Vrijdag 1 juli

Het weer is als al die voorgaande dagen: Zwaarbewolkt en een graad of 18, altijd handig om te weten, ook voor mijzelf als ik later het fotoalbum en de films maak.

We rijden naar Préau-du-Perche, naar de 'Jardin François'. Als je niet weet dat hij er is, zou je de tuin zomaar voorbijrijden. We zijn de enige op de parkeerplaats en lopen een tuinpad af. Ergens is een vrouw bezig rozen te snoeien en als ze begrijpt dat we bezoekers zijn gaat ze ons via kleine paadjes voor naar een kleine balie, waar we kunnen betalen en een plattegrond krijgen. Een vriendelijk jonge man brengt ons nog even naar de eerste van de 25 punten en laat ons verder met rust.

Ruim 2 hectare schoonheid, in ogenschijnlijk, toevallige wildheid bij elkaar. Als er nog geen boeken en verhalen waren geschreven over een 'Jardin Secret' (geheime tuin), dan zou ik daar nu graag aan beginnen.
Kleine paadjes vol, elkaar verdringende planten en bloemen. Het is alsof ik de eerste sinds jaren ben die de tuin ontdekt. Een half verrot bankje, een paar blauwe geglazuurde potten, die 'toevallig' bij allerlei blauwe bloemsoorten zijn neergezet. Een grote en een kleinere vijver, omgroeid met hoge halmen die soms het smalle pad belemmeren. Een vergeten roeiboot.

Nee, ik begrijp natuurlijk ook wel dat dit zorgvuldig op deze manier gearrangeerd is, maar de rust in de tuin, het zwaar bewolkte weer, de steeds opnieuw verrassende doorkijkjes, maken het tot een heel bijzondere plaats. Er is personeel in de tuin aan het werk, de graspaden die met dit vochtige weer waarschijnlijk wekelijks gemaaid moeten worden, de rozen die opgebonden zijn. Er zijn ook wat gebouwen en later lees ik dat je er zelfs kunt overnachten, dat zakenlui er gebruik van mogen maken en dat de ruimte gebruikt kan worden voor exposities. Er is zelfs een openluchttheater.

We zijn een tijdlang in deze mooie tuin te vinden en als we bij het weggaan nog een kop koffie willen scoren, is er niemand te vinden. We gaan weg en nemen de tuin in gedachten met ons mee. Ons eigen geheim.

Onderweg naar ons volgende uitstapje kunnen we tanken en een baguette kopen voor de lunch. Picknickplaatsjes zijn hier dun gezaaid, maar uiteindelijk zitten we toch in een mooi bos ons broodje te eten. We rijden naar Senonches, dat ook een mooi bos heeft. Je ziet hier vreemd genoeg bijna nergens wandelroutes, alleen de grote, doorgaande routes. Bij een grote vijver kunnen we een uurtje wandelen, maar van de vijver krijgen we niet zoveel te zien. De wandeling is toch lekker, ook al proberen wat hardnekkige druppels ons te weerhouden. Ik heb alweer pijn in mijn kuiten, zou ik nou nóg niet getraind genoeg zijn?

Thuis pakken we na het eten onze reistassen in. Morgen zullen we naar huis terug rijden. De weersverwachting voor de komende dagen is niet geweldig en we hebben geen flitsende ideeën meer om langer weg te blijven. Ik word nieuwsgierig naar mijn eigen tuin en inmiddels hebben we bijna al onze kleding wel vuil gedragen.