13 vrijdag

Vandaag is het onze laatste dag in Portugal. Het voelt aan alsof het onze laatste vakantiedag is, maar dat is natuurlijk onzin, we hebben nog een weekje. De belangrijkste steden en bezienswaardigheden in de buurt hebben we wel gezien en in een lange rit van een honderd kilometer hebben we geen zin. Het is in deze omgeving ook erg mooi en de temperatuur loopt behoorlijk snel op naar de dertig graden. We rijden natuurlijk eerst naar de bibliotheek om de noodzakelijkste dingen te doen en vervolgens gaan we naar een uitzichtpunt een kwartiertje verderop. Boven gekomen zien we Penela diep onder ons liggen. Het is heerlijk winderig en helemaal niet te warm ondanks de zon. Boven op de berg staan moderne windmolens, maar als verrassing zien we ook een oude molen staan. Die zijn toch weer anders dan bij ons en ik heb er nog nooit een van dichtbij kunnen bekijken. Ik moet toch nog eens opzoeken of ze, net als bij ons, voor het malen van graan werden gebruikt. We vinden het erg lekker hier, boven op de berg en genieten nog een poosje met onze boeken en de mooie natuur.

Uiteindelijk gaan we toch naar beneden en rijden richting Lousã. Het gebergte waar we in zijn heet Serra da Lousã. Daar moeten we toch nog wat meer van gezien hebben. Lousã is een lief stadje met een mooie kerk en wat patriciërshuizen. We eten er gelijk wat en rijden dan langs een andere weg weer terug. Eerst gaan we even ‘uitbuiken’ zoals we dat noemen, bij een rustig plaatsje langs het water. Alweer een soort stuwdammetje waar een zwembad van gemaakt is, net zoals we eerder deze week al zagen. Het is er nu drukker, we denken dat de feestdag van gisteren voortgezet wordt door middel van een vrije vrijdag, net zoals bij ons de dag na Hemelvaart. Ze hadden het in het restaurant ook al over een feestdag. Gelukkig hebben we nog een plaatsje in de schaduw voor de auto. Hoog boven ons uit torent een kasteel en ik pak mijn nieuw gekregen aquareldoosje. Ik voel me toch een beetje verplicht om te schilderen. Lief van Peter om me dit handige reisdoosje te geven, maar ik heb heel de vakantie pas één mislukt schetsje kunnen maken. Ik pak alle kleurtjes uit, het doosje is al leuk, maar nu moet er ook nog iets uit mijn handen komen.

Na een tijdje zie ik dat het gaat lukken. Ik heb amper aandacht voor de omgeving en voor Peter, die een dutje doet op een betonnen randje boven het water. Het lukt, ik maak een niet onverdienstelijk werkje waar ik best tevreden mee ben.

Verkwikt van geest en lichaam rijden we door. Een prachtige route dóór en óver het middelgebergte. Het schijnt hier ook goed wandelen te zijn, maar als ik zie dat de thermometer 30 graden aangeeft, dan zie ik er maar van af en laat me koninklijk rijden. Alles is prachtig groen en we komen vrijwel niemand meer tegen. Ook geen benzinepompen en die hebben we eigenlijk nodig. Peter gaat hem knijpen, maar jammer voor jullie die als lezer natuurlijk graag een triest, doch pakkend verhaal verwachten: we kunnen in een onooglijk klein dorpje tanken en rijden opgelucht naar Penela terug.

Thuisgekomen is het nog heerlijk op ons achterterras en we genieten tot het uiterste van ons onderkomen. Peter leest, ik schilder nog een prentje en uiteindelijk gaan we dan toch wat inpakken en opruimen. Vanavond vroeg naar bed, want er wacht ons morgen een lange reis naar de Spaanse Pyreneeën.