Zondag

Zondag.

Het is weer zó'n bijzondere dag, maar laat ik maar gewoon bij het begin beginnen. Na het ontbijt kunnen we kiezen of we willen uitslapen, alvast naar Erfurt gaan, waar we later vandaag zullen zingen, óf naar Büchenwald, een concentratiekamp. Dat laatste is natuurlijk niet echt leuk, zelfs niet met dit aangename weer, dat ons nog steeds vergezelt, maar we zijn nog nooit in een concentratiekamp geweest, dus het hoort bij onze opvoeding. Het is deze reis eigenlijk wel fijn dat we de keuze hebben, wat we willen ondernemen. Iedereen kan dan doen wat het beste bij hem/haar past.

Büchenwald stemt je tot nadenken. Hoeveel leed is hier geleden, hoeveel tranen vergoten, hoeveel dromen opgegeven? We hebben niet genoeg tijd om alles te zien, maar de film waar we mee beginnen, geeft veel informatie en daarna kunnen we toch nog wat dingen bekijken. Niet alles is origineel, er zijn ook veel replica's. In anderhalf uur doen we toch wel veel informatie op.

De bus komt weer voorrijden om ons naar Erfurt te brengen. Daar zullen we een concert geven.

Voordat het zover is, hebben wij een afspraak voor een heel bijzondere ontmoeting. Sorry voor iedereen die met dit dagboek meeleest, maar dit is een stukje privé dat ik best wil delen.

Toen Peter en ik op huwelijksreis naar Bulgarije waren, hebben we kennis gemaakt met een ander stel, dat uit Oost-Duitsland kwam. Het was in de tijd dat de muur er nog stond en dat oost en west daadwerkelijk gescheiden waren. Het was druk in het restaurant, lange tafels waaraan veel mensen al hadden plaatsgenomen. Er waren nog wat plaatsen vrij en we vroegen of we mochten aanschuiven. Die avond hebben we veel en lang met elkaar gepraat en vooral gegeten en gedronken.
Het was gezellig en de volgende avonden hebben we met elkaar opgetrokken. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, is mijn talenknobbel zeer onderontwikkeld, dus het was voor mij nogal handen- en voetenwerk, ondersteund door wat alcohol. Van die avonden is me niet eens veel bijgebleven. Anita en Hermann bleven een week langer. We spraken af contact te houden, met in ons achterhoofd de wetenschap dat het toch niet gebeurt. Thuisgekomen stuurden we een kaartje, waar we een paar weken later antwoord op kregen. Ach, buiten wat geschrijf heen en weer kwam het eigenlijk niet verder. Beide stellen kinderen en er werd wel eens een kerstpakketje gestuurd. Die pakketten werden meestal opengemaakt ter controle en de inhoud kwam niet altijd heel aan. Later bleef het bij een kerstkaartje.

We waren 25 jaar getrouwd en iedereen met wie we zo'n 'kerstkaartjescontact' hadden, hebben we aangeschreven om nog eens contact op te nemen, of anders uit ons bestand te schrappen. Met Anita en Hermann hebben we een afspraak gemaakt om elkaar te ontmoeten. Ze waren inmiddels naar West-Duitsland gevlucht, de muur was ook gevallen. We hebben elkaar in hun nieuwe woonplaats, Frankfurt ontmoet, een avondje en nog een dagdeel met elkaar doorgebracht. Peter is nog eens onverwacht bij Anita langs geweest, toen hij voor zijn werk in Frankfurt moest zijn, maar daar bleef het bij.

Vandaag gaan we naar Erfurt. Anita en Hermann komen oorspronkelijk uit Erfurt. De muur is 25 jaar geleden gevallen en zij konden terug naar familie en kennissen. Ze hadden echter ook een nieuw leven met hun kinderen opgebouwd in Frankfurt. In Erfurt hadden zij altijd nog een tuin, met daarop een kleine woning. Nu zijn ze gepensioneerd en pendelen tussen twee woningen, zomer- en winterhuis. We hebben een mailtje gestuurd en ja, we zullen ze nu dus in Erfurt opnieuw ontmoeten.

Ik ben best zenuwachtig vandaag, vannacht niet zo goed geslapen. Waar moeten we het over hebben? Hoe red ik me eruit met mijn slechte Duits? Hoe combineren we het met ons concert? Als we uit de bus stappen en de Domplatz oplopen, herken ik gelijk onze oude vrienden. Als we ergens op een terrasje willen gaan zitten, begint het voorzichtig te druppelen. We drinken binnen samen een kop koffie en eten een broodje, moeizaam worstel ik me door het eerst contact heen, maar het is toch leuk. Al snel is het tijd voor het concert.

Op de Domberg staan twee kerken. Een kleine honderd treden hoge trap leidt naar die kerken. De éne kerk is de Dom St. Marien, de ander de St. Severikirche, dat is de kerk waar we zullen zingen. Tegenover de kerk kunnen we ons verkleden. Inmiddels regent het hard.

Iedereen is deze vakantie al iets vergeten, er zijn dingen gelopen zoals het niet gepland was. Iemand heeft een lelijke wond aan haar vinger. Een ander was haar speciaal versgebakken broodjes vergeten, een volgende was haar handtas kwijt, nu is het mijn beurt. Gisteravond alles klaargelegd. Dát doen we aan in de ochtend, dát moet mee voor het concert. Daar worden per optreden duidelijke afspraken over gemaakt, vandaag in zwart-wit. Schoentje zus, bloesje zó. Tja, we zijn ons dus aan het verkleden, maar wáár is mijn witte jasje dat ik aan zou doen? O, shit, nee toch... Ja dus. Ik kan toch moeilijk met blote armen in de kerk staan zingen. Gelukkig heeft Marijke nog een zwart jasje voor me, Monic werpt er een witte sjaal overheen, pffttt...gered.

In kletterende regen steken we over naar de kerk. Een vijfschepige, gotische hallenkerk die uit de late 13e en vroege 14e eeuw stamt. Binnen staat o.a. de gotische sarcofaag van St.-Severus. We hebben ditmaal geen gelegenheid om in de kerk in te zingen. Ik hoor orgelklanken, Tannie zit al boven. In de kerk lopen toeristen in en uit en wat partners van onze koorzangers delen enthousiast flyers uit om hen te wijzen op het concert dat over een halfuurtje zal beginnen. Misschien komt het door de regen, maar de kerk is aardig vol als we aan ons concert beginnen. Ditmaal hoeven we niet naar boven om bij het orgel te zingen en afwisselend zingen we en speelt het orgel. Tijdens één van de liederen hoor ik zware onweersklappen. Buiten de mensen die echt naar ons zitten te luisteren, o.a. Hermann en Anita, zijn er ook wel wat passanten die de kerk in- en uitlopen. Het geheel is daardoor toch wat rommeliger.

Na het concert kunnen we ons weer verkleden en hebben we nog bijna drie uur vrij, voordat de bus vertrekt. Jammer dat het zo hard blijft regenen. Wijzelf zoeken onze Erfurter vrienden weer op, die ons in de stromende regen de stad laten zien. Natuurlijk praten we over van alles, maar doordat we ook gelijk de stad bekijken is het allemaal heel relaxt. Nou ja, dat Duits blijft een blok aan mijn been, maar in dit gezelschap heb ik er nooit zoveel last van. Het laatste uurtje is om het glas met elkaar te heffen op onze spaarzame, maar o zo dierbare en bijzondere ontmoetingen.

Om acht uur mogen we voor de laatste keer in dit hotel van het buffet genieten, morgen trekken we verder. Deze dag zal voor iedereen anders verlopen zijn en ik ben me ervan bewust dat ik op het ogenblik veel meelezers van dit dagboek heb. Dat maakt dat ik me een beetje verplicht voel ook iets over de anderen te vertellen. Ik wil in ieder geval Ad groeten. De bassen missen hem natuurlijk het meest, maar de rest van de groep toch ook. Jammer als er bij dit soort reizen iemand door omstandigheden niet mee kan.

Verder vind ik het erg leuk dat er veel mensen met ons meereizen in de vorm van het lezen van dit verslag. Laat gerust een reactie achter, dat vinden we allemaal leuk. Het lukt niet altijd om direct passende foto's bij het verslag te plaatsen, soms loont het de moeite nog eens terug te bladeren.