22 mei dinsdag

Er stond al een reactie onder mijn verslag van gisteren (maandag), voordat wij naar bed gingen. De eersten van jullie waren toen dus al op. Gek idee, wij moesten nog gaan slapen, het was nog maandagavond, 11 uur. Bij jullie was het 7 uur ’s ochtends.

Vandaag zijn we in een hotel dat te ver van de bewoonde wereld af ligt om internet te hebben. Ik schrijf gewoon mijn dagboek, we zien wel wanneer we het online kunnen zetten.

Het heeft vannacht waarschijnlijk behoorlijk geregend en het is nu ook nog zwaar bewolkt. Een ‘rainy day’ was ook de verwachting. Om negen uur rijden we weer op de prachtige weg die door het nationale park voert. De Icefields Parkway is een 230 km lange weg, die bekendstaat om zijn schitterende uitzicht op toppen, bossen, meren en gletsjers. Er zijn veel parkeerplaatsen waarvandaan wandelingen naar mooie punten beginnen, maar een deel daarvan is door de sneeuw nog afgesloten. Het Peyto Lake, bijvoorbeeld, moet bijzonder mooi zijn, maar helaas. We hebben er al veel plezier van gehad in het voorseizoen te zitten, maar dit is dan een nadeeltje. Het is een beetje druilerig weer en even zien we zelfs wat sneeuwvlokjes.

Als we wat lager komen, is de sneeuw op de bergen en in ons wandelgebied veel minder en kunnen we toch weer wandelen. Bij de … Canyon kunnen we gelukkig zonder enig gevaar naar het razende water kijken dat zich tussen de rotswanden perst. We zien potholes (opzoeken) en maken mooie foto’s voordat we weer naar boven klimmen.

We komen bij een punt (opzoeken) waar we kunnen tanken, dat moet je hier op tijd doen, want in de bergen gebruiken we veel benzine en er zijn weinig tankstations. Er is een kleine winkel bij, waar we een paar broodjes kunnen kopen. Beleg hebben we nog in de auto en op de volgende parkeerplaats kunnen we, zittend op een grote, platte steen, ons maaltje klaarmaken. Het is gelukkig droog, al is het niet warm. Daarna gaan we weer een wandelingetje maken. We willen het vandaag een beetje kalm aan doen. Voorgaande dagen hebben we behoorlijke afstanden afgelegd en daar hebben we nu een beetje last van. We merken ook dat we steeds adem tekort komen. Nee, we mankeren niets, maar we zitten nogal hoog in de bergen en de lucht is hier veel ijler, vandaar.

De wandeling voert ons door een nogal dicht bos en ik bedenk dat ik in dat winkeltje wel een berenbelletje had kunnen kopen. Ik vind het een beetje eng hier. Ik zie wel mooie bloemetjes, een soort kleine orchideetjes. Ondanks al de sneeuw is het de laatste dagen wel duidelijk dat het voorjaar het ook hier gaat winnen. Al lijken de bomen en struiken vaak kaal en dood, als je wat beter kijkt, zie je overal knopjes en ontluikend groen. Het is natuurlijk ook weer behoorlijk klimmen en dalen, maar als we bij een snel stromend water komen, worden we beloond met een mooi uitzicht. We zouden nog verder kunnen klimmen voor een ander mooi uitzichtpunt, maar dat doen we niet en klimmen en dalen puffend en naar adem snakkend weer terug (beetje overdreven misschien).

Verder rijdend langs verschillende mooie uitzichtpunten, zien we ineens wat auto’s afremmen. Een beer? Een ongeluk, ligt er een auto ondersteboven? Nee, dat zijn optimistische mensen die in een cabrio rijden. Nee, ze rijden niet, ze hangen uit de auto om een groep dieren te bekijken. Het zijn bighorn sheeps, schaapachtige dieren met mooie gekrulde hoorns. Ze trekken zich niets aan van de auto’s die om hun heen parkeren of voorzichtig verder rijden. Het lijkt wel of ze iets lekkers op het wegdek hebben gevonden waar ze heerlijk aan knabbelen. Ligt er misschien nog strooizout? Is het asfalt, dat hier een paar scheuren vertoont, misschien een lekkernij? We hebben alle tijd om een paar foto’s te maken en manoeuvreren dan om hen heen.

Uiteindelijk komen we bij het Columbia Icefield. Dat is één van de grootste ijsvlakten ten zuiden van Alaska. Het heeft een oppervlakte van 325 km2 en is op sommige plaatsen 365 meter dik. Door de sneeuw die er nu nog op ligt, is er niet veel van de mooie groenblauwe kleur te zien, maar het is een indrukwekkend gezicht.

Op dit speciale punt overnachten wij in de Glasier View Inn. Er is hier niets, het is geen plaatsje of zo, maar een informatiecentrum waarvandaan verschillende excursies gemaakt kunnen worden. Het heeft een restaurant en een hotel, geen internet, geen verbinding met de buitenwereld voor ons.