23 mei woensdag

Als we uit ons hotel komen, sneeuwt het een beetje. We rijden naar Sunwapta Falls. Al vlakbij de parkeerplaats is een prachtige waterval te zien, maar we kunnen ook nog een halfuur wandelen voor de lager gelegen waterval. Natuurlijk doen we dat. Ik negeer alle eventuele beren en we komen al snel bij de volgende waterval aan. Die is nog mooier dan de eerste. We maken zoveel foto’s, maar we zullen jullie daar niet teveel mee vermoeien. Het is echt prachtig, maar op de foto’s hoor je het geluid niet en je moet het water echt zien stromen en golven.

Na de wandeling rijden we weer wat verder. Alweer een waterval, misschien nog weer mooier? De Athabasca Falls. Dit is niet de hoogste van de Rockies, maar wel één van de spectaculairste. Hier wordt het water met zoveel geweld door de nauwe doorgang geperst, dat er een schuimende en kolkende stroom ontstaat. Het is ook leuk en leerzaam dat er allemaal informatie borden rond de waterval staan. Hij is aan verschillende kanten te bezichtigen en omdat hij zich in de loop der eeuwen wat heeft verplaatst, kunnen we ook door de nu drooggevallen canyon lopen. We zijn er een behoorlijk poosje zoet mee.

Als we uiteindelijk verdergaan, vinden we dat het wel weer eens tijd wordt om wat wild te zien. We worden op onze wenken bediend, want er loopt weer een kleine zwarte beer aan de overkant van de weg. Peter keert de auto en we kunnen hem goed zien. Sterker nog, we stappen uit, filmen en fotograferen, het beest kijkt niet op of om. Het is weer een diepzwarte beer, maar als hij even opkijkt, zien we dat zijn snuit bruin is. Er zijn ook ‘zwarte’ beren die helemaal bruin zijn. Er moeten ook grizzly’s in het park zijn, maar die zijn geloof ik gevaarlijker. Deze ziet er wel lief uit en is kleiner dan die van eergisteren.

Dan rijden we naar Jasper, onze volgende overnachtingsplaats en checken in. Zoals al een paar keer eerder deze weken, hebben we een upgrade van onze kamer. Dat is een voordeel van het voorseizoen. Ditmaal treffen we het bijzonder goed. Er is zelfs een keukentje bij. Ik neem gelijk het besluit om vandaag en morgen zelf te koken. Dat scheelt een flinke slok op het uitgavenpatroon, want ons leven is niet goedkoop op het ogenblik. We doen wat boodschappen, maar willen dan toch nog even op stap om wat wild te spotten. Vlak nadat we het aardige plaatsje uitrijden, staan er wat herten langs de kant van de weg. Het gaat al gewoon worden, maar we blijven toch even staan kijken en nemen nog wat foto’s. Het zijn prachtige dieren. We rijden wat in de omgeving rond. Hier zullen we twee nachten slapen, dus morgen mogen we nog overal naartoe. Er is nog genoeg te zien en vooral te wandelen.

Later stappen we nog eens uit bij een mooi meer en lezen er wat, ondertussen de oevers goed in de gaten houdend, want we hebben net een bord gezien dat hier elks moeten zijn met hun jongen. Er is niets te zien en we rijden nog wat verder. Ja hoor, drie mooie elks langs de kant van de weg die zich laten bekijken. Helemaal tevreden besluiten we om nu maar naar huis te gaan, we hebben meer gezien dan we ooit gedacht hadden in één vakantie tegen te komen. Ineens roep ik: “Stop!”
“Wat is er dan?” Klinkt het een beetje geïrriteerd? Peter remt wat af.
“Wolven!” Bong, we staan gelijk stil.
“Wat?”
“Daar links, kijk hij loopt net weg.”
Ja hoor, een wolf. Ik dacht er twee gezien te hebben, maar nu zien we beiden duidelijk één wolf in het open stuk bos langs de weg. Jammer genoeg rent hij net de struiken in, maar even later komt hij weer terug, gevolgd door een tweede wolf. Geruime tijd zijn ze in zicht. Als ik uitstap, zie je dat ze mij/ons goed in de gaten houden. Als ze iets te eten hebben gevonden, we kunnen niet zien wát het is, vliegt krassend een zwarte kraai boven de dieren. Nu kijken ze loerend naar ons, hun prooi moet verdedigd worden, niet alleen tegen die bedelende kraai, maar misschien ook wel tegen die stomme mensen. We stappen maar snel in de auto en blijven kijken tot ze zijn verdwenen.

Wanneer we uiteindelijk verdergaan, zien we opnieuw de drie elks en bij het kruispunt bij ons plaatsje de herten. Goh, de grondeekhoorns bij onze kamer worden niet eens meer genoemd, terwijl het reuze grappige beestjes zijn.

Wij hebben weer internet en zijn twee nachten in ‘Marmot Lodge’ in Jasper.