vrijdag 25 april

Vrijdag 25 april

Half acht, de scholen bereiden de koningsspelen voor de kinderen voor, wij stappen in de bus. Het voelt aan, alsof we ook weer kind zijn en op schoolreisje mogen. Om kwart voor elf rijden we langs de Rijn, die door een stralende zon in het licht wordt gezet, Keulen binnen. Wij zijn 45 jaar geleden eens in Keulen geweest, maar meer dan een fotostop bij de Dom was dat niet. Diezelfde Dom zal nu één van de hoogtepunten van deze reis zijn. We zijn voorbereid en iedereen heeft zwarte basiskleding aan, dus voordat de bus ons in het centrum afzet, hebben we onze keurige kooroutfit aan. We hebben nog nét tijd om een heerlijke kop koffie te drinken op een terrasje en dan verzamelen we ons voor de ingang van de kerk.

De Dom is het beroemdste gotische bouwwerk van Duitsland. Het is overweldigend als je er zo voor staat, al vind ik dat het nodig eens moet worden schoongemaakt. Gelukkig zie ik dat er een voorzichtig begin mee is gemaakt, misschien kom ik hier ooit nog eens terug en zal ik zeuren dat het allemaal zo onnatuurlijk licht en schoon is. Het is een druk in- en uitlopen van toeristen, hopelijk zijn er ook veel mensen binnen als wij zingen. We laten ons fotograferen voor het Petrusportaal, maar ook voor de hoofdingang. Vinden we leuk, om van alle bijzondere locaties waar we zingen een foto te hebben. Het is toevallig ook nog de St. Peter und Santa Maria. Nou ja, als je Peter en Ria heet, kom je die namen natuurlijk vaker in allerlei vormen tegen.

Eenmaal binnen moeten we snel om ons heen kijken, want we moeten gelijk naar een verhoging waarop we straks moeten zingen. Speciaal voor een koor? Of zou het iets anders zijn? Een kapel misschien? Zittend op de banken heb ik tijd om naar de prachtige glasramen te kijken, de hoge bogen die het dak dragen en een stukje van het hoogaltaar. Als de kerkklokken hun twaalf zware slagen hebben laten klinken, begint het Mittaggebet. We hebben niet kunnen inzingen en hebben geen idee hoe ons gezang zal klinken. Wáár gaat het geluid naartoe, hóe is de echo, wat is de akoestiek van de kerk? We zingen hier a capella. Voor hen die niet weten wat dat betekent: zonder enige begeleiding, dus geen piano of orgel, alleen onze stemmen, die door Ted, onze dirigent, in de goede richting worden geleid. Tussen de drie gezangen die wij hier mogen zingen, zijn de gebeden en tot driemaal toe hoor ik dat ons koor met naam en woonplaats wordt genoemd.

Het is altijd te kort. Hoeveel keer heb ik deze stukken al gezongen om te oefenen? Wáár zitten nog zwakke plekken? Eenmaal op locatie maak je altijd fouten die je nog nooit gemaakt hebt, klinkt het anders en vooral: is het afgelopen voordat je het weet. Het gaat gelukkig goed, voor zover ik het met mijn lekenoren kan horen. Er is behoorlijk wat publiek in de kerk en na afloop komen er mensen naar ons toe om een compliment te maken. Het is ons eerste optreden deze reis, maar als dit tekenend is voor de rest, dan zal de reis geslaagd zijn. Om halfeen is het alweer afgelopen en al snel zitten we in de bus die ons een paar honderd kilometer oostelijker brengt.

Het is een stralende dag en het glooiende landschap is extra mooi door de grote velden koolzaad, oogverblindend geel. Nu zijn we in Weimar en er wacht ons ongetwijfeld een heerlijk maal.