zondag

Bij het ontbijt in het hotel, zien we al heel wat koorleden. Vandaag moeten/mogen we zingen. We checken alvast uit en zetten alles in de auto, die we bij het hotel laten staan. We zijn al vóór tien uur op het plein bij de Saint-Sulpice, waar we om 12:05 de mis zullen zingen, gevolgd door een klein concert. De kerk is na de Notre-Dame (waar we dus niet meer geweest zijn) de grootste kerk van Parijs. We bekijken eerst de omgeving van de kerk. De bouw hiervan begon al halverwege de 17e eeuw, maar was uiteindelijk pas in 1766 klaar. De kerk heeft twee rechte, strenge torens. Binnen zijn zeer donker geworden wandschilderingen te zien. Boven de ingang van de kerk ziet men één van de beste orgels van Frankrijk, gebouwd in 1776. Dit prachtige orgel bestaat uit 6588 pijpen, 100 registers en is bespeeld door beroemde organisten. De kerk is vooral bekend geworden door het boek en de verfilming van de ‘DaVincicode’ waarin deze kerk een prominente rol speelt. Op het grote plein vóór de kerk is een reusachtige marmeren fontein.

We hadden nog tijd voor een kop koffie en verzamelden ons vervolgens in de crypte van de kerk, in afwachting van de mis. We hadden al gehoord dat we een beetje weggestopt zouden komen te staan. Nou eigenlijk had ik het gevoel dat we helemaal niet te zien waren. Achter het grote, hoge altaar, is het priesterkoor. Daar moesten wij staan. Nou zijn onze stemmen natuurlijk belangrijker dan onze koppies, maar we waren nu vrijwel onzichtbaar. Gelukkig is de akoestiek in de kerk erg goed. Op dat priesterkoor staat ook een tweede orgel en daarvoor heb je dan ook een tweede organist. Wijzelf hadden een eigen organist meegenomen. Je begrijpt, de organisten uit de eigen kerk moesten ook spelen. Nu is met name dat grote orgel prachtig om te horen natuurlijk, maar ja, in een mis is maar een bepaalde ruimte voor muziek, dus ik vond het jammer dat we niet wat meer mochten zingen. We werden wel genoemd, tot driemaal toe. Bij aanvang van de mis, bij de voorbeden en uiteindelijk aan het eind van de mis, met de mededeling dat we nog een concert zouden geven.

Nadat de priester en zijn gevolg van het altaar waren, speelde de eerste organist een vrij lang orgelstuk. De kerkgangers stroomden de kerk uit. Gelukkig kwamen er ook wat toeristen de kerk binnen en enkele mensen namen nu plaats op de banken van het priesterkoor. Muisstil en met volle aandacht luisterde men naar ons concertje en een applaus was onze beloning. Zoals gewoonlijk had ik best een paar uur langer willen blijven zingen, maar helaas onze tijd was om.

( er zijn foto's genomen tijdens het zingen, maar die heb ik nog niet, voorlopig allen wat sfeerfoto's)

We dronken met elkaar nog wat op een nabijgelegen terras, aten een tostie en gingen terug naar het hotel. We hadden nog wel tijd om nog iets van Parijs te zien, maar Peter liep nu natuurlijk in zijn zwarte pak. Ik ook, maar dat is wat minder gekleed dan dat van hem. Het was gelukkig wel droog, maar toch, het was mooi geweest en om halfvier zaten we in de auto voor de terugreis. Om halfacht waren we thuis. Ook lekker natuurlijk, want morgen is het gewoon vroeg dag.

Au revoir Paris.