar ons volgend adres te rijden. We logeren vannacht in Lake Louise en daar moeten we toch ook nog wat van zien. We kunnen al inchecken, zetten de koffers op de kamer en gaan gelijk weer weg.

Een paar kilometer verder ligt het beroemde meer. Het is één van de grote publiekstrekkers van het nationale park. Het meer is beroemd wegens zijn turkooizen kleur van het water en om de besneeuwde bergen eromheen. Er is ook een gletsjer te zien, die zich bijna tot het water uitstrekt. We zien langs de kant van de stijgende weg nog veel sneeuw liggen en ik begrijp nu goed waarom we niet eerder aan deze reis konden beginnen. Dan zijn de wegen nog niet sneeuwvrij. Als we onze auto op de grote parkeerplaats neerzetten, lijkt het wel of we een wintervakantie aan het maken zijn. De parkeerplaats is sneeuwvrij, maar overal eromheen ligt nog een dik pak sneeuw.

Als we bij het meer komen, zien we dat het nog helemaal bevroren is. Er ligt sneeuw op en van de opvallende turkooizen kleur kunnen we slechts wat zien, waar de sneeuw gesmolten is. Het meer is er echter niet minder mooi om. Plaatjes van het meer in zomertijd kunnen we ook wel van internet afhalen, maar wie ziet het nu in mei nog helemaal bevroren en besneeuwd? Het is prachtig. Bussen vol mensen die hier een fotostop hebben, lopen rond, soms in korte broek en op slippers.

Wij hebben onze stevige wandelschoenen aan en willen nog wel een wandeling. Veel wandelingen zijn echter nog niet mogelijk. Er staan waarschuwingsborden voor lawines en de paden zijn glibberig van de smeltende sneeuw. We kunnen wel vlak langs het meer lopen, daar is de weg sneeuwvrij. Dan doen we natuurlijk. Ook hier weer veel foto’s. Het laatste stuk gaat door de sneeuw. Ondanks de waarschuwingsborden hopen we toch een stukje verder wat van de gletsjer te kunnen zien, maar na een paar honderd meter moeten we toegeven, dat het echt niet veilig meer is om door te lopen. Trouwens, die gletsjer ligt ook onder de sneeuw. We zijn alweer een paar uur aan het wandelen geweest. Je kunt je voorstellen dat we moe zijn en trek hebben. Nou, ook dat is goed gekomen, we hebben lekker gegeten en het bed staat voor ons klaar. Eén nachtje maar hier in ‘Lake Louise Inn’.

(sorry als mijn verslag soms wat lang is. Het is gewoon mijn eigen dagboek wat ik moet gebruiken bij het maken van het fotoalbum en het monteren van de film. Wat je niet wil lezen sla je gewoon maar over, ik weet het toch niet.)