Vrijdag 21 juni

Vandaag gaan we wandelen. Het is nog steeds niet erg warm, dat is voor mij prima. We hebben een wandeling uitgezocht van minstens 16 kilometer, maar zoals jullie inmiddels wel weten, gaat er altijd wel iets fout en komen er dan een paar kilometers bij. Het worden er dus 20. Vanuit onze gite kunnen we gelijk aan de wandeling beginnen en over de glooiende wegen langs akkers met prachtig begroeide bermen, lopen we al snel een donker bos in. De route is duidelijk en zeer afwisselend. Na het bos volgt weer een landweg, af en toe passeren we een huis (met hond) en dan weer lopen we een stuk door een bos. Op een paar omgezaagde boomstammen rusten we wat en gaan verder.

Het weer is aangenaam, weinig zon, maar lekker om in een enkel T-shirtje te wandelen. Als we in een dorpje komen heeft de klok juist halféén geslagen. We hebben best trek en het komt mooi uit dat er hier een café-restaurant(je) is en dat we er op deze juiste tijd zijn. Aan ons zal het niet liggen en we verheugen ons al op de ‘plat du jour’. Helaas, ook deze mensen gaan wel eens op vakantie en dat is dus juist nu. Gelukkig zit er ook een bakker, die net iets meer verkoopt dan alleen maar brood. We kopen een pain, een pak appelsap, twee appels en twee bakjes salade.

In het dorp is geen bankje te bekennen, we gaan dus op een stenen randje zitten en breken het brood. Vaak heb ik wel een paar lepeltjes bij me, in vakantietijd soms zelfs een mesje of een vork, maar vandaag slechts één kiwi lepeltje. De ‘plat du jour’ is vandaag wel héél eenvoudig hoor. Een lekker bankje om wat te rusten is toch wel het minste na al die heuvels klimmen, zeg. Tot overmaat van ramp is na het dorp de beschrijving van de route ook niet helemaal duidelijk, dus we moeten een paar keer opnieuw beginnen. Dan zijn we toch weer op de goede weg en klimmen we een lange weg naar boven, zon in mijn nek. Er volgt weer een stuk door een bos en we zijn blij als we na langere tijd weer wat omgezaagde bomen zien liggen, even rusten.

Na de korte rust kunnen we kiezen: de weg volgen en vervolgens een flink stuk over een wat drukkere geasfalteerde weg, óf een hek door en langs een slingerend paadje langs de bosrand. Natuurlijk kiezen wij voor het laatste. Het graspad loopt heerlijk en we genieten nog steeds van deze mooie en afwisselende wandeling. De gemiste maaltijd zijn we vergeten, want onze magen zijn toch weer gevuld. Het graspad wordt steeds onduidelijker en uiteindelijk is het een slingerend paadje door een bloeiende bergweide. Als we de berg af zijn is het paadje ook verdwenen en het is ons niet duidelijk waar we nou eigenlijk heen moeten. Uiteindelijk moeten we later op de wandeling bij een meer uitkomen. We horen vlakbij ons héél veel kikkers kwaken, dus gaan we op het geluid af. Een soort ven zien we. Kikkers springen met vier, vijf tegelijk van de kant af het water in en boven het drassige pad dat eromheen leidt, zoemen hongerige muggen verlekkerd heen en weer. Een duidelijk pad zien we niet, of zou dat stuk hout en dat drassige stukje toch een pad worden? Ik stap voorzichtig op het hout, maar dat verdwijnt onder mijn gewicht in de blubber. Ik voel de spetters op mijn turkooizen broekspijpen spatten. Bah, het stinkt nog ook. Ik loop snel nog een stap verder, maar mijn voet verdwijnt tot over mijn enkels in de stinkende blubber. Nee dit is dus geen pad en ik moet nog zien terug te komen ook.

We proberen het nog een keer langs een andere kant om de goede weg te vinden. Een paar maal lijkt het te lukken, maar na een paar honderd meter blijkt dat we steeds tegen een onoverklimbaar hek lopen. We gaan de heuvel maar weer op en lopen toch maar over de ongezellige weg, die uiteindelijk helemaal niet druk is. De modder in en op mijn schoen droogt langzaam maar zeker op en als we een paar kilometer verder zijn, trek ik mijn schoen uit om de klonters uit mijn schoen te kiepen.

De wandeling is echt prachtig en ook al hebben wij er weer 20 kilometer van gemaakt en deed ik stomme dingen, we hebben er geen spijt van. We hebben zelfs nog gezwommen en in mijn voorraad had ik nog wel iets eetbaars. Nu is het tijd om te rusten en onze tassen voor morgen klaar te maken.