Maandag 17 juni

We hebben het echt goed hier. Onze gite voldoet aan al onze wensen. We hebben een heerlijk bed en dus ook goed geslapen. Buiten de eigenaren die ook een gite hebben, is er nog één andere. Die is verhuurd aan vier anderen met een baby van tien weken. Die mensen heb ik nog niet van dichtbij gezien, want we hebben allemaal onze eigen ingang en ons eigen terrasje. Zowel de eigenaren als de gasten zijn allen Nederlanders. Schuin voor onze deur ligt een klein zwembad. We hoeven minder stappen te doen naar het zwembad, dan dat we thuis naar de schuur doen. Zelfs ík kan nu geen smoes verzinnen om niet te gaan zwemmen. Na ons ontbijt op het terrasje in de ochtendzon, trekken we dus zwemkleding aan en stappen het frisse water in. Het is eigenlijk erg lekker. Daarna douchen en wegwezen.

We rijden, met de fietsen achterop de auto, naar Paray-le-Monial. Volgens onze gastheer kun je daar langs het water goed fietsen. Het is een mooie, kleine stad en we bezoeken eerst de toeristinfo. We krijgen verschillende folders mee en stappen op de fiets. Jammer genoeg kunnen we niet goed de bedoelde route vinden, waardoor we heel wat hellinkjes moeten overwinnen, voordat we op het goede pad zijn. Het is intussen over de dertig graden en we hebben nog niet veel kunnen fietsen dit voorjaar. Er staat een stevige wind en we zijn zo wijs, om niet te ver te fietsen. Een paar kilometer voor ons einddoel zien we een eenvoudig restaurantje. We bestellen er de dagschotel. Natuurlijk hoort daar ook een karafje wijn bij en een karaf koel water. Na het voorgerecht en het hoofdgerecht krijgen we nog wat verschillende soorten kaas en dáárna nog een zoet nagerecht. Het Bourgondische leven. Na een klein kopje Franse koffie gaat Peter afrekenen.
“Viel het mee? Of moeten we dat maar niet meer doen?”
“24 euro.”
“O, dat gaat wel, het was zoveel, ik hoef vanavond niet meer te koken.”
“24 euro alles bij elkaar.”
“Wow, ik denk dat ik de rest van de weken ook niet kook!”

Met bolle buiken fietsen we verder. Foei, wat is het heet, de zon brandt in mijn nek en de wind blaast mijn petje bijna van mijn hoofd, tijd voor een siësta. We komen bij een mooi park waar we op een bankje wat lezen en even later in het gras een dutje doen. Wát een leventje. We moeten wel uitkijken waar we gaan zitten, want het bankje staat onder een grote kersenboom en er zijn al heel wat donkerrode kersen naar beneden gevallen. Er is een legende van deze stad, dat de inwoners ooit gered zijn van de hongersnood dankzij de kersen. Tot vandaag de dag worden daarom hier kersentaarten gebakken. Als ik later bij een supermarktje wat boodschappen doe, neem ik ook kersen mee.

Als we bij de auto terug zijn, zet Peter de fietsen er op en maken we nog een stadswandelingetje. Er zijn hier veel mooie kerken en kapelletjes en het hoogtepunt is een basiliek, die we natuurlijk ook bekijken. De grote gebouwen zijn allemaal opgetrokken uit een soort zandsteen. De stad is mooi schoon en goed onderhouden. In de brandende hitte lopen we de laatste energie uit onze benen, voordat we weer in de auto stappen. Thuisgekomen, jawel, gaan we nog een keer zwemmen.

Ik weet niet of het lukt om hier een link onder te plakken van onze gite, maar ik zal het proberen, dan kunnen jullie zien waar we zijn.
http://www.belvilla.nl/vakantiehuizen/cottage-gite-ozolles-4-personen-FR-71120-02