Vrijdag 28 juni

Vandaag willen we toch wandelen. Peters knie wordt niet minder, maar ook niet erger. Morgen moeten we een lange tocht naar huis maken, vandaag dan maar niet te lang in de auto. Het weer is koel en grauw en later op de dag wordt er regen verwacht. We rijden dus om kwart over negen weg en beginnen een half uurtje later onze wandeling in Ségur-le-Château, waar we eerder deze week die mooie routes zagen. We doen het kalm aan, 7 kilometer moet genoeg zijn.

Sentier 3 (vert) 7 kms –2 heures

Nou duidelijk. Die twee uur zullen er bij ons wel drie worden, maar dat komt mooi uit, dan kunnen we aansluitend in het leuke dorpje eten ter afsluiting van de vakantie. Als we eenmaal lopen, is de temperatuur heerlijk. Al snel zijn we het dorp uit en via bosranden en akkers klimmen en dalen we heerlijk door de natuur. Buiten wat loslopende honden bij behuizing, komen we niets of niemand tegen. Oja we zien een ree. Ver weg hoor, maar hij blijft mooi staan, zodat we een foto kunnen maken. Als ik ver inzoom met mijn filmcamera zie ik dat het verdacht veel op een stuk hout lijkt…

Alleen maar heerlijk wandelen. Na een lange tijd zegt Peter: “Als we zo doorgaan, zijn we nog te vroeg in het dorp terug, dan kunnen we nog niet eten.”
“Geeft niet, gaan we op een bankje wat zitten lezen, want het is weer wandelen zonder rustplaatsje.”
Nee, zelfs geen boomstammetje om even op te zitten en de wandeling is door de hoogteverschillen toch wel pittig. Na een half uur zeg ik: ”Het wordt tijd dat het dorp weer in het zicht komt, anders zijn we nog te laat voor het eten. Je moet hier tussen één en halftwee eten, anders krijg je niets meer.”
Nog wat later komen we bij een informatiebord over een natuurpad dat hier ook is. We hadden al bordjes met boomnamen gezien. We zien op dat informatiebord ook, dat we nog lang niet bij ‘ons’ dorp terug zullen zijn. Potverdorie, wat is dát nu? Op Peters fototoestel zoeken we de foto die we eerder deze week gemaakt hebben, toen we dat wandelbord zagen. Ja hoor, enkele honderden foto’s terug staat het er.
“Lopen we wel de goede route? We zullen toch niet die langste genomen hebben?” vraagt Peter. Zonder leesbril is het voor hem wat moeilijk turen op dat kleine schermpje, ook al kun je inzoomen op de foto.
‘We lopen toch de groene route? Ik zie niets bekends.”
“Is de groene route nummer vier?”
“Verdikkeme, we lopen route vier, met groene bordjes, maar die is op de kaart rood ingetekend, onze route is nummer 3, rode bordjes en op de kaart groen ingetekend.”

We zijn nog niet op de helft van de lange route van 14 kilometer. We hebben niets te eten bij ons. Nog geen snoepje, appeltje of mueslireep. Alles was op en we zouden maar een korte wandeling maken. Samen hebben we één klein flesje water. Gelukkig is het niet warm, het miezert zelfs af en toe een beetje. Nu is het gedaan met dat gekuier, we zetten er een tandje bij, maken minder foto’s en praten niet meer over eten. We lopen, lopen, lopen.

Het is prachtig, echt waar. Eigenlijk zijn we beiden héél erg blij met deze vergissing, want het is zó’n mooie en afwisselende wandeling. We klimmen door de bossen over bonken steen en blubberpaden. We lopen langs en over tarwevelden, een enkele keer een stukje asfalt om vervolgens het bos weer in te gaan. We waden over een beekje, waarin alleen wat glibberige stenen liggen en komen gelukkig zonder vallen aan de andere kant. Ik maak een praatje met een kudde bruine koeien die nieuwsgierig naar ons toekomen, we maken toch nog wel af en toe een foto en bedenken dat een mens best een dagje zonder eten kan. Straks, straks als we in dat dorp zijn…

Om drie uur zijn we terug in het dorp. Alles is gesloten alleen een winkeltje met zeepjes doet net zijn deuren weer open voor de eventuele toeristen. Zeepjes? Nee, het is iets wat van ezelinnenmelk gemaakt is, geloof ik, in ieder geval niet eetbaar. Er is geen bakker met de zoete broodjes die we onszelf als beloning beloofd hebben, er is NIETS! We stappen in de auto en rijden naar een volgend dorp, nog wat verder, nog eens proberen, nee niets. Dan gaan we terug naar ons eigen dorp. De bakker is open en we smullen van een lekker broodje. We gaan gelijk wat boodschappen doen en dan naar huis. Heerlijk wat rusten, nog wat eten en nagenieten van de mooie wandeling. Eigenlijk een perfecte dag dus. We gaan opruimen, schoonmaken (dat moeten we dit keer zelf doen) en ons klaarmaken voor de terugrit. Het zit er voor ons op. De auto moet terug en wij moeten mee.