Maandag 20 juni

Het regent als we opstaan, het regent als we wegrijden en het regent als we bij onze bestemming komen die we gepland hebben voor de ochtend.

Bij Ploumanac'h is het populairste wandelpad van Bretagne. Het pad maakt deel uit van een lang lint van douanepaden die Napoleon langs de kust van het Kanaal liet aanleggen. De eerste kennismaking met de 'Côte de Granit Rose (kust in roze graniet) geeft een indruk dat we in een wonderland terecht zijn gekomen. Het lijkt wel of reuzen plakken en brokken steen op elkaar gestapeld hebben.

We zijn niet voor niets hierheen gereden, regen of niet, we gaan het pad wandelen. Het voormalige smokkelaarspad is nu een goed onderhouden wandelpad. Een pad met aan de kustkant ruwe stenen, waar het water hoog tegenop spat. Een vuurtoren, die ook van het roze graniet is gemaakt, overal uitzichtspunten, klimmen, dalen, trapjes, smalle en wat minder smalle paden. Het schijnt dat het roze graniet, al naar de weersomstandigheden, ook geel of oranje kan zijn. Vandaag zijn ze glanzend van de regen die heel de wandeling op ons neervalt.

Zeker twee uur gewandeld en ondanks dat we tot op ons ondergoed doorweekt zijn (hoezo waterdichte jacks?) hebben we er helemaal geen spijt van. Bij de auto op de parkeerplaats verwisselen we onze natte broeken voor droge, trekken andere schoenen en sokken aan en hebben voor het eerst plezier van onze stoelverwarming (ja echt, die hebben we).

Vandaag gaan we naar Quimper, we maken geen uitstapjes meer, want de regen geeft het niet op. Kop koffie met wat erbij hebben we als lunch wel verdiend. Tegen vier uur zijn we bij ons volgende hotel. Ik strijk mijn reisgidsje droog, we wisselen nog een keer van schoenen en gaan toch maar op stap. De regen is overgegaan in miezer. We moeten een kilometer lopen om in het centrum te komen, het comfortabele hotel ligt net buiten het centrum.

Quimper is een stadje dat aan de samenvloeiing van de Odet en de Steir ligt. Waarschijnlijk heeft hier de wieg gestaan voor de blauw-wit gestreepte kleding die zo bekend is van Bretagne. Het is een stad met een rijke traditie op het gebied van handwerken. Er zijn pottenbakkers en op het plein waar de kathedraal staat, schijnen kantverkoopsters te staan met de 'coiffe' op het hoofd. Wij wandelen langs de Odet de stad binnen. Het is maandag, laat in de middag, geen kantverkoopsters, maar wel mooie scheefgezakte vakwerkhuizen, de kathedraal, die vreemd genoeg niet helemaal recht is, maar vanaf het koor wat uit de as ligt. Mogelijk om een held uit de 10e eeuw, die de Noormannen versloeg, in het koor te kunnen opnemen.

We hebben trek gekregen, maar de meeste restaurants in het centrum zijn op maandag gesloten en de paar die we verder tegen komen, gaan pas om zeven uur open, het is half zeven. We wandelen terug naar het hotel, dat heeft gelukkig ook een restaurant. In dit hotel zijn we twee nachten, hopelijk is het weer morgen beter.