Donderdag 23 juni

Nou, het zal duidelijk zijn, ik ben jarig vandaag. Iedereen bedankt voor de lieve wensen in welke vorm dan ook.

Wij hebben opnieuw een dagje van 'Kust en Kunst'. We rijden van Vannes naar Quiberon, want we zullen overvaren naar Belle-Île-en-Mer. Dit is het grootste Bretonse eiland. Voorheen oefende het een grote aantrekkingskracht uit op tal van kunstenaars. Zo ook Claude Monet, vooral de woeste westkust legde hij vast. In de 19e eeuw was actrice Sarah Bernhardt (een Frans actrice van Nederlandse afkomst, ze speelde o.a. in 'De dame met de Camelia's) zo onder de indruk van dit prachtige eiland dat ze er een fort kocht en het een verzamelplaats maakte voor kunstenaars. Vandaag zetten we onze auto weer op een beveiligde parkeerplaats, schepen wij om elf uur in en om twaalf uur worden we opgepikt door een taxi die ons naar het hotel brengt. Wat jammer van de zware mist die er hangt, volgens de voorspelling zou het mooi, droog en zonnig weer worden.

Het hotel is echt een verjaardagscadeautje hoor. Het zijn allemaal paviljoens en in ieder paviljoen zijn vier kamers. Het is prachtig ingericht en je zou hier veel langer willen blijven dan de twee nachten die wij het hebben geboekt. Het lijkt een soort 'Wellness' gedoe. Je kunt er ook naar de sauna en naar de fitness (als je zou willen). Er is een zwembad en rond al die paviljoens is een prachtige tuin met volop bloemen. We worden heel aardig, bijna als vrienden ontvangen. Ik krijg zelfs een cadeautje, omdat ik jarig ben.

Het eiland is te groot om het helemaal te kunnen bezichtigen. We willen eerst lunchen, dat kan niet bij het hotel, maar 700 meter verder is een crêperie. Inmiddels is het gaan regenen, niet zomaar een beetje, maar een kleine wolkbreuk inclusief hagel, donder en bliksem. We worden gesommeerd even te wachten, dan zal de eigenaresse van het hotel ons wel even brengen met de auto. De crêperie gaat bijna sluiten, maar volgens mij werd er even geregeld dat wij nog wel wat mochten eten. Echt een fijn hotel dus, want waar hoor je dat nog?

Na de lunch kiezen we voor een wandeling naar de woeste kust waar Claude Monet heeft geschilderd. Het regent nog wel, maar het wordt al wat lichter. We zien dezelfde rotsen als hij op zijn schilderij schilderde. We zien soms ook een vuurtoren, maar meestal is hij in de mist verdwenen. We wandelen vandaag maar vier uur en de wandeling is niet heel zwaar, maar voert ons wel over blubberige, slipperige paadjes langs de kliffen. Tot tweemaal toe moeten we ons voor een bui inpakken. Het smalle pad loopt door een hoog opgeschoten varenveld en ik ben tot mijn bovenbenen nat. Mijn voeten soppen in mijn schoenen en dan... ja hoor smak, ik glijd uit en val languit achterover in de blubber. Niets aan de hand, alleen maar vies en nat. Binnen een halfuur gebeurt het nog een keer.

We hebben vanmorgen onze kleine koffertjes meegenomen, dus veel kleding heb ik niet bij me. Eén broek aan en één mee, dat moet toch genoeg zijn? Bij het hotel hoort een sjiek restaurant, dat wisten we natuurlijk niet van tevoren, dus heb ik daar geen rekening mee gehouden met onze kleding. De verwachting was warm en zonnig, Peter loopt dus in een korte broek en ik in een capri. De netste was nu vies, de tweede is echt tweede keus. Nou, ik had wel mijn zwarte tasje, dat maakt nog wat goed. Met de benen onder de tafel is het misschien niet opgevallen?

We kunnen voor het eten nog lekker buiten zitten op de stoelen die zo gastvrij klaarstaan in de tuin. Ik heb een nieuw schilderijtje opgezet, dit keer met acrylverf en in de stijl van Monet. Tja, kunst en kust, we genieten overal van.

Het eten is erg lekker en duur, maar het voelt allemaal heel feestelijk. Morgen gaan we lekker nog een dagje genieten, misschien is het weer dan beter.