14 juni dinsdag

We moeten vroeg opstaan want we varen vandaag met de ferry naar Jersey. De auto laten we op de parkeerplaats van het hotel achter. Door stakingen zal de boot een uur later vertrekken dan gepland, gelukkig kregen we gisteravond daarover een telefoontje. Nu hoeven we pas om acht uur aanwezig te zijn.

Na een kleine anderhalf uur varen komen we in de haven van Saint Helier, we moeten onze klokken een uur achteruit zetten, vanwege het tijdverschil. Het blijft dus lekker vroeg. Het is druk in St. Helier, stinkende uitlaatgassen, druk verkeer in de smalle straten. We moeten goed uitkijken, want Jersey hoort bij Groot-Brittannië en het verkeer rijdt dus links. We lopen naar ons hotel en moeten daarvoor een lange tunnel door die onder het fort doorgaat, dat hoog boven ons uit torent. Wat een herrie in die tunnel en wát een stank van al het verkeer dat er doorheen raast. Als ik aan de andere kant ben, heb ik hoofdpijn. Een paar drukke straten verder is ons hotel. Het is eenvoudig (bed en breakfast) en we moeten veel trappen opklimmen.

Zo snel mogelijk gaan we op stap. Eerst weer terug naar het centrum door de drukke, stinktunnel en op zoek naar het busstation. We kopen kaarten waarmee we drie dagen onbeperkt van de bussen gebruik mogen maken. We nemen de eerste bus die vertrekt, wég uit de drukte.
Het is al over half twaalf, de dag gaat op met niets anders dan van A naar B zien te komen. Vanuit de bus zien we dat langs de baai een lange boulevard is. Een even lange strook parkeerplaatsen, dan een drukke tweebaansweg. Het éne plaatsje volgt het andere op en overal ziet het er erg toeristisch uit. Nou niet direct wat ik leuk vind. Bij het eindpunt stappen we uit, maar we zien niets wat onze interesse heeft. De weg teruglopen, de drukte in, is niet aantrekkelijk. De andere kant op is rustiger. We moeten eerst maar eens zien een kop koffie te krijgen en wat te eten. Voor mijn gevoel is het natuurlijk later en het ontbijt van vanmorgen stelde niet zoveel voor. Het begint te regenen.

Het dorpje waar we uitkomen heeft ons niets te bieden, inmiddels regent het aardig door. We zien een bushalte met wachtende mensen, de bus naar een andere plaats kan zó komen. Inmiddels heb ik gezien dat er op deze route een vuurtoren moet zijn. Daar stappen we dus uit.

Inderdaad, door de regenvlagen zien we een hele mooie vuurtoren. We zien ook een restaurant, nu eerst iets eten en drinken. We moeten heel, héél lang wachten op onze aangeklede boterham, het is inmiddels al over half twee en als die boterham dan eindelijk komt, lik ik bijna mijn bord erbij af. Voordeel van het lange wachten is dat de bui is overgetrokken en we nu toch eindelijk eens wat kunnen ondernemen.

De vuurtoren is een juweeltje. Even op internet opgezocht:

Vuurtoren La Corbière kent een lange historie die teruggaat tot maar liefst 1873. Hij is inmiddels volledig geautomatiseerd en heeft dus geen vuurtorenwachter meer. De vuurtoren bevindt zich op een grote rots voor de kust van het eiland. Juist door die bijzondere ligging is deze vuurtoren een imposante bezienswaardigheid. Het is bij een bezoek aan de vuurtoren La Corbière van groot belang dat men rekening houdt met hoog- en laagtij. Alleen tijdens laagtij kan men de vuurtoren te voet bereiken.

Het is hoog water en prachtig om te zien. De witte sierlijke vuurtoren, op die donkere rots met het hoog opspattende water eromheen. Heel fotogeniek. We lopen naar beneden tot vlak bij het water en genieten van het schouwspel.

Uiteindelijk stappen we toch weer op. Het is nog droog en we zien dat er hiervandaan fietsroutes zijn, dat is ook prettiger wandelen dan langs die drukke weg. Kilometer na kilometer lopen we door. We nemen een stuk route langs het strand en maken een extra lus landinwaarts. Het weer knapt steeds verder op.

Als we moe beginnen te worden zien we een bord: Orchideeënveld en ja hoor, een honderd meter verder kunnen we door een hekje een beschermd natuurgebied oplopen. Hier staan tussen talloze grassen en bloemen ook drie soorten orchideeën. Nee, natuurlijk niet die we kennen van de bloemwinkels. Ik bedoel de wilde die als kleine kleurige toortsjes tussen het hoge gras in staan. We wandelen een lang pad af en zien steeds die mooie bloemen. Het pad loopt door tot de drukke hoofdweg, waar we weer op de bus kunnen stappen.

In het centrum stappen we uit en voordat we naar het hotel lopen (drukke, vieze tunnel) eten we ergens lekker Fish en Chips. We zijn nu op Engels grondgebied tenslotte.