Donderdag 18 september

Donderdag 18 september

We gaan natuurlijk vroeg op stap en beginnen met een van de wandelingen die mijn reisgidsje uit de bibliotheek ons aanbiedt. De wandeling begint in Pest, dus we kunnen hem gemakkelijk oppikken. Via mooie rustige straten lopen we langs de prachtigste gebouwen. We nemen een kijkje in de Stefansbasiliek en lopen over het 'Plein van de vrijheid', een groenstrook met speeltuinen en een fontein. Dit is aangelegd door graaf Széchenyi, die vond dat de stadsbewoners gezonde lucht nodig hadden. We zien de postspaarbank, die een van de opvallendste gebouwen van Boedapest is door zijn prachtige dak van groen-geel glas. We zien het parlementsgebouw, dat gigantische afmetingen heeft. Het complex is 268 meter lang en 118 meter breed, de koepel is van binnen 96 meter hoog en het gebouw heeft 691 vertrekken en 27 torens, het kan alleen door groepen bezocht worden. Wij zijn eigenlijk op weg naar wat anders, dus we nemen niet genoeg tijd om het helemaal rondom te bekijken, dat komt later in de week nog wel aan de beurt. Nu gaan we eerst naar de Margheritabrug, die we tot de helft moeten overlopen om naar Margherita-eiland te gaan.

Vroeger heette het 'eiland van de hazen', omdat de koningen hier graag kwamen jagen. Het dankt zijn huidige naam aan de dochter van koning Béla de Vierde, Margherita (1242-1271), die hier vroeger in het dominicanenklooster leefde, waarvan de ruïnes nog te zien zijn. Nu is het eiland een soort reservaat, met zwembaden, een sportveld en oeroude bomen. Er is een rozentuin met 200 verschillende soorten rozen, een openluchttheater, een watertoren en kuurhotels, die gebouwd zijn op warmwaterbronnen uit de tijd van de Romeinen. Het eiland is een oase van frisse lucht en rust, maar op zomerse dagen brengen veel mensen hier hun tijd door met sporten en picknicken. Auto's worden geweerd. We wandelen langs alles wat het park ons te bieden heeft, maar blijven wel in beweging, want we willen nog zoveel zien vandaag. We verlaten het park via een koffietentje, een Japanse tuin en 'de bron van muziek'. Daarna zijn we het hele eiland van 2,5 km overgestoken en gaan een andere brug over naar het stadsdeel Óbuda, dat betekend Oud-Boeda. Dit is de oudste wijk van de stad, op het nippertje bewaard gebleven toen men het wilde afbreken en overal hoge, lelijke flats begon neer te zetten. Dit kleine stukje, met de levensstijl van de plaatselijke bevolking, is in haar oorspronkelijke vorm behouden. Het is sober en niet zo best onderhouden, maar het Fö tér (hoofdplaats), is er nog. Het is niet veel meer dan een plein me wat uitlopers. We hadden er wel een hapje willen eten, maar het biedt ons niet veel.

We kopen metrokaartjes, die hier niet duur zijn, en laten ons lekker een paar kilometer langs de Donau rijden naar de Burchtwijk en Gellértheuvel. We hebben daar ook een wandeling, maar nu moeten we eerst wat te eten hebben. Het is al tegen halfdrie als we eindelijk aan een heerlijke warme lunch zitten. We blijven niet te lang zitten, want er is nog zoveel te zien.

De kasteelheuvel van Boeda heeft veel prachtige gebouwen. Wat te denken van het 'Vissersbastion' dat zich in het midden van de citadel bevindt, we hebben hiervandaan een prachtig uitzicht over de Donau. De vijf aparte bastions zijn via gewelfgangen met elkaar verbonden. De zeven torens staan symbool voor de zeven Magyaarse stammen waaruit het huidige Hongarije is ontstaan. Het is eigenlijk teveel na alles wat we al gezien hebben en in plaats van steeds maar omhoog te kijken naar al die mooie gebouwen, zoeken we het onder de grond.

We bezoeken het labyrint. In de Boedaheuvel bevindt zich een grottenstelsel van meer dan een kilometer lang. De grotten zijn ontstaan door heetwaterbronnen. Tijdens de tweede wereldoorlog deed dit ondergrondse stelsel dienst als schuilkelder. We vinden het leuk om daar rond te lopen, het zijn niet alleen maar gangen, maar er is ook veel te zien. In de nissen staan mooie poppen met kleding die is uitgeleend door de staatsopera. Ze zijn echt gedragen in de opera's van Verdi en toevallig is er nu veel aandacht voor de opera 'Un bal masqué', jawel, diezelfde die we laatst in Verona hebben gezien. In die gangen klonk ook de muziek van die opera. Er was echter ook een stuk dat aan Dracula was gewijd. Daar was het een stuk griezeliger. Nou ja, al met al was het best aan ons besteed.

We lopen nog verder en komen bij het Boedapaleis. Daar is ook weer zóveel te zien, dat het ons gaat duizelen, het loopt ook al tegen halfzes en we begrijpen dat het teveel is voor vandaag. Morgen zien we wel verder, of anders overmorgen, want ja, aan de andere kant van de Donau is ook nog veel waar we zo nodig naartoe moeten. We lopen nog dapper door, maar nu zakken we toch de heuvel af en lopen over de kettingbrug naar ons hotel. Zelfs de terrasjes trekken ons niet zo erg meer, stel je voor, als we gaan zitten, moeten we straks ook weer opstaan. Thuis hebben we ook een wijntje toch? Via de supermarkt zijn we zó weer thuis, het is al bijna helemaal donker, het is genoeg voor vandaag.